Gedicht

5 maart 2015 door Levenenmeer 3 reacties

De mensen die mij persoonlijk/van dichtbij kennen weten dat ik net zo vaak huil/emotioneel ben als dat ik lach. Mooi evenwicht vind ik zelf, alhoewel het wel es vervelend is dat je steeds zo makkelijk vol schiet zeg maar. Iets kan me snel ontroeren/raken en ik kan dat dan (bijna) niet beheersen. De vraag is als je onderstaand gedicht leest of dat ook perse nodig is. Misschien heeft het wel een functie al die tranen van ons. En daarnaast ik ben wie ik ben en jij bent wie jij bent.

 

“Tranen” (uit: Jaarringen, Greet Brokerhof-van der Waa)

 

Liters tranen, zoute tranen stromen als een oceaan.

overal waar mensen leven, die met je zijn begaan…

 

Zoveel tranen om wat weg is, om een scheiding of de dood.

Om een mens die je moet missen. Het verdriet is levensgroot…

 

Zoveel tranen om je onmacht, om een fout of een gebrek.

Om de woorden die je raken op die ene zwakke plek…

 

Zoveel tranen om de dromen die niet uitgekomen zijn.

Om de plannen die gestrand zijn op een ziekte. Om de pijn…

 

Zoveel tranen om de wereld, om het onrecht, om de haat.

Tranen om de brand te blussen die misschien nooit overgaat…

 

Zoveel tranen op de aarde en soms huilt de hemel mee.

Regendruppels uit de wolken vloeien samen tot een zee…

 

Regen maakt de aarde vruchtbaar, anders krijg je een woestijn.

Mensen, zouden onze tranen toch nog ergens goed voor zijn?

 

Advertentie