Geloof & Geloofsbeleving

Column 6 Kerkblad Samenspraak

 

En toen was er jaren geleden mijn geloof, maar nog geen kerk/geloofsbeleving. Ik bezocht met mijn “schone” moeder verschillende kerken & geloofsbelevingen. Iemand aldaar zei tegen mij: Bent u dan niet kerkelijk?

Is dat überhaupt een werkwoord??

Ik voelde mij indertijd nogal kwetsbaar in die zoektocht. Maar hoe meer ik erover nadacht hoe geïrriteerder ik werd. Ik ben toch gelovig?

Het naar een kerk gaan heeft wat mij betreft met geloofsbeleving te maken en gemeenschapszin? Het samen beleven met gelijkgestemden?

Ik ging erover in gesprek met iedereen die maar wilde en dat waren er veel. Ik herinner mij een mening nog heel goed. Die persoon zei: Het is net als lid zijn van de volleybal. Je verplicht je ergens toe. Je traint door de week en je speelt een wedstrijd op Zaterdag en dan moet je er gewoon staan samen met je team. Een duidelijke uitleg voor mij die toen nog een tamelijk onervaren christen was. Kerkgang was belangrijk voor deze persoon. Al vond ik het wel zwart/wit, en later zelfs wat conservatief. Je bent toch “lid” van God? Ik zag dat mijn beste vriend in zijn jeugd met het heen moeten best een probleem had. Dat moeten (soms zonder beleven) kan ook wel eens tegen je werken.

Ik heb gemerkt in de jaren dat ik nu geloof, dat het contact met God op vele manieren te ervaren, te beleven valt.

Wat ik regelmatig hoor van mensen die verbonden zijn (geweest) aan een kerk dat het word opgemerkt als een gemeentelid niet kwam. En daar werden “ze” bij tijd en wijle door mensen ook op aangesproken. Vaak niet in de zin van we hebben je gemist. Meer van waar was je?? Een soort van verantwoordende vorm. Soms een veroordelende en roddelende vorm. Ik kan nou niet echt zeggen dat mensen zich daar welkom door voelden.

Als je niet in de kerk komt kan je immers ook ergens anders naar de kerk gaan? Of je bent ziek. Of je werkt. Of je gaat iets thuis op de buis zien. Of je gaat naar een klooster. Of een vroege zondagochtendwandeling maken in de schepping alleen of met iemand die dat heel erg nodig heeft. Of je leest thuis een verhaal met de kinderen uit de bijbel. Of je gaat die week al naar een gesprekskring. Of gewoon uitslapen omdat jij dat nodig hebt. Of niet zo goed durven omdat je alweer alleen moet.

Voor een groot aantal van ons geeft de veiligheid van een eigen gemeente rust. De gemeenschapszin. De verplichting positief gezien. Het samen beleven. Ons kent ons. Ik vindt het ook in de eigen Protestantse gemeente en kerk maar ernaast zoek ik naar andere manieren om met God in contact te komen.

Laten we samen soms afwijken van het zwart/witte, niet zo gefocust op moeten, het gewone. Elkaar gewoon welkom heten. Wat leuk dat je er vandaag bent. Hoe gaat het met je? Een gesprek aangaan. Hoe beleef jij eigenlijk jou geloof?

Advertentie

Het zijn de kleine dingen die het ‘m doen

Column 5 Kerk blad Samenspraak

Ik heb er vorig jaar Maart op mijn website al eens een blog over geschreven. Door welke dingen voel ik me nou echt gelukkig en dankbaar?

Deze column is daarop geïnspireerd en op het boek van Ann Voskamp, Duizendmaal dank. Hoe vinden we vreugde, zo vroeg Ann zich af, te midden van tijdsdruk en alles wat elke dag weer misloopt? Hoe ziet een dankbaar leven er eigenlijk uit als de dagen zich aaneenrijgen en alles donker is? Wat heeft God ons vandaag te bieden? Hoeveel mooie ogenblikken hebben we al niet gemist?

Ze besloot haar “dankpunten” op te schrijven tot ze er duizend had. Ik heb al heel wat jaartjes een positieve “dingen” schrift. Ik probeer (nog steeds) op te schrijven waar ik nou echt een positief gevoel van krijg. Ten tijde van negatieve of verdrietige tijden, pak ik dat schrift erbij en daar heb ik steun aan. In de praktijk blijkt dat bewust kijken naar veelal kleine dingen mij al veel dankbaarheid en rust heeft opgeleverd.

Als klein meisje had ik een poëziealbum. Een vriendinnetje van mij schreef er een gedichtje in, waar ik nu ik volwassen ben vaak aan terug moet denken.

Wees bevriend met kleine dingen,

Met een mooie bloem die bloeit,

Met de vogeltjes die zingen,

Met het vlindertje dat stoeit,

Met de held’re regendruppels,

Met de blijde zonneschijn,

Wees bevriend met kleine dingen,

Dan zul je gelukkig zijn.

Dat kleine 5-jarige vriendinnetje wist op dat moment natuurlijk niet dat het in mijn leven zo’n belangrijke rol zou spelen. Dat ik God vind in die kleine ogenblikken. Dat ik ervan ben gaan houden om af en toe wat te vertragen, stil te staan en bewust te kijken. Ondanks dat mijn leven soms al heel zwart heeft aangevoelt, ontspringt er toch vreugde, 1 dankzegging per dag, 1 klein zaadje dat kan uitgroeien tot een prachtig wonder.

Om u/jou een idee te geven heb ik wat geluksmomentjes op een rijtje gezet.

* Glaasje prosecco om 16 uur ‘s middags. * Een nieuw recept uit proberen. *Ondergaande zon. *Geur van pas gekapt hout. *Als ik nachtdienst heb gehad en weet dat ik zo naar bed mag. *1e ijsje in de lente. *Slappe lach. *Tegen mijn man aanliggen. *Bij de kinderen kijken als ze slapen. *Gezang 487 *Vroeg op bed met een goed boek. *Een gedicht dat me raakt. *Klassieke muziek. *Wandelen met mijn hondenvriend. *Een goed gesprek. *1e kop koffie van de dag. *In een tent liggen als het regent. *Kerstboom optuigen. *Kaarsen aansteken. *Stilte. *Niet eenzaam zijn. *Onverwachts een kaartje/berichtje krijgen van iemand. *Pelgrimeren met mijn moeder. *Verse broodjes uit de oven. *Rode roos in de vensterbak. *Vorstbloemen op een raam. *Psalm 139

Het is het al dagen zonnig. Hemelse warmte. Er staat een glas prosecco naast me. Ik heb net koffie gedronken en gewandeld in het bos met een vriendin die heel waardevol voor me is en om het nog mooier te maken, zagen we 2 reeën. Een moeder en kind. Het is een goede dag. Zoals gezegd, God is te vinden in kleine dingen.

Instagram: levenenmeer

Geven & ontvangen

Column 4 Kerkblad Samenspraak

Gelijk maar recht voor zijn raap. Bent u een goede gever of een goede ontvanger?

Een tijdje geleden deed ik een test in een blad. “Test uw vrijgevigheid” stond erboven vermeld. De uitkomst ervan (beetje arbitrair natuurlijk) stemde me in eerste instantie wel positief. Ik werd als een gevende ontvanger aangemerkt. Ik had me, van tevoren niet gerealiseerd dat, dat ook mogelijk was. Volgens de uitslag van de test schakel ik moeiteloos tussen beide kwaliteiten en ben ik een rijk mens.

Ik denk vervolgens bij een kop koffie na over hoe dat zit met geven & ontvangen. De een kan simpelweg niet zonder de ander. Volgens mezelf schakel ik helemaal niet zo moeiteloos tussen beide.

Wat vrij vlot in me opkomt zijn de verjaardagen en de momenten dat je letterlijk een cadeau/kleinigheid geeft of krijgt. Ik vind het belangrijk om een cadeau te geven waarvan ik weet dat een ander er echt blij mee is. Ik wil het met zorg uitzoeken. Echter geeft dat dan meteen een stukje superioriteit/ego weer. Want ik vind dan natuurlijk dat ‘ze’ dat ook bij mij zo moeten doen. Iets moet in mijn beleving niet te duur zijn (dan krijg je onbalans) en er moet op zijn minst ook wel nagedacht zijn over wat ik leuk vind, dus niet met het zoveelste waxinelichtje in een vreselijke kleur aankomen (je weet inmiddels toch al jaren dat ik van blauw hou?) of een lelijke vaas of stinkend zeperig luchtje. Zonde van het geld! Ik ben me ervan bewust dat ik mezelf niet heel positief afschilder. Of zal ik zeggen, ik schilder mezelf menselijk af.

Er zijn natuurlijk meer mensen die moeite hebben met geven of ontvangen. Zijn we attent, hoor je een ander zeggen: “Dat had je nou niet moeten doen”. En wat vind u dan van de op een uitnodiging afgebeelde kadotip: het envelopje? Je krijgt wel eens een uitnodiging voor een feest van mensen die letterlijk rijk zijn. Tot mijn verbazing staat er op de uitnodiging toch weer dat envelopje. Er bekruipt me het gevoel dat ik mee betaal aan het feest en vervolgens blijf ik zitten met het dilemma over de hoeveelheid geld wat ik dan in de envelop zou moeten doen. Kunnen we nou geen feesten geven zonder er wat voor terug te vragen? Ook hier schilder ik mezelf menselijk af. Ik beoordeel hun natuurlijk m.b.t. hun rijkdom. Dit terwijl ik eigenlijk niet in hun knip kan kijken, maar toch. Is het een idee om aan te geven aan welk goed doel ze het geven? Of duidelijk maken dat ze ‘sparen’ voor een bepaald cadeau? Misschien wordt het echter juist bij grote financiële rijkdom nog moeilijker om te geven en te ontvangen?

Hulp geven en vooral het ontvangen kan ook zoiets moeilijks zijn. Sinds ik zo met mijn rug zit te tobben heb ik meer hulp van anderen nodig dan voorheen. Ik voel me daar af en toe heel ongemakkelijk, gefrustreerd en afhankelijk over. Terwijl ik in mijn privéleven en mijn beroep als verpleegkundige het heerlijk vind om voor een ander te zorgen. Niet uit macht, maar gewoon omdat ik iets voor een ander kan doen en het vaak een verrijking voor mij is. Het hulp ontvangen gaat me niet makkelijk af. Ik heb soms ook het gevoel dat het zo op de weegschaal moet allemaal.

Terwijl ik peins en deze column schrijf friemel ik onbewust aan mijn ketting. Er hangt een gouden kruisje aan die ik gekregen heb van mijn man voor een verjaardag. Ik doe hem elk jaar om tijdens de 40 dagen tijd. Het kruisje herinnert mij eraan dat God zelf ons een heel groot cadeau heeft gegeven. Zijn zoon. Het kruis symboliseert het lijden, de verzoening, maar vooral de verlossing. Eén van de mooiste geschenken die ik ooit heb gekregen.

Vertrouwen

Column 1 Kerkblad Samenspraak

“‘K stel mijn vertrouwen op de Heer, mijn God.”

Wie mijn blog wel eens leest, weet inmiddels misschien dat ik zelf ook heel graag lees en vroeger met name thrillers. Jaar na jaar heb ik ze gelezen. Naarmate ik ouder werd bleef ik als het boek uit was steeds langer met een nasleep zitten. Ik kwam er maar moeilijk los van. Wat kan een mens een ander mens aandoen en dan vooral de hoeveelheid aan gruwelijke manieren! Dit word ook steeds meer door de media versterkt. Ik denk nu dat het 1 van de dingen is die mijn mensbeeld negatief heeft beïnvloed. Sinds ik met mijn moeder het pelgrimspad/Jacobspad bewandel ben ik met veel mensen in contact gekomen die vertrouwen hebben in een medemens die ze niet kennen en gastvrij zijn. Geven zonder te nemen.

Toen ik extra foto’s aan het maken was voor mijn blog werd ik bijvoorbeeld zomaar uitgenodigd om bij een man die buiten aan het harken was binnen koffie te drinken, onze flessen water werden onderweg gevuld, een man hielp ons om een overnachtingsplek te zoeken, iemand gaf ons een geloofsgeschenkje, mensen waar we een overnachting reserveerden via vrienden op de fiets legden hun huissleutel onder de rode begonia (ze kwamen laat thuis) en bij 1 dame zijn we een nacht verbleven in haar huis terwijl ze bij haar broer in Amsterdam was. Ze had zelfs een flesje wijn klaargezet. Deze mensen kennen ons helemaal niet. Ik stond versteld.

Het doet me denken aan het programma “nu we er toch zijn” van BNN. Het is de bedoeling van het programma om bij vreemden een slaapplek te regelen. Je verbaast je er soms over hoe makkelijk of hoe moeilijk onze medemens daar mee om gaat. En die slaapplek en het vertrouwen in mensen is inherent aan het pelgrimeren, het wandelen van een spiritueel pad. Je meer overgeven aan en vertrouwen hebben op/in. Zou ik dat doen/durven? Bij wildvreemden slapen? Mijn medemens ons huis in laten en ze dan ook nog laten slapen? Ik?? Degene die in de winter na 18 uur niet meer open doet, deuren in het slot? Wat zou ik dat graag willen, wat minder waakzaam “hoeven” zijn, wat minder alert. Er word zoveel in de bijbel geschreven over vertrouwen. Ik bid ervoor. Want eigenlijk begint het net als vele wonderlijke dingen heel klein, 1 iemand die zijn huissleutel onder een begonia legt om een ander een slaapplaats te bieden.

Hoe gastvrij bent u/jij eigenlijk en hoe bang?

Stilte

Column 3 Samenspraak

 

“Silence is the language God speaks,

And everything else is a bad translation”.

 

“Stilte is de taal die God spreekt,

Al het andere is een slechte vertaling.”

(Thomas Keating, monnik.)

Beetje kort door de bocht bovenstaande quote al moet ik zelf wel zeggen dat stilte, stilstaan binnen mijn geloof zeker een belangrijke rol speelt. Ik was me daar eigenlijk vanaf het begin van mijn “tot geloof koming” al van bewust.

Ik ben niet gelovig of met het naar een kerk gaan opgevoed. Rond mijn 19^e ontmoette ik mijn man. Zijn ouders waren gelovig, gereformeerd en gingen regelmatig naar de kerk. Jan was niet anders gewend. Ik daarentegen wist en begreep er helemaal niets van. Het was abracadabra voor mij. Op een gegeven moment ging ik een keer mee. Los van de vraag of God nou wel of niet bestond, wat een drukte & onrust! Gekuch, staan en zitten. Ik kon me niet voorstellen dat ik me in een kerk kon concentreren, terwijl ik toch op de goede plek was om contact met God te krijgen? Wat een vragen had ik. Over mijn zoektocht naar God gaat deze column echter niet. Ik heb uiteindelijk God toch gevonden of hij mij? 🙂 In het kort heb ik me uiteindelijk volwassen laten dopen en tegelijkertijd met mijn man belijdenis gedaan in 1995.

Enfin stilte…

Ik ben de betekenis van stilte en mijn geloof meer gaan onderzoeken toen ik op Texel woonde. Ik werd door iemand gevraagd om met een groep naar het mannenklooster van de Benedictijnen in Egmond Binnen te gaan. Ik ging voor het eerst mee in 2003. Dat weekend was een openbaring voor me. Veel stil zijn, alleen zijn, wandelen, lezen, eten in stilte, 6 diensten op een dag, rust en vrede. Ik kon horen wat ik dacht en voelde. Ik kon God beter verstaan. Sinds dat jaar ben ik regelmatig gegaan. In het begin nog met de groep, maar uiteindelijk alleen en naar verschillende kloosters. Ik ben wel eens dagen stil geweest. Met niemand hoeven praten kan heel bevrijdend zijn. Alleen zijn met je eigen en Gods gedachten.

Zo’n drie jaar geleden, ik lag veel op bed met vreselijke (zenuw)pijn in de rug, heb ik naar de serie de Big Silence gekeken. Ik kwam zelf letterlijk tot stilstand en zocht opnieuw meer verdieping en stilte binnen mijn geloof. Ik kwam voor het eerst in contact met het pelgrimeren en ik keek een serie van de BBC. Er gaan vijf Britten van verschillende pluimage 🙂 de confrontatie aan met de stilte. Ze doen dat onder leiding van de spirituele leider van de Engelse Benedictijnen, Abt Christopher Jamison. Hij wil ze de waarde laten inzien van stiltemeditatie. Kunnen zij stilte een plek geven in hun leven? Het was een heel wonderlijk proces om te zien.

Ik begrijp dat het woord meditatie bij sommige mensen kriebels opwekt. Meditatie en Mindfullness lijkt vaag en zweverig te zijn. Het is echter niets anders als beschouwen en overpeinzen. Ik heb het niet over transcendente meditatie, die tot doel heeft je geest uit je lichaam te laten treden.

Ik neem in mijn dagelijks leven regelmatig tijd om stil te zijn. Ik steek in mijn stiltehoek een kaars aan en zeg de volgende woorden:

Ik hoef niets te doen.

Ik ben in de stilte.

Ik ben bij mezelf.

Ik ben bij God.

Daarna ben ik naar behoefte een tijdje stil. De kaars aansteken betekent voor mij dat ik letterlijk aangeef aandacht te hebben voor dit moment met mijzelf en God.

Af en toe heb ik de behoefte om even afstand te nemen van alle dagelijkse beslommeringen, mijn geloof te verdiepen en helemaal in de stilte te zijn. Dat gaat vandaag gebeuren. Ik ga een paar dagen naar het klooster in Egmond Binnen.

Ik bid u/jij de stilte toe! In de stilte komt ons onrustige hart tot rust.

 

 

 

 

 

 

 

 

(bron van inspiratie o.a. het boekje Koester je hart van Mirjam van der Vegt.)

Bidden

Column 2 Kerkblad Samenspraak

Alles wat je nodig hebt

zul je ontvangen.

Als je ophoudt te vragen

wat je niet nodig hebt.

(Shri Nisargadatta Mahara uit het boek Pelgrimeren)

Vergezeld van een kop koffie blader ik vanmorgen in de vroegte door een van mijn favoriete boeken. Bovenstaande slogan/spreuk spreekt me aan. Toevallig genoeg had ik het een paar weken geleden over dit onderwerp met een collega in de nachtdienst. Er ontstond een boeiend gesprek. Waar bid je voor? Jezelf? Anderen? Voor een schooldiploma, slagen voor een rijbewijs/school, geld, voedsel, kinderen, partner,  ouders, gezondheid, materialisme, schietgebedjes?

Ik merk dat ik bidden/vragen voor mezelf soms moeilijk vind. Danken gaat me makkelijker af. Er zijn zoveel mensen die het veel erger hebben als ik. Mijn gedachten gaan uit naar de mensen in Nepal. Explosies in China. Naar alle vluchtelingen (die ik tegenkom in mijn werk.)  Je zal maar van huis en haard verdreven zijn. Veiligheid zoeken. Mensen verliezen hun geliefden, kinderen, baby’s.

Het emotioneert me altijd in de kerk. De voorbeden. Zoveel verdriet. Ik word er door overspoeld. Waarom zou ik voor mezelf bidden en wat moet ik dan vragen? Ik, dat kleine mensje met kleine probleempjes. Ik kan ook niet zeggen dat het komt doordat ik nog geen grote problemen heb meegemaakt. Want het leven heeft me al flinke tikken uitgedeeld. Maar toch, ook dan, wat heb ik nou echt nodig?

Mijn collega en ik doken in de nachtdienst (het was rustig) op internet om eens uit te zoeken wat er nu precies over dit onderwerp in de bijbel staat. Onderstaande teksten vielen ons op.

“Alles waarom jullie in je gebeden vragen, zullen jullie krijgen, als je maar gelooft.” (Mat. 21:22)

“Vraag vol vertrouwen, zonder enige twijfel. Wie twijfelt is als een golf in zee, die door de wind heen en weer wordt bewogen. Wie zo aarzelend en onberekenbaar is bij alles wat hij doet, moet niet denken dat hij iets van de Heer zal krijgen.” (Jac. 1:6-8).

“En als u bidt ontvangt u niets, omdat u verkeerd bidt: u wilt alleen uw eigen hartstochten bevredigen.” (Jac. 4:3).

“Wie zijn oren sluit voor het gejammer van de arme zal ooit zelf om hulp schreeuwen, en geen antwoord krijgen.“ (Spr. 21:13).

“Als jullie in mij blijven en mijn woorden in jullie, kun je vragen wat je wilt en het zal gebeuren.” (Joh. 15:7).

“Komt een van u wijsheid tekort? Vraag God erom en hij, die aan iedereen geeft, zonder voorbehoud en zonder verwijt, zal u wijsheid geven.” (Jac. 1:5).

“Vertrouw op de HEER met heel je hart, steun niet op eigen inzicht. Denk aan hem bij alles wat je doet, dan baant hij voor jou de weg.” (Spr. 3:5-6).

Deze zinnen bestaan natuurlijk binnen een verhaal in de bijbel. Het is geenszins mijn bedoeling om met Bijbelteksten te “gooien”. En er zijn ongetwijfeld nog meer teksten die u/jij aanspreken.

Wat me opviel is dat er wel haken en ogen aan het bidden zitten. Het lijkt alsof je voor alles mag bidden….maar hoe je dat doet (en in het leven staat) is belangrijk en bij de verhoring van je gebed komt ook nog wel wat kijken. Het blijft een moeilijk proces voor mij. Ik blijf bidden voor de wereld, ver weg en dichtbij. Vrede. Goed in plaats van kwaad. Licht in plaats van donker. Positief in plaats van negatief. En daarnaast zal ik proberen om meer te gaan bidden voor mezelf en mijn geliefden. Ik leg het in Gods handen. Daar heb ik steun aan. Hij weet wat ik en mijn geliefden nodig hebben. Hij kent mij en doorgrond mij. Soms worden “verhoringen” pas veel later duidelijk. Vooral wat meer wijsheid, vertrouwen en geduld op zijn tijd zou wat mij betreft heel prettig zijn. Alleen dat is al een gebed waard. Amen.