Doorstart

En toen was het een hele tijd stil op “wandelenenmeer“.

Heel Nederland doorgewandeld. Meer lukte gewoon niet. Hoe leuk ik het wandelen en vooral het wandelen op hele oude pelgrimspaden ook vindt. Mijn lichaam heeft me de laatste jaren verschillende grenzen gegeven. En het omgaan met die grenzen zijn nog aan de orde van de dag. Maar….. ik heb pelgrimerend door Nederland gewandeld. Het was een geweldige ervaring.  🙂

Zo langzamerhand begint de drang om te schrijven weer terug te komen. Want, dat kan ik nog wel.

En het genieten van kleine dingen. Dat kan ik nog wel.

En fotograferen. Dat kan ik nog wel.

En bewust leven. Dat probeer ik elke dag.

En geloven in God. Dat doe ik nog steeds.

Vandaag heb ik daarom besloten een doorstart te maken. Met een nieuwe naam, een nieuw logo en een nieuw webadres www.levenenmeer.com

Met minder wandelverhalen, maar misschien nog steeds interessant voor jou. Evengoed welkom als je blijft of als je (op)nieuw langskomt.

Groet Mirjam.

Advertentie

Eikengallen

 

In het bos kwam ik afgelopen week opeens deze eigenaardige, wonderlijke balletjes tegen. Wat hebben ze met elkaar gemeen?

Ze zitten allemaal vastgeplakt op een eikenblad.

Ik ben gaan speuren op internet en het blijken “eikengallen” te zijn. Nooit van deze naam gehoord? Ik ook niet. 🙂

Een gal is een abnormale groei die door een gastheer wordt geproduceerd in reactie op de aanwezigheid van een ander organisme. Met andere woorden, in dat bolletje zit een insect en in dit geval een larve van een galwesp. De wesp legt haar eieren in de plant. De gal, waarvan de vorm specifiek is voor een bepaalde parasiet, dient als behuizing en voedsel voor de larve.

Aanvulling van bloglezer Andrys:

Uit de galappels van eikenbladeren werd in het verleden inkt gemaakt door toevoeging van ijzer(II)sulfaat. Deze techniek was al bekend in de Romeinse tijd. De galappels bevatten veel looizuur dat een verbinding maakt met ijzer(II)sulfaat. Deze verbinding is in het begin kleurloos, maar wordt zwart door blootstelling aan de lucht (oxidatie tot ijzer(III)sulfaat). In oude inkten werd daarom een extra kleurstof toegevoegd, een extract van blauwhout, zodat tijdens het schrijven de letters ook leesbaar waren. Deze kleurstof is niet lichtecht en verdwijnt dan ook op den duur. De galinkt is zuur en tast op termijn het papier aan. Dit verschijnsel wordt inktvraat genoemd, die vooral ernstig is als er dik met inkt geschreven is. Bovendien verkleurt de inkt na verloop van eeuwen tot bruin.

Weer wat geleerd……

 

 

Nieuwjaarsdag

Het is weer volbracht.

Het wachten, het aftellen, het oliebollen bakken en eten, de knallers, het siervuurwerk. Het nieuwe jaar is begonnen. Wat zal het ons brengen? Een nieuwe bladzijde of meer van hetzelfde? En dat hoeft dan natuurlijk helemaal niet negatief te zijn.

Gisteravond  vroeg onze jongste n.a.v. ik hou van Holland: Oud en Nieuw, om een rondje voornemens en wensen van iedereen. Grappig en ontroerend hoe dat dan leeft bij kinderen. “Winnen van de postcodekanjer”, dat mama minder pijn in de rug heeft, dat de tweeling allebei een goed plekje op hun nieuwe school (voortgezet) krijgen, heerlijk weg met de camper.

Er was een vraag bij Linda de Mol welke voornemens mensen allemaal nemen en waar ze zich dan niet aan kunnen houden. Ik verbaasde me er überhaupt over wat er op het lijstje stond. Roken, afvallen, gezonder leven, meer tijd met het gezin, minder stress, minder alcohol drinken kan ik me nog voorstellen, maar meer seks. Huh??

Ik bedacht zelf dat ik eigenlijk best tevreden ben. Heel veel kilo’s eraf hoeft niet. Ik rook niet, dus daar hoef ik ook niet mee te stoppen. Meer tijd met het gezin? We pakken alle momenten die we kunnen. Minder stress? Als ik het vergelijk met 20 jaar geleden is dat al zoveel beter geworden. Minder alcohol drinken ga ik niet doen 🙂 en meer seks?……geen problemen hier.

Duzzzz….niets te wensen dan hier in huize Mirjam? Of voor te nemen? Tuurlijk wel. Maar soms ben je even gewoon tevreden met wat je hebt en soms moet je een goed voornemen gewoon uitvoeren.

De beste wensen voor het nieuwe jaar!

Liefs van Mirjam.

 

 

 

Oradour-sur-Glane

Op een klein half uur rijden van Limoges ligt Oradour-sur-Glane. Het dorpje is een adembenemend monument van de gruwelijkheden die tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn gepleegd. Het dorp werd door een SS eenheid verwoest waarna er onder de bewoners een bloedbad werd aangericht. Vlak na de oorlog bezocht Minsiter Charles De Gaulle het dorp. Hij besloot dat het moest blijven zoals de Duitsers het hadden achtergelaten, en zo is het nog steeds.

Oradour-sur-Glane was een gewoon dorp op het Franse platteland. Het zou nooit in de geschiedenisboeken zijn gekomen als de 2de SS pantserdivisie ‘Das Reich’ niet op zaterdagmiddag 10 juni 1944 het dorpje omsingelde en alle aan- en afvoerwegen afsloot. De divisie kwam uit het zuiden waar het in Tulle al een bloedbad had aangericht.

Alle inwoners werden verzameld, waarna de mannen van de vrouwen werden gescheiden. Niet veel later werden de mannelijke inwoners doodgeschoten. De vrouwen en kinderen werden vervolgens in de kerk opgesloten, die daarna werd opgeblazen, en de rest van het dorp werd verwoest. In een paar uur werd een compleet dorp met koelbloedige efficiëntie verwoest. 642 mensen vonden die dag de dood, slechts zes dorpelingen wisten te ontsnappen.

(Bovenstaande informatie heb ik gevonden op de site dorpeninfrankrijk.nl)

REMEMBER. SOUVIENS-TOI. HERINNER.

Er werd gevraagd in stilte rond te lopen. Ik vond het heel indrukwekkend. Het verbaasde me hoeveel mensen er liepen. Allemaal mensen zoals jij en ik die niet willen dat dit weer gebeurd. Toch vraag je je wel eens af, waarom de mens er zo weinig van geleerd heeft.

Weer thuis

Een vakantieperiode te bemerken op mijn blog. Alhoewel je via instagram (zie rechts onderin de balk) wel te weten kon komen waar ik me ongeveer in Frankrijk bevond.

De komende tijd zal er op “wandelenenmeer” weer wat meer 🙂 te beleven vallen. Dus hou de blog in de gaten.

Evengoed laten veel bloglezers zich niet door mijn afwezigheid tegenhouden. Ik heb gezien dat er de afgelopen periode gekeken is naar het thema geloof, wandelen en pelgrimeren. Ik dank jullie hartelijk voor de belangstelling!

Groet van Mirjam.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Old & Nij

En zo zijn we beland op de laatste dag van 2015. Er bekruipt me altijd wat sentiment. Wat zal het neie joar ons breng’n en wat zie je als je terug kijkt op het afgelopen jaar.

Het leven heeft zijn heuvels en dalen die je moet bewandelen. Er komt verdriet, angst en rouw op je pad of je dat nou wil of niet.

Ik denk vandaag terug aan de mensen die binnen ons sociale “netwerk” zijn gestorven en dat roept emoties op.

Ik denk aan mijn collega Hilly, waarvan we nog steeds niet weten of ze een natuurlijke dood is gestorven.

Ik denk aan mijn angst over groeperingen die de naam van God gebruiken om andere mensen te vermoorden en martelen. Zo zwart en donker allemaal.

Ik denk aan mijn arme rug en elke dag pijn.

Ik denk aan mijn lieve schoonvader die de weg steeds meer kwijt raakt. Als onze hersenen ons in de steek laten, word het leven een kwelling.

 

En dan… dan denk ik aan God, het licht. Mijn geloof als een kind en voel me rustiger. Ik heb er steun aan. Misschien is dat omkijken wel helemaal niet goed.

Dus ik probeer vooruit te kijken met positieve blik.

Ik denk terug middels mijn herinneringen. Dat maakt het gemis van onze dierbaren iets makkelijker te verteren.

Ik denk aan wat me gelukkig maakt. En dat is een hoop! Kleine dingen die het leven zo bijzonder maken. Die je eventjes het verdriet en de rouw en de angst laten vergeten. Ik heb daar al eens eerder een blogje over geschreven (15 Maart jl.) Er mist in dat lijstje natuurlijk van alles, o.a. jullie! Mijn bloglezers. Het schrijven en onderhouden van mijn blog geeft me veel voldoening en een groot geluksgevoel.

Ik denk aan mijn vriendschappen en relaties. Als mensen mens kan ik me het leven zonder andere mensen niet voorstellen.

Ik denk aan de schepping, de natuur, mijn wandelingen.

Ik denk aan de fles roze champagne in de koelkast. Uit Frankrijk mee gezeuld afgelopen jaar om het nieuwe jaar proostend tegemoet te treden. 🙂

Kortom ik ben dankbaar voor mijn zegeningen.

Zoals we in het Gronings zeggen

Veul heil en zeeg’n in ’t neie joar….

Veel heil en zegen in het nieuwe jaar….

 

 

 

 

 

 

Tot volgend jaar!

Liefs Mirjam.

 

 

 

 

 

 

 

Kop d’r veur

Het is een tijd stil geweest op mijn blog. Het lijkt soms ook of je eigen leven even stil staat. Mijn rugklachten spelen de laatste weken behoorlijk op, veel pijn, het wandelen wou niet, de dood kwam heel dichtbij, vorige week vrijdag de begrafenis en dan zaterdag de tv aan doen en het verschrikkelijke nieuws horen van de terreur in Parijs. Het is om zwaarmoedig van te worden. Als ik zie hoe wij hebben gerouwd om 1 mensenleven, wat een verdriet moet er dan zijn om al die 129 mensenlevens. De wereld staat in vuur en vlam. Het contrast tussen licht en donker, down en up, verdriet en blijdschap wordt steeds duidelijker zichtbaar. Oorlog.

En toch……

Maar weer proberen om jezelf op te peppen. De kop d’r veur zoals we in het Gronings zeggen. Even slikken en weer doorgaan. De 1e stappen zijn letterlijk weer genomen. Ik ga volgende week met hydrotherapie beginnen en ik heb vandaag weer 5 kilometer gewandeld. Bewust leven, bewust stappen maken. Het is niet anders. We kunnen gewoon niet de hele wereld op onze schouders dragen. Niemand heeft er wat aan als ik of jij er aan onderdoor gaat.

Dus ik heb Sinterklaasje en zijn Pieterbaasje weer toegelaten. Lootjes getrokken met het gezin, sinterkrans maar weer op de deur en het huis wat opgefleurd. Er zijn weer allerlei deuren op slot en geheimpjes in ons huis. Een spannende en gezellige tijd die surprises. Ik geniet ervan.

 

 

 

 

 

 

 

 

Griep

Wat is er met Mir aan de hand? Al dagen niet geblogd!

Ik zit (en lig) in de lappenmand. Flinke griep en het wil maar moeilijk mijn lichaam uit, op de 1 of andere manier. Afgelopen “zieke” week deed me denken aan een gedicht wat een vriendin me eens opstuurde. Ook van “Grunningse” oorsprong net als ik.

Wat is Grunniger griep?

Bonzen in d’kop
Hoamer geklop
Neuze potdicht
Pien in ’t gezichte
Pien in de strödde
En killende koezen
Zinken in ‘d hazzens.
Piene in d’ aams
Kramp in d’ aarms
Polze aan ’t joagen
Tonge besloagen
Pien in de rogge
En pien in de bainen
Toonen as ies
En vouten as stainen
Koorz as’n peerd
Haildal niks weerd
Stief as’n ladde
’n Smoak ? arre gadde !
Almoar aan ’t rillen
Dörst nait te stillen
Tanden geklapper
Aaldoage slapper
Kroaken en stennen
Vanaal dei ellenden
Kermen van piene
Nait meer overende.
Keel almoar dikker
Koald as ’n kikker
Den weer aan ’t gluien
De haile dag bruien
Den weer in berre
Deronder met de neuze
’n Kroeke of een vlinte
Joen ainigste keuze.
Nachten en doagen
In ’t berre omruden
Proaten mit haistege
Noare geluden
Housten en kuchen
Gekroak en gepiep
Ain stuk ellende.

Das nou Grunniger griep !

 

Feest!

Vandaag is het precies 1 jaar geleden dat ik met mijn blog begon. Ik had de plannen al een lange tijd daarvoor. Ik liep er behoorlijk op te broeden. Ik was bang. Bang voor de reacties, bang om foto’s van mezelf te laten zien, bang dat ik het helemaal niet kon, bang dat niemand het zou willen lezen, bang dat ik er niet genoeg tijd voor had. Allemaal apen en beren op de weg.

Een jaar later merk ik dat ik al zoveel heb bijgeleerd. Het is een hobby van me geworden. Ik vind het ontzettend leuk om te doen. Ik heb bijvoorbeeld afgelopen week mijn instagram account toegevoegd. Een heel gepuzzel, ik was helemaal trots toen het uiteindelijk lukte!

Elke dag zijn er mensen die mijn blog lezen. Dat vind ik zo wonderlijk! Ik kan zien in welke landen mensen mijn blog lezen. Ik heb zelfs een vaste lezer uit Amerika. Hoe is het mogelijk?

De reacties zijn tot nu toe eigenlijk allemaal positief. En dan heb je natuurlijk ook nog zelf in de hand of je de reacties plaatst of niet.

Ik zou bloggers in spe dan ook van harte willen aanraden. Doe het nu! Niet morgen of overmorgen maar nu!

Jullie hebben gemerkt dat ik dit jaar ook bang ben geweest om foto’s van mezelf te laten zien. Waarom? Het grote indrukwekkende world wide web? Het is prettig om anoniem te blijven? Als je me al zag was het van de achterkant. Ik wil jullie allemaal bedanken voor het lezen en bekijken van mijn blog en daarom een foto van mij. Dit keer van de voorkant.

Aangenaam kennis te maken. 🙂

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Kouwe drukte?

 

 

 

 

 

 

 

 

Nog een aantal dagen te gaan dan is het werken weer voor een tijdje afgerond, school staat even stil, kortom we hebben vakantie. Geen notities of afspraken in de gezinsplanner te zien. Lege weken voor ons. Mijn hoofd/hersenen lijken echter op dit moment een beetje als het prikbord op mijn werk. Allemaal notities die ik niet moet vergeten en nog moet doen. Dus nu voelt het gewoon druk.

Ik persoonlijk vind het vreselijk als je aan iemand vraagt hoe het gaat en ze antwoorden dan met “druk”! Dat vraag ik toch helemaal niet? Het lijkt wel of we elkaar gewoon een beetje opfokken ermee. Bezig zijn is toch positief? Als het uit de klauw loopt zet je de rem er even weer op. Want veel leuke dingen samen worden ook een hele berg. Los van al die verplichte negatieve dingen die we onszelf vaak opleggen.

Door mijn rugklachten heb ik (noodgedwongen) beter leren omgaan met de balans tussen rust en bezig zijn. Ik bruisde altijd van de energie. Hier naartoe, daar aan mee doen. Op een gegeven moment loop je behoorlijk tegen een aantal muren omhoog. Druk vond ik het niet, bezig dat wel.

Het letterlijk meer rusten, bevalt me goed moet ik zeggen. Ik heb het idee veel bewuster te leven. Bewust op het gebied van keuzes, waar ga ik naartoe en waar niet? Waar doe/werk ik aan mee en waar niet? Door rust en stilte kan je alles ook beter op je in laten werken. Meer genieten lijkt het wel.

Maar nu dus druk …. kouwe drukte? 🙂