Hoevelen zijn niet deze weg gegaan

 

 

 

 

 

 

Bezoek aan Hasselt

Toen bij schemer ik in Hasselt kwam voor ’t eerst,
zag ik aan d’overzijde van ’t Zwartewater.
Tegen ’t avonddonker als een lange zwarte pater
De kerk van Stefanus die ’t zicht op ’t waterfront beheerst.

Hoe velen zijn niet deze weg gegaan,
zoals inmiddels in een ver verleden,
de pelgrims gingen naar de Heilige Stede,
om daar voor ’s Heren aangezicht te staan.

Mijn doel is heel profaan: de Herderin.
‘k Kom niet in Hasselt om te pelgrimeren
maar om gezellig samen te dineren.
De tafels zijn gedekt, ik krijg al zin.

(Tin Plomp, burgemeester Zwartewaterland)

Advertentie

Dag 11 Halfweg – Hasselt (26 km.)

6 April 2014.

Mijn moeder is  om 9 uur bij me. Ik verdeel nog even wat taken onder de kinderen en dan brengt mijn man ons naar Halfweg. Rond De Wijk zie ik al weer ooievaars op het land en in de lucht. Bij Café Het vergulde Ros staat al vlot de eigenaar buiten. We mochten hier niet parkeren. Hij kreeg vandaag nog veel bezoekers! Gelukkig zette mijn man ons af en ging daarna weer op huis aan.

 

 

 

 

 

 

 

Vanuit Halfweg vervolgen wij onze route van Februari via de nieuwe route van het Jacobspad door de boswachterij van Staphorst. In het bos eten we bij een picknicktafel een broodje en daarna begon het te regenen. Bij RUST-punt De boswachter dachten we een bakkie te kunnen doen, maar helaas niet open. Vanuit dit pand werkten jaren de boswachters. Er scharrelden in alle vrijheid kippies rond met een haan.

 

 

 

 

 

 

 

Hierna begon een saaie wandeling, niet echt opgefleurd door de regen en er was geen spreekwoordelijke hond te bekennen. Ook een bankje liet errug lang op zich wachten. Op een verhoogd “iets” in de berm aan de spoorbaan weer wat gegeten. Af en toe komt er een trein voorbij en in de verte zien we Hotel De Koperen Hoogte (van Hennie van der Most) liggen. Een voormalig watertoren. Mam en ik hebben er eens koffie gedaan op de terugweg vanuit een weekendje klooster. Na alle soberheid van dat weekend, kregen we toen een cultuurshock. We konden niet eens met contant geld betalen, maar moesten toen eerst een soort van kaart regelen.

In het lange dorp Rouveen vallen ons de blauw geschilderde melkbusrekken op. Die hadden we ook al rondom Staphorst gezien. We zien op 1 perceel meerdere boerderijen achter elkaar.

 

 

 

 

 

 

 

Vroeger was het traditie dat de kinderen een boerderij achter de ouders bouwden. Zo ontstonden die meerdere boerderijen. Door ruimtegebrek wordt dit tegenwoordig niet meer gedaan. Via de Korte Kerkweg komen we op de Stadsweg terecht. Deze laatste is lang. Op een rooster (bij gebrek aan bank) even bijgekomen. Ik ga na mandarijnen en zoute stengels te hebben gegeten even lekker liggen. Het grappige is dat ik vorige week dat rooster ook weer herkende en dat lange stuk langs de poldersloot. We steken een drukke weg over en we gaan dan aan de overkant  van het Zwarte Water richting Hasselt. Tegenover de kalkovens komen we een kleine begraafplaats tegen. Het hek is los. Op de begraafplaat zag ik een vogeldrinkbak als gedenksteen. Ik vond dat heel bijzonder. De foto’s hiervan gemaakt zijn niet goed gelukt. Vorige week dacht ik een nieuwe kans te krijgen, maar de poort zat op slot.

Bij café de Zon koffie gedronken en we snacken bij de snackbar. Daarna gingen we naar ons slaapadres via Vrienden op de fiets.

Om 19 uur wilde ik graag naar de kerkdienst in de grote of Sint-Stephanuskerk. Daar bewonderden we na de dienst een prachtig orgel en een mooie muurschildering van Sint Christophorus, de beschermheilige van de reizigers. Veel dames met hoedjes in de dienst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug op ons slaapadres, lekker douchen en toen gaf ik mijn moeder en mezelf een kadootje. Een kleine verzilverde Jacobsschelp voor aan de rugzak. Het 1e Jacobspad Uithuizen – Hasselt helemaal uitgelopen. Een lengte van 208,5 km samen gedaan! Ik ben trots. Nadat we elkaar in bed op de foto hebben gezet en heel toepasselijk….”de Pelgrimskachel” viel ik al snel in slaap.

 

 

 

 

 

 

 

Mam was op een gegeven moment in haar slaap wat onrustig over de kerkklok. Ze dacht dat het een klok was van onze gastvrouw. “Waarom zet ze die niet uit!” 🙂 Je geest doet toch rare dingen als je slaapt. Het leek een beetje op wat er gebeurde in Dwingeloo. Ze droomde dat ze wat hoorde hinniken en ze dacht dat het appjes waren op mijn nieuwe smartphone. Het bleek een paard te zijn. We moesten lachen, maar midden in de nacht natuurlijk nog klaarwakker. En dan knort het maagje ook nog. Dus lekker aan de cashewnoten.

Dag 10 Hees – Halfweg

24 Februari 2014

Vanmorgen gaan we eerst richting halfweg met 2 auto’s. Ik rij voorop. Bolt gaat ook weer een dag mee.

Onderweg komen we langs landgoed de Havixhorst en ooievaarsstation “de lokkerij”. Daar raak ik wat in de war. We vragen de weg. We blijken in de buurt te zitten. We zien de eerste nesten met ooievaars al in het landschap.

Bij restaurant “de vergulde ros” zetten we mama’s auto neer om met die van mij naar Hees te gaan waar we de vorige keer met de wandeling waren gestopt.

We lopen een stuk door het open veld en dan zo het bos in van boswachterij Ruinen. We wandelen daar gelijk tegen een prachtige kudde schapen op. Ze doen me denken aan het standbeeld in Ruinen van Bram de ram. Al eeuwen lopen hier kuddes rond. Zo symbolisch. Voor ons graasden ze hier al en na ons gaat dat ook gewoon door.

We boffen met het weer vandaag. Jas open, Jas uit, zweten geblazen. Het lijkt wel lente.

Na een spoorwegovergang en langs manege Zoer worden we via een pad van de weg afgeleid over 4 opstapjes. Mijn stijve rug/lichaam had moeite om over de opstapjes heen te komen. Ook wat angstig geef ik toe dat het me in de rug schiet. Mama ging het wat makkelijker af. Bij de laatste “gleed” ze heel soepeltjes onder het prikkeldraad door. Dat leek heel grappig. We schieten in de lach. De (bijna) 42 jarige heeft een lichaam van een stijve hark en de (bijna) 60 jarige is nog zo lenig en soepel als een panter. Toch zijn mijn rugklachten niet zo lachwekkend, maar ik probeer er het beste van te maken. Met wilskracht kom je een heel eind.

We lopen langs de Noorderkanaalweg. Een lange, lange tippel in de warmte. pfff… Bij de ossesluis gaan we lekker op een bankje zitten. In de Wijk komen we gelijk al ooievaars tegen. Ze lopen gewoon in het veld en op het land. Heel dichtbij.

Op de Oosterwijkerweg broeden ze. Grote nesten in de bomen en veel ooievaars zijn met zijn 2-en. De  ooievaar is een monogaam dier. Ik dacht altijd dat ze ook een paar voor het leven vormen, maar dat is niet zo. In de dorpsstraat drinken we koffie bij een café. De dame achter de bar wist ons te vertellen dat ooievaars ook veel overlast geven. Vooral de grote plakkaten poep zijn de inwoners wel eens zat. De ontlasting kan de lak van je auto afbijten.

Door de wijk heen lopen we bij een prachtig huis langs. Vroeger woonde hier de machtige en rijke familie de Vos – van Steenwijk.

Uiteindelijk lopen we over het riviertje de Reest. Grensrivier tussen Drenthe en Overijssel en komen zo weer bij onze auto uit.

Thuis lekker nagenieten met pizza. We hebben weer een gezellige en sportieve dag achter de rug.

Dag 9 Lhee – Hees

27 Januari 2014

De voornacht was wat onrustig. Ik had mama gisteren van alles uitgelegd over mijn nieuwe telefoon en alle bijkomende geluiden, van appjes en smsjes. Je word er helemaal gek van dus heb ik de geluidjes op stil gezet. Mama dommelde gisteravond al vrij snel in. Ik heb nog een tijdje liggen lezen via mijn e-reader. Ik schrok want opeens hoorde ik een paard. En wel heel dichtbij. Het leek net of hij naast mijn bed stond. Mama dacht na meerdere malen gehinnik dat het om binnenkomende app’s ging. Met andere woorden zet dat ding es op zacht. We kregen de slappe lach. ‘S ochtends hebben we het bewijs gezien…een echt paard en inderdaad hij stond dicht bij ons huisje.

Om 8 uur een heerlijk ontbijtje….er lag zelfs een mango bij! Tegen 9 uur namen we afscheid van Meta en haar man. De dooi had ingezet. Er was zelfs een zonnetje aan de hemel te zien. De man van Meta had ons uitgelegd hoe we weer op het Jacobspad konden komen en dat ging heel gemakkelijk. Bij schaapskooi “achter het zaand” pakten we de draad weer op en liepen al snel langs een radiotelescoop. Deze is in 1956 gebouwd en had toen de grootste doorsnee ter wereld, 25 meter. Verder over het Dwingelderveld. Het natste gebied van Europa. Er broeden tal van vogels en er groeien zeldzame planten. Hier was het nog wel glad. Oppassen geblazen! Er stond een barre wind.

We liepen door een stiltegebied. Zo stil waren wij niet (kwebbel, kwebbel). Dan linksaf verder de heide op en na een lang stuk (3.5 km.) bij schaapskooi Ruinen de heide weer af. Even verderop een info centrum. We hadden zin in een bakkie, maar het centrum was gesloten.

We lopen door het dorp Benderse en langs het Molenpad waar we ook daadwerkelijk een intacte molen tegenkomen. “De Zaandplatte” een achtkantige beltmolen.

Via het gehucht, Engeland lopen we zo Ruinen binnen en daar vinden we een heerlijke koffiestop bij Luning’s restaurant. Een tapas café en pannenkoekenboerderij. Prachtig!

We hebben het zusje van Bartje (“ik bid niet veur brune bonen”), Lammechien en Bram de ram op de foto gezet. Bram symboliseert de schaapskudden die eeuwenlang op de Drentse heidevelden graasden. Ze stonden voor een prachtige kerk. De Maria kerk, voormalig kloosterkerk met toren in Gotische stijl.

Nog 5 kilometer te gaan naar Hees. We zijn niet laat klaar, maar moeten allebei de auto’s nog halen en op huis aan.

Mama schreef in haar dagboekje. “Weer twee prachtige, witte, winterse wandeldagen beleefd! Mirjam hier kunnen we op terug kijken. Liefs Mama”

En ik kijk erop terug. Eerst door het in mijn wandeldagboek te hebben geschreven en nu door het op mijn blog te zetten. Het grappige is dat afgelopen weekend precies zo’n weekend was als vorig jaar. Nu ook zo’n 5 cm. sneeuw gevallen. Gisteren heb ik ook een hele mooie wandeling gemaakt. Sneeuw lijkt wel stilte en licht te absorberen.

Dag 8 Westerbork – Lhee

26 Januari 2014

Gisteren nog via de sms contact met mijn moeder gehad, want er is sneeuw voorspeld. Ik sms-te spottend of ze de sneeuwschep al had ingepakt. Zij dacht dat we wel 2 nodig hadden. 🙂

We wisten toen nog niet dat deze wandeldag wel onze wandelervaring op de proef zou stellen. Aan de voorbereiding lag het niet. Legging onder de broek, halve vingerhandschoentjes, wanten, ijzertjes voor onder de wandelschoenen. Deze laatste heb ik een aantal jaren geleden gekregen van mijn lieve wandelmoeder en ik heb ze al regelmatig gebruikt in het bos.

Maar toen ik opstond deze ochtend schrok ik behoorlijk. 1 witte, wonderlijke sneeuwwereld buiten. Ik ben zenuwachtig. Zal mama het aandurven om te komen met haar auto? Maar iets over 9 hoor ik haar rustig aan komen tuffen. Ze had de hele weg bijna 60 gereden. Allemaal sneeuwschuivers op de weg en glad. Wat een doorzetter. Eerst maar weer een bak koffie met cake en dan gaan we met 2 auto’s richting Hees. Onderweg stil & wit weer. Ik geniet ervan. We kunnen niet hard rijden. Veel sneeuw en gladheid. Vooral op de A28 meerdere sporen van auto’s die greppels zijn ingereden.

Vanuit Hees terug met mijn auto naar Westerbork.

In Westerbork nog een snelle bak uit de thermoskan en dan tegen half 12 op de ijzers. We lopen flink door. We hebben energie.

 

We komen langs de Boekweitenplas en daar grazen Schotse Hooglanders. Ze zijn wel nieuwsgierig naar ons en wij naar hun. Dan door Makkum en Terhorst en eigenlijk lopen we dan heel makkelijk naar Spier. We vinden het etablissement “Het Schortinghuis” en daar drinken we iets warms voor een brandend vuur. Het leven is goed!

Maar……dan begint de uitdaging. Niet goed gekeken en daardoor een flink stuk verkeerd gelopen. Via mijn gps komen we uiteindelijk weer op het goede pad terecht. Maar inmiddels is het al 17 uur en het gaat schemeren. Over de A28, hotel v/d Valk Spier aan de rechterhand. We lopen richting het bos en Dwingelderveld. Daar gaat het Jacobspad dwars doorheen, maar vanwege het tijdstip besluiten we om langs de berm van de N855 te lopen. Het was een lange saaie weg met best veel verkeer. We twijfelden meerdere malen of we toch niet het bos in zouden gaan. De moed zakte ons flink in de schoenen. Maar uiteindelijk bereikten we ons slaapadres. Bosrand 14. Rustplek de groene stek. Heel donker.

We belden aan en de eigenaresse bracht ons over gladde keitjes naar ons minihuisje. Mijn moeder en ik zijn inmiddels lid geworden van vrienden op de fiets. En dit adres sprak mij gelijk aan. We zagen niet veel groen buiten zoals de naam aangeeft. Morgen maar eens goed kijken.

De gaskachel kwam op hoog, we zetten meerdere kopjes thee en smikkelen wat van onze meegebrachte salade. Ik heb niet veel trek, terwijl ik veel van mezelf gevraagd heb vandaag. Mijn rug vind het ook niet echt leuk meer. Dus lekker douchen en vroeg op bed. Mama had nog 2 kruikjes gemaakt. Die hingen in het huisje aan de muur op ons te wachten.

Trusten……..

Dag 7 Westerscheveld – Westerbork

25 november 2013.

Toen mijn moeder gisteravond op bed ging heeft deze Sinterklaas nog even haar wandelschoenen gevuld met kadootjes. Bij het wakker worden vanmorgen was ze blij verrast.

Deze dag wilden we lopen tot het dorp Westerbork. We gingen weer op pad met 2 auto’s. Soms kijk je er raar tegenaan. Waar moet nou welke auto staan en hoe.

Wat me is bijgebleven van deze wandeldag is veel modder, plassen en nattigheid. De aarde lijkt wel compleet verzadigd. We gaan het 1e stuk door bos, over een graspad en over de heide.

Wat ons opvalt zijn de nestkasten. Vrij laag opgehangen en ze hebben allemaal een nummer. We hebben nog geprobeerd door de gaatjes te kijken, maar geen nest natuurlijk. Het is immers November. Af en toe komt het zonnetje nog even te voorschijn.

Dit was ook een dag van verkeerd lopen. Als eerste raakten we bij Amen het spoor van de Jacobsschelp kwijt, daarna bij kamp Westerbork en aan het einde van de wandeling rondom het dorp Westerbork. Wat meer kilometers gelopen en daardoor werd het voor mij een lange en zware wandeling.

Kamp Westerbork vond ik intensief. Er is veel gebeurd in de 2e wereldoorlog.

In Elp bij de koekoekshof  koffie gedaan. De uitbater en zijn zoon hadden de inrichting helemaal vernieuwd. We namen plaats in een gezellige zithoek met een mooie gashaard.

Mama en ik namen veel zandgrond onder de schoenen mee naar binnen in dat nieuwe interieur. We voelden ons opgelaten en een beetje lacherig. Toen we de reis verder vervolgden viel ons buiten bij het café een bord op met de krijttekst “fietsers welkom” (wandelaars dus niet?)

Misschien weet hij inmiddels uit ervaring dat ze bergen zand mee naar binnen slepen. 🙂

We waren blij dat we niet met onze schoenen ook nog het toilet hadden bevuild. We kregen de slappe lach en buiten Elp bij een hek maar even geplast. We leken wel 2 hondjes.

In Westerbork na de dwalingen naar de auto die achter de kerk geparkeerd stond en op de terugweg gelijk chinees meegenomen en zo sluiten we deze dag weer af.

Tijdens de drukke decembermaand slaan we het Jacobspad wandelen even over.

 

 

Dag 6 Jacobspad Vries – Westerscheveld

24 November 2013.

Mijn moeder zou vanmorgen vroeg bij mij zijn, maar ze was verlaat omdat de n33 was afgesloten. Via een omweg kwam ze bij mij aan met het gevoel dat ze er al een “hele dag” op had zitten. Eerst maar even tot rust komen onder het genot van een bakkie koffie. Koffie staat voor ons allebei hoog in de prio lijst van levensbehoeften. Dat merken we ook als we aan het wandelen zijn. Het gaat vaak over “waar kunnen we nog een bakkie doen”.

We doen de “autotruc” weer. Met 2 auto’s naar Westerscheveld en met 1 door naar ons startpunt Vries.

Vries is 1 van de oudste Drentse dorpen. Waarschijnlijk was het al in de Romeinse tijd een versterkte nederzetting.

De huidige (Bonifatius)kerk aan de brink staat op de plek waar rond 800 al een houten kapel stond. Het schip heeft muren van maar liefst 120 cm dik.

Toen ik een paar weken geleden in Vries was voor extra foto’s voor dit blog, kon ik ook in de kerk. Van binnen heel sober en sereen. Ik trof daar ook een prachtige avondsmaalsgroep aan. Jezus en zijn 12 Discipelen. Gemaakt door Ruud Bartlema. Op de kerkmuur staat in het Latijn: Si deus pro nobis. Quis contra nos. Als God voor ons is. Wie kan er dan tegen ons zijn. Ik ben er gaan zitten, heb een tijdje gebeden en de hele ambiance op me in laten werken. Het gaf me vertrouwen.

Maargoed, ik dwaal af. We gaan wandelen. 🙂

We lopen lekker door en zien al snel veel geknakte en omgevallen en omgewaaide bomen. Er is afgelopen maand (November 2013) een grote storm geweest. Veel bomen zaten nog in het blad. En dan gaat het dubbel zo snel met een storm. Het zal ons de komende wandelingen nog wel vaker opvallen denk ik.

Voordat we het op hoger zandgrond gelegen dorp Loon doorlopen, wandelen we via een hunebed. Hij is bijna nog intact. Mam en ik vinden het een raar idee maar ook bijzonder dat vroeger op deze manier mensen begraven werden (en dat wij daar overheen lopen.)

Als we het dorp Loon binnenlopen komen we langs een beeld van een hond. Mijn moeder en ik maken grapjes dat er hier veel hondenliefhebbers moeten zijn. We pauzeren en drinken een warme choco met slagroom. Het wordt bijna vaste prik elke wandeling of koffie of chocolademelk. We kregen de slappe lach toen bleek dat de serveerster inderdaad hield van honden want Bolt kreeg bij het weggaan een hondenkoekje.

Zo uit Loon wandelen we over het Loonerdiepje. En daar doet het volgende verhaal de ronde! Over een wild steigerend  paard wat rond galoppeerd. Als je het paard weet te bestijgen ligt een kostbare schat met goud op je te wachten in het moeras. Wij hebben geen paard gezien en ook geen goud. Jammer….

We gaan richting Balloo, maar dan wel met een flinke omweg wat betreft deze pelgrim. Over grafheuvels en langs een prachtig ven. De maand November past er precies bij. Je vraagt je af of het ooit weer Lente wordt. Heel stil, somber en sober. Uiteindelijk al verder wandelend komen we in Rolde aan. Een prachtige gotische Jacobuskerk daar trouwens. Ik hoop er nog eens een kijkje binnen te kunnen nemen.

Er zijn in elk geval 2 houten en 2 stenen voorgangers geweest. De huidige kerk dateert uit de 15de eeuw. Lange tijd heeft men niet geweten wie de beschermheilige van de kerk was. Tot men in 1961 bij een restauratie een Jacobsschelp vond op de plek van een zijaltaar. Men nam toen aan dat de kerk aan de Heilige Jacobus is gewijd.

In Rolde bemachtigen we de 3e stempel van deze route. Nog even de laatste loodjes via Nijlande naar het Westersche veld. Morgen (25 November 2013) lopen we verder. Mijn moeder sliep bij mij die nacht.

 

 

 

 

Dag 5 Jacobspad Lieveren – Vries

27 Oktober 2013

Vandaag was de weersverwachting niet optimaal. Vooral in de ochtend zouden er pittige buien voorkomen.

In Lieveren maar koffie in de auto i.v.m. de regen met wat sintachtige versnaperingen.  En dan toch maar op pad.

Nou die ochtend  hebben we het geweten …. vooral het stuk vanaf Langelo! Hier was geen paraplu tegen bestand. Er stond een laag water in mijn wandelschoenen. Het mag een wonder heten dat ik geen blaren heb gelopen

Bolt was ook mee en zat niet al te dik in zijn vacht want hij was net naar de trimsalon geweest. Het hondje werd zo nat. Op een gegeven moment ging hij met staart tussen de benen onder een boom zitten. Hij vertikte het om verder te lopen. Ik moest dus een beetje streng zijn en dat hielp. “Geen gezeur, we gaan gewoon verder”.

We lopen een heel stuk door de langloerduinen. Een typisch gebied van zand en bos.

Dit pad kruist Camping langloerduinen. Ik zie daar kabouters staan. Je gelooft bijna dat ze in dit bos wonen.

Vlak voor Norg klaarde het op. In Norg aangekomen zijn we het 1e de beste restaurant ingedoken voor een warme chocomelk. Bolt werd met een handdoek bewerkt.

Bijzonder is dat Norg maar liefst 5 brinken telt. De brinken lagen oorspronkelijk aan de rand van het dorp en waren bedoelt voor het verzamelen van vee. Tegenover het restaurant staat de Sint Margarethakerk. Genoemd naar de beschermheilige van de landbouw en dateert uit de 13e eeuw. Er stond toen een houten kerkje en hieromheen werd een bakstenen schip opgetrokken in Romaanse stijl.

Norg heeft 2 molens. Molen Noorderveld aan het Westeind is een achtkantige rietgedekte stellingmolen uit 1878.

Maar toch werden we koud, dus maar verder met de wandeling. We konden jammergenoeg niet in de kerk kijken. Het blad vloog voor ons aan, zo’n straffe wind stond er. Maar wat is Drenthe mooi! En wat een prachtige luchten!

Bij het Noordsche veld mocht Bolt niet mee: geen honden toegestaan. We keken elkaar aan, wat te doen. Bolt werd vervolgend over het wildrooster getild. We keken schuchter om ons heen. Gelukkig geen boswachter, geen Schotse hooglanders of Nederlandse landgeiten. Aan het eind over een hek en wildrooster en zo gingen we verder richting Vries. Het was wel spannend maar heel mooi.

Voor Vries was de VOV run van Vries aan de gang en de toppers van de Rabocup Noord Drenthe. We liepen er tegenin. Al gauw waren de laatsten in aantocht, onder begeleiding van Knabbel en Babbel die verkleed deze run aflegden. Vanaf Vries gaan we terug naar Lieveren voor de andere auto en daar hebben we in het dorpscafé deze dag afgesloten met een bakkie.

 

 

 

Dag 4 Jacobspad Groningen – Lieveren.

17 september 2013

Vanmorgen hebben we afgesproken in Lieveren. We lopen vandaag een nieuwe provincie in. Maar waar ligt Lieveren?

Bij Spier raken mijn moeder en ik het spoor bijster en bellen met elkaar. Ik bel nog even met mijn man en de weg naar Lieveren werd duidelijker. Bij het dorpscafé hebben we 1 auto neergezet en aldaar op een bankje meegebrachte koffie met heerlijke koek van de bakker gegeten. Daarna met 1 auto door naar het stadspark waar we de vorige keer waren geëindigd. De wandeling kan beginnen!

Wat een rust en mooie woonplekjes. Ik was er verbaasd over. Watertjes met allerlei soorten vogels.

Mam en ik hebben inmiddels gekozen om elk een grote paraplu mee te nemen i.p.v. een poncho of regenpak. Ik gebruik hem ook tijdens het wandelen als stok/staf. We hebben de plu gelijk nodig vandaag op de (lange) Madijk.

We liepen naar Roderwolde met als blikvanger de windmolen die nog regelmatig in gebruik is voor zowel het malen van graan als voor het “slaan” van olie. Deze tweeledige functie schijnt uniek te zijn in Nederland.

Via een klein wit Jacobskerkje (protestantse gemeente) lopen we de provincie Drenthe in. We merken op dat de omgeving en bouwstijl veranderd. Vooral de oude boerderijen/huizen met de rieten daken spreken ons aan. Heel sfeervol allemaal.

We zijn ook langs meerdere tolhuizen gewandeld. Meerdere foto’s gemaakt bij 1 in Foxwolde. Als je met je paard er langs wilde moest je 5 cent betalen en met de fiets 1 cent. Het is mooi om te zien dat dit soort dingen van vroeger bewaard is gebleven.

Onderweg hopen we dan altijd een koffiestop te kunnen doen, maar vooral op de zondagswandelingen is er niet veel open. De weg van Altena naar Lieveren was lang. Uiteindelijk in Lieveren in het dorpscafé een bakkie gedaan.

We sluiten deze dag af met lekker wokken bij Ni Hao in het Stadspark en dat was heerlijk!

 

Dag 3 Jacobspad Garmerwolde – Groningen.

19 Augustus 2013.

We beginnen vandaag lekker vroeg en doen de wisseltruc met de auto’s. Twee auto’s naar de eindbestemming (wokrestaurant in Groningen) en met de andere door naar het beginpunt (Garmerwolde).

Kerk Garmerwolde

Tot onze verbazing komt er in Garmerwolde  een vrouw in ochtendjas haar huis uit gestoven als ik de auto parkeer. Ze vraagt hoelang we van plan zijn onze auto voor haar huis neer te zetten? Ze geniet namelijk zo van het uitzicht!? No problemo, zetten we de auto toch bij de buurman voor het huis neer? Of we dan wel voor 17 uur terug willen zijn, want dan komt hij weer thuis…….

Mijn moeder en ik moeten er het 1e stuk van onze wandeling best wel om lachen.

In verband met blaren en een klemgelopen kleine teen begin ik deze tocht op mijn Birkenstocks en dat loopt prima. Het beloofd een mooie dag te worden en dat scheelt wel want bij een stortbui kreeg ik anders wel natte voetjes. Mijn moeder zeult mijn “Lowa’s” mee voor het geval ik weer blaren krijg van de “Birki’s”. Het is wat om een (verwende) pelgrim te zijn! Haha…

Via de stadsweg komen we door het bevrijdingsbos. Als dank aan de bevrijders van Groningen werd bij de 50e viering van de herwonnen vrijheid dit bos cadeau gedaan. (www.bevrijdingsbos.nl) Onderweg kwamen we de 10 rechten van het kind tegen en allerlei vlaggen & het vrijheidssymbool. Heel indrukwekkend en rustig.

Langs de St. Stefanuskerk komen we Noorddijk binnen. Een lange weg met hoge bomen die veel wind vangen. : )

Prachtige woningen zijn hier gebouwd. Het lijkt ons fijn om hier te wonen.

We lopen via Lewenborg richting Transferium & Kardinge. Bij het Kardingermaar eten we in de zon een broodje. Een stuk verder voor het Noorderplantsoen drinken we een kop koffie. Bolt, mijn hondje ziet steeds duiven op het pleintje en wil er achteraan. Niet echt rustig zitten zo met zo’n piephond naast je. We lopen verder via de plantsoenbrug naar het Gasthuisstraatje waar het Jacob en Anna Gasthuis gevestigd is.  (Anna, de moeder van Maria en Jacob, apostel Jacobus) Prachtig pand! Groningen heeft ruim 20 gasthuizen of hofjes. Oorspronkelijk waren de gasthuizen bedoeld voor de verzorging van zieken en bejaarden of een plaats waar vreemdelingen konden overnachten.

Dan weer verder via de Martinikerk en onder de toren (Olle Grieze) drinken we nog wat.

Er wordt erg slecht weer voorspeld, maar ons zit het nog niet zo tegen. We lopen daarna nog een heel stuk door de stad en komen onderweg ook het Pepergasthuis tegen. Oorspronkelijk diende het als gasthuis voor Pelgrims. Er is in 1482 nog een kapelletje bijgebouwd wat nu nog gebruikt wordt voor oecumenische diensten.

Verder door de stad komen we dan in het Stadspark uit bij het wokrestaurant waar onze auto staat. Samen terug naar Garmerwolde voor de andere auto en ja we waren op tijd voordat de buurman thuis kwam. : )

Onze wegen scheiden zich na 3 dagen samen. Volgende maand weer?