Een half jaar geleden voelde en schreef ik hetzelfde als nu. Het zit er weer op. Een week (onder)weg zijn. Bijzondere mensen ontmoet. Hulp vragen en krijgen.
In Februari zat de uitdaging van de tocht in mijn voeten. Toen liep ik blaren, achillespeesblessure, klein teentje afgekneld. Echter de voetjes deden goed mee dit keer. Om mijn kleine teen had ik preventief een siliconen hulsje gedaan. Mijn “nieuwe” wandelschoenen waren achteraf in Februari toch nog niet goed ingelopen denk ik.
De uitdaging afgelopen week was de warmte. Flessen water gedronken, soep gegeten, calorieën naar binnen gepropt. Het is weer volbracht. Ik ben niet echt een kilometervreter. De afstand zegt me ook nooit zoveel. Ik loop niet al te snel, mijn moeder “haast” me er elke keer weer doorheen. Door mijn rug loop ik normaal maximaal zo’n 25 kilometer. Afgelopen week heb ik echter een persoonlijk dagrecord van 35 kilometer gelopen en daar ben ik stiekem toch wel trots op. We zijn weer een stukje dichter bij Santiago de Compostella gekomen! 🙂
Zoals jullie van me gewend zijn schrijf ik de dagen weer 1 voor 1 uit. Hieronder even een kleine foto impressie van de afgelopen week.
Liefs Mirjam.
Leven & Meer 