Dag 13 Zwolle – Wijhe (22,5 km.)

8 April 2014

We hebben de nacht doorgebracht bij Claire. Een lieve dame die woont in een prachtig herenhuis. Dat is het verrassende van vrienden op de fiets. Je komt overal.

  

Claire had vanmorgen de tafel gezellig gedekt. Ze vroeg aan ons of we muziek bij het ontbijt wilden. De Mattheus passion of opwekking of gewoon stilte. We moesten lachen om haar vraag, maar stiekem was ik ook wel ontroerd. Sommige mensen proberen zich zo in je in te leven. Bijzonder is dat. Mam en ik kozen voor stilte. Sssssttt…. Claire ging “en suite” werken.

Daarna betalen we een kleine 20 euro per persoon en gaan weer op pad. De route verlaat Zwolle via een wandelpad door een park. Dit park, “Het Engelse Werk” genaamd, is aangelegd in een romantische Engelse landschapsstijl. Het is koud en regenachtig. Het romantische ontgaat ons daardoor. Het wandelpad heet het “Horreus de haas-pad”. Deze predikant protesteerde in de oorlog openlijk tegen de Jodenvervolging.

 

 

 

 

 

 

 

Daarna de dijk op. Ik zag herten! Te laat met de fotocamera. Wat een prachtig zicht op de IJssel. We zagen in de verte een flinke bui aankomen. Snel even op een bankje rusten en wat eten. Daarna tot aan de knieën toe nat.

We lopen langs de IJsselcentrale, die aan de rand van Harculo staat. Even te ver gelopen. We werden afgeleid door een rustplek in de verte. Daar aangekomen was de plek net bezet. Toch maar terug naar huisnummer 23 want daar moesten we af, de velden in. Tussen de akkers door richting bos, over smalle bruggetjes naar toegangshek van Landgoed Windesheim. Prachtige omgeving.

Bij Hof van Windesheim, een kleinschalige zorgboerderij drinken we heerlijke koffie (in de koffieschenkerij) met een boerentosti. Ze runnen ook een bed en breakfast. (www.hofvanwindesheim.nl) We krijgen hier ook een stempel in ons pelgrimspaspoort. Er hing een leuke spreuk aan de muur.

 

 

 

 

 

 

 

 

We wandelen daarna langs een voormalig kloostercomplex, waar een tweetal kelders en de voormalige brouwerij bewaard zijn gebleven. De brouwerij is nu in gebruik als protestantse kerk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna via een fietspad zo de velden in. Dreigende luchten.

 

 

 

 

 

 

Flinke regenbuien en zelfs hagel. We worden koud. En zo lopen we bibberend Wijhe binnen. Net op tijd om de trein te halen richting Zwolle. Mam heeft met haar koude handen moeite om de kaartjes te pinnen.

In Zwolle overstappen naar Emmen. Mijn man pikt ons daar op en neemt ons mee richting huis, nadat we eerst nog even gewinkeld hebben.

Even een kopje koffie en gezellig bijkletsen.

De 3 dagen zitten er weer op! In Augustus 2014 vervolgen we ons pad tijdens een 4 daagse wandeling.

Advertentie

Dag 12 Hasselt – Zwolle (13,9 km.)

7 April 2014

In Hasselt komen de pelgrimspaden uit Friesland en Groningen samen en gaan verder richting Zwolle – Nijmegen. De Jacobsweg Nieumeghen genaamd. We gaan wandelen via een nieuw boekje “Jacobswegen in Nederland”. Zie voor meer informatie onder de categorie wandelroute/boekjes.

Lekker vroeg opgestaan. Na douche en ontbijt kregen we nog een stempel in ons Pelgrimspaspoort. En zo vervolgden we onze weg. We werden “uitgeblaft” door de 3 hondjes van onze gastvrouw.

We verkenden eerst het Hanzestadje. Door de ligging aan het Zwarte Water en de Vecht is Hasselt toen een belangrijke handelsplaats geweest. Er zijn ook nog steeds sporen van de oude bedevaartstraditie terug te vinden. Zo is in het laatgotische raadhuis een Bentheimer zandsteen ingemetseld met daarin een afbeelding van een Jacobsschelp.

 

 

 

 

 

 

We slenteren door de oude gevels en steegjes, waaronder 1 met zeven deuren – zeven huisjes gebouwd in 1618 voor arme oude vrouwen.

De wandeling gaat verder over de dijk langs het zwarte Water, over de oudste gemetselde zeewering in Nederland, de 800 m. lange stenen dijk. We zien veel watervogels.

 

 

 

 

 

Bij Haerst hoopten we tegen beter in met het kabelveerpontje te kunnen, maar deze is alleen in de zomermaanden in gebruik. Inmiddels was het onverwachts warm geworden.  We waren loom en moe en liepen langs een saaie weg. Aan de zijkant van een boerderij werden we geroepen door een mevrouw. Zin in een bakje koffie? Ze had medelijden met ons. Jacobus was ons goed gezind. Deze mevrouw coacht kinderen op de boerderij van haar ouders en via paarden helpt ze hen aan rust en eigenwaarde. Er ontstond een bijzonder gesprek. Ze rade ons aan een stuk door het bos te gaan en dan over de dijk. In het bos viel ons een graf op met twee stenen en bloeiende narcissen.

Bij oliemolen “de Passiebloem” aan de Nieuwe Vecht op een molensteen gerust en wat gedronken. Het is warm. De molen is nog volledig in gebruik.

Door de warmte valt het laatste stuk richting Zwolle ons zwaar. We ploffen neer bij Talamini aan de Grote Markt en smikkelden een heerlijk Italiaans ijsje op.

We hadden zicht op aartsengel Michael. Een prachtig beeld groen van kleur. 3,5 meter hoog en het beeld bestaat uit 350 lagen glas. Het beschermd Zwolle tegen het kwade.

 

 

 

 

 

 

Inmiddels waren we weer wat uitgerust en het was nog vroeg. We liepen Zwolle in. De binnenstad van Zwolle was voorzien van oude opgepimpte lampenkappen. Heel sfeervol om te zien. We wandelden via de vele historische gevels en straatjes naar de Sassenpoort. We zagen prachtige herenhuizen en uiteindelijk kwamen we uit bij de Peperbus en lieve vrouwenbasiliek. Deze laatste zijn we naar binnen gegaan om te bezichtigen. We waren op zoek naar de apostelbalk. Er zouden 12 apostelen op afgebeeld staan, waaronder Jacobus de Meerdere, herkenbaar aan zijn pelgrimsstaf. In de kerk was het stil, sereen. Midden in zo’n levendige stad zo’n rustige plek. Ik ben ontroerd.

 

 

 

 

 

 

 

We aten bij een kleine pizzeria een pizza van 6 euro (altijd blij dat we weer een low budget maaltijd vinden) en daarna zochten we ons slaapadres op via vrienden op de fiets.

Dag 20 Nijmegen – Kranenburg (Deel 1)

19 februari 2015

Na een goede nachtrust staan we om 8 uur op. We krijgen een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld met zelfgebakken brood. Om 9. 15 uur start onze wandeldag weer. We volgen eerst nog een stuk in het centrum van Nijmegen. We maken foto’s bij het oudste cafe van Nijmegen. “De Blaauwe Hand uit 1542.”

En we komen langs de beelden uit het middeleeuwse verhaal van Mariken (van Nimwegen) en Moenen (de duivel). Moenen verleidt Marieke, maar uiteindelijk komt zij tot inkeer en krijgt vergiffenis.

We lopen ook nog langs de Latijnse school die tegenover de kerk staat. Daar zien we op de voorgevel van de school Jacobus en de andere apostelen. De Stevenskerk staat in de steigers. We kunnen de kerk niet binnen. Twee werkmannen maken grapjes dat we hun ook wel op de foto mogen zetten. Dat ze ook de uitstraling van een apostel hebben. Een van de werkmannen heette Pieter. Apostel Pieter. We moesten lachen.

En zo lopen we al snel het centrum weer uit, bij een prachtige oude stadsmuur langs.

En hoe het gebeurd weet ik niet, maar achter mijn moeder aan lopend stort ik zo op de grond. Ik struikel en zelfs mijn plu annex wandelstok kan me niet tegenhouden. Knie kapot, broek kapot en het is me in mijn al gevoelige rug geschoten. 😦 Mam schrikt en ik zit op handen en knieën en kom niet overeind. Mijn moeder denkt dat hier onze wandeling al eindigt. We hebben ons er zo op verheugd. Eerst even een potje huilen en wat medicatie innemen en dan toch maar doorbijten. Een pelgrim heeft het niet altijd makkelijk. Via de woonboten en het Hollandsch-Duitsch gemaal lopen we de ruimte in richting Persingen.

Persingen noemt zichzelf het kleinste dorp van Nederland, met een kerkje, een paar huizen en enkele schuren. In de Middeleeuwen was het veel groter en strategisch belangrijk.

Inmiddels begint de medicatie een beetje te werken. Ik voel me wat beter. Nog 1,5 km en dan komen we in Beek aan. Het is het dorp waar de dame woont die ons in de Jacobskapel koffie aanbood. Mam en ik besluiten om het aanbod te accepteren. Boudewien is blij verrast. Ze dacht dat we niet meer kwamen. En wat weer een bijzondere en gastvrije ontmoeting. We kregen lekkere bakken sterke koffie met paashaaskoekjes. Al snel werd het gesprek intiem en de fotoboeken van haar pelgrimswandelingen (als vrouw alleen) kwamen op tafel. Toen we weg gingen werd ons nog een appel en een pakje drinken in de hand gedrukt. Dank je wel Boudewien!

Net buiten Beek zien we de eerste wegwijzer van de Pilgerweg. Nog een stukje doorlopen, over een brug en we zijn in Duitsland. Spannend vinden we het.

Als we Duitsland binnenlopen zien we rechts een groot meer. Het WylerMeer, een oude loop van de Rijn die onder langs de stuwwal naar Nijmegen stroomde. Veel watervogels te zien! Achter het meer ligt de Querdamm, in 1854 aangelegd om Zyfflich te beschermen tegen overstromingen. We eten even een broodje.

We lopen daarna recht zo die gaat over deze dam en komen via wegkruisjes en mooie vergezichten in Zyfflich aan. De kerk is dicht. Er staat een koude wind.

De Sint Maartenskerk hoorde bij een kloosterdomein. Dit klooster is weg, maar de kerk staat er nog steeds.

En zo gaat de Jacobsweg Nieumeghen over in het Jacobspad Limburg. In een volgende blog dus deel 2 van deze dag.

 

 

 

 

Dag 19 Lent – Nijmegen

18 Februari 2015

Vanaf vandaag gaat het eindelijk gebeuren, 5 dagen wandelen. Ik ben er helemaal klaar voor. Alles uitgewerkt op papier voor zowel de wandeldagen alswel hoe het thuisfront deze dagen moet doorkomen zonder mij. 🙂  We denken als moeder onmisbaar te zijn toch? Maar daar heb ik me al vaker in vergist. Het gaat anders, maar niet minder goed.

Het doel vandaag was om naar Lent te rijden en vandaar uit naar Nijmegen verder te wandelen. Er is om 19 uur vanavond een aswoensdag’s mis in de kapel van het Sint Jacobs Gasthuis. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder zou tegen 12 uur arriveren. We vinden het allebei weer spannend. Wat moet je mee? Wordt het koud? Hoe zwaar is onze rugzak? Red ik het met mijn nieuwe wandelschoenen?

In de auto zakt de spanning wat en we raken gezellig aan de klets en eten heerlijke broodjes ei die Mama mee had genomen. In Lent aangekomen is er geen plek meer vrij op de P&R parkeerplaats. We vinden uiteindelijk een plek in een wijkje erachter.

En dan lopen maar. Vorige keer zagen we een kerk in Lent, maar geen tijd meer om daar nog eens rustig te kijken. Dus eerst rennend over de grote weg (levensgevaarlijk eigenlijk) naar de Maria Geboorte Kerk.

We konden naar binnen, maar bleven in het voorportaal want de grote kerk was dicht. Jammer geen stempel in ons pelgrimspaspoort dus. We lopen naar ons eindpunt van vorige keer. Het is verrassend koud. Ik ben blij met mijn muts, halve handschoentjes, sjaal en wanten. Vanaf dat eindpunt moesten we richting de Waal. Ik merk dat we soms te “braaf” het boekje willen doen. Altijd bang om wat moois te missen. Dus dat was wel even zoeken, want het boekje heeft een update gekregen via internet. Ze zijn enorm aan het veranderen aan deze kant van de Waal.

Met de Waal in zicht raak ik in gesprek met mijn moeder over hoe zij het ervaarde. Ze heeft vaak de Nijmeegse vierdaagse heeft gelopen en dan zie je natuurlijk nu allerlei herkenningspunten. Wat mooi de Waal en Waalbrug. Prachtig die schepen. Bij Restaurant Belvedere (oude vestingtoren) gaan we rechtsaf en dan lopen we zo Nijmegen in.

We lopen door het Valkhof waar Karel de Grote en Frederik Barbarossa ooit versterkingen bouwden. Er resten nog 2 kapellen: de Sint Nicolaaskapel uit 1030 en de ruïne van de Sint Maartenskapel.

De route loopt verder door de benedenstad. We wanen ons een beetje in de middeleeuwen. Kleine straatjes. Klinkertjes. We komen door allerlei straatjes die door hun naam te herleiden zijn naar allerlei gebeds- & Godshuizen. In de Nonnenstraat zouden we overnachten en daar kwamen we toevallig al langs. We hadden daar echter pas na 20 uur af gesproken, dus nog wat te vroeg en we liepen door en kwamen bij cafe “De Hemel” uit. Prachtig pand en ik dacht alleen maar hoe geweldig je daar in de zomer op het terras kon zitten met een glaasje. Echter tijd voor een bakkie. In het pand bleek bovenin een koffiehuis en branderij te zitten. Dus daar zaten we, een heerlijke bak koffie met een zelfgemaakte slagroomtruffel voor ons op de tafel. (Het water loopt me nu ik dit schrijf weer in de mond.) De entourage was prachtig. Leuke zitjes en een prachtige verzameling koffiemolens.

We gaan verder richting de Jacobskapel. Daar begon om 19 uur de aswoensdagmis. Van tevoren nog snel een patatje en bamischijf. Om half 7 hadden we aldaar afgesproken, maar dat liep iets anders want onze afspraak kwam niet opdagen. Wachten dan maar. Tegen 10 voor 7 kwam gelukkig de 1e persoon aan met sleutel. Mama en ik waren inmiddels verkleumd. Ze vonden het heel bijzonder dat ze 2 pelgrims in hun midden hadden en vroegen of ze ons later de pelgrimszegen mochten geven. We kregen ook een stempel in ons Pelgrimspaspoort. We zijn daar getuige geweest van een prachtige, intieme en intense dienst. Het begon met het buiten in stilte verbranden van de buxustakjes van vorig jaar. Met deze as werd later het kruisje op ons voorhoofd “gezet”. (zie ook mijn blog over Aswoensdag.) Ook kregen we allemaal een waxinelichtje om aan te steken en om een gebedsintentie mee te doen. Ik heb gebeden voor mijn schoonzus want haar vader was op deze dag vroeg in de morgen gestorven. Er was afwisselend klassieke muziek, samenzang, bidden, lezen en stilte. Ik was ontroerd.

Tijdens de pelgrimszegen stonden de mensen uit de kapel voor en achter mijn moeder en mij. Er werd het volgende uitgesproken:

Na de dienst kwamen allerlei mensen naar ons toe om een praatje te maken. 1 dame nodigde ons de volgende dag uit in haar woonplaats om een bakkie te doen. Ze vroeg of we door Beek kwamen? Ik wist dat toen niet. Ze schreef haar adres op. Wat een gastvrijheid!

Ons slaapadres was zoals gezegd aan de Nonnenstraat (vrienden op de fiets) en daar hebben we eerst gezamenlijk een bak koffie gedronken met onze gastheer en gastvrouw. Daarna douchen en boven op zolder kruipen we in een lekker schoon bedje.

 

 

Dag 18 Jacobspad Arnhem – Lent

9 November 2014

Voordat ik meer over deze wandeldag zelf ga vertellen moet me eerst nog wat van het hart over onze overnachtingplek.

Ik mailde namelijk een paar weken geleden naar een adres van “vrienden op de fiets” die ik had uitgezocht in Lent. Tot mijn grote verbazing kreeg ik een mailtje terug dat deze persoon niet thuis was afgelopen weekend maar ze wilde ons wel graag een slaapplaats bieden. Met andere woorden, wij werden welkom geheten in een huis van een dame die we niet kennen en zij kent ons niet en toch zo’n gastvrije uitstraling! Mijn moeder en ik vonden het fantastisch en we wilden graag van haar aanbod gebruik maken. Dit soort dingen hebben we nu al vaker meegemaakt en zoals ik al eerder schreef, je stelt je mensbeeld bij.

Dus bij dit adres eindigde zaterdag onze dag nadat we naar de najaarsbijeenkomst waren geweest. We vonden het spannend. Wat voor huis is het. Ligt de sleutel wel waar we dat hebben afgesproken? Maar dat was allemaal goed geregeld en we hebben ons welkom gevoeld bij dit overnachtingsadres. Er stond zelfs een flesje rode wijn klaar met 2 glazen. Kaarsjes aan. De huispoes er gezellig bij. Wat voel ik me toch gezegend dat we dit kunnen doen.

Na een goede nachtrust en een lekker ontbijtje wat klaarstond in de koelkast zijn we met de trein naar Arnhem gegaan. Daar begint onze wandeltocht. Echter……door niet goed lezen en aannames gelijk een heel stuk verkeerd gelopen. Hoe is het mogelijk. We zijn in de war geraakt, omdat de vorige keer het hier vol was met mensen die voor de levende standbeelden kwamen en nu geen kip te bekennen.

Bij de John Frostbrug pakten we  de draad op. In de verte zien we de Eusebiuskerk liggen.

Bij Sportpark Malburgen-West zagen we mensen. Het was al 10.30 uur en we dachten aan koffie. Het viel ons tegen hoe weinig we van de route hadden gelopen door dat gezoek in Arnhem. We konden wel een oppepper gebruiken. Er moest een uitwedstrijd gevoetbald worden. We werden gastvrij onthaald, bakkie koffie voor een euro, er werd een foto van ons gemaakt en lekkere Nederlandse meezingers op de radio. Bedankt voetbalvereniging MASV! Wij konden er weer tegenaan. Een uurtje maar even flink doorlopen.

In Elden troffen we een prachtig wit kerkje aan.  De Bonifatiuskerk is gebouwd in 1866, met delen uit de veertiende en vijftiende eeuw.

Elden is een oud brinkdorp dat in 1966 een wijk van Arnhem is geworden. In de tuin van de pastorie staat een van de oudste bomen van Nederland. Een plataan met een stamomtrek van 7,5 meter.

We lopen en lopen en komen dan door de Rijkerswoerdse plassen. Een heel mooi stukje natuur.

Via Elst lopen we door tal van industrieterreinen. Af en toe komen we een mooi stukje tegen, maar ach we nemen het pad voor wat ie is.

In Ressen eten we nog even wat op een bankje. Het is een warme dag. Ik heb mijn jas om mijn middel geknoopt. Maar uit de zon voel je dat het toch echt November is. Ressen heeft een klein romaans kerkje. Grotendeels uit turfsteen opgebouwd.

En zo komen we weer uit in Lent en rijden we met de auto terug richting Drenthe. In Februari gaan we 4 dagen lopen en dan komen we via Nijmegen, door Duitsland op het Jacobspad Limburg terecht.

 

 

 

 

Dag 17 Jacobspad De Steeg – Arnhem.

28 September 2014
Gisteren stond mijn moeder al om 7 uur bij me voor de deur om weer een dag te wandelen. We waren nog erg duf, want hadden allebei zaterdag gewerkt en daardoor laat op bed, dus maar een paar uur slaap. De natuur voelde met ons mee want heel Drenthe was gehuld in een mistig waas (witte wieven.)
De heenreis verliep voorspoedig. Voor negenen al met de auto in De Steeg aangekomen. Kop koffie en wandelen maar….
Eerst op zoek naar een kerktorentje wat ik op wandeldag 16 had gezien. Die wandeldag hebben we voortijdig afgebroken i.v.m. noodweer.
Uiteindelijk zo over het spoor het bos- en heidegebied van de Veluwezoom in. In 1 woord prachtig! Flinke hoogteverschillen. En dan met mijn rugklachten, het zweet heeft me wel op de rug gestaan. Maar net zoals de hardlopers een “haas” hebben zo is mijn moeder dat voor mij. Ze sleept me er altijd weer door.
Onderweg in het bos nog een keer lekker gezeten met warme choco. Het leven is goed.

Daarna helemaal omhoog naar de Posbank. Een stuwwal, 90 meter boven NAP met een prachtig uitzicht. We lopen vervolgens ook een heel stuk het Maarten van Rossumpad. Lijkt me ook mooi om eens helemaal te lopen. Vervolgens een hele tijd bij een klein beekje langs.

We lopen langs Velp en dan zo Arnhem binnen. In Arnhem komen we allerlei kerken tegen. We proberen dan altijd even de kerk naar binnen te gaan, voor rust, stilte, ambiance, gebed, een kaarsje aansteken en een stempel voor ons pelgrimspaspoort. Wat ons steeds meer opvalt is dat kerken dicht zijn of een andere bestemming hebben gekregen.
Zo ook de Sint Jozefkerk. Er was een skatebaan in gevestigd! Allemaal kinderen waren actief bezig.
Vervolgens kwamen we langs de Johannes de Doper kerk (St. Janskerk). Die was ook open, maar had ook een ander doel gekregen. Een Memorarium. Het is een plek geworden om de mensen die ons zijn ontvallen waardig te herdenken. Dit kan o.a. door middel van het bijzetten van een urn of gedenkplaquette. Het raakte ons.
De Sint Martinuskerk was dicht.
In het centrum van Arnhem kwamen we uit bij de Eusebiuskerk. Prachtige kerk, maar staat al heeeeel lang in de stijgers.

Hier verkregen we eindelijk onze stempel van Arnhem. We werden verrast door de hoeveelheid mensen in de stad. Er bleek het World Living Statues Festival plaats te vinden. We hebben vooral bij de “standbeelden” van de kinderen gekeken. Wat knap om zo lang stil te staan en dan vooral omdat het zo’n warme dag was.
Om half 6 zat ons dagje er weer op. Via het centraal station met de bus naar De Steeg en weer op huis aan. Wat een prachtige dag.