Een verblijf in het klooster draait letterlijk allemaal om de diensten per dag. Als je wilt verblijven in een klooster wordt er vaak affiniteit gevraagd met God. Het wordt erg op prijs gesteld als je (een aantal van) de getijdengebeden in de kerk alsook de maaltijden bijwoont. Op zich niet onredelijk vind ik, je zou anders ook gewoon naar een hotel kunnen gaan. Wat op zijn tijd ook helemaal geen slecht idee is, maar je komt naar een klooster met een bedoeling. Toch?
Die bedoeling kan variëren per persoon. In Egmond maar ook in andere kloosters proberen ze een plaats te zijn van gebed en ontmoeting, van rust en stilte, waar iedereen zich thuis mag voelen en op adem mag komen. Het gaat dus niet alleen om rust en stilte, maar vooral om de zoektocht naar jezelf en/in God.
De dagorde, varieert per klooster en is vooral afhankelijk van het feit hoe oud en hoe groot de inwonende gemeenschap is.
Onderstaande dagorde is de dagorde van de abdij in Egmond.
06.00 uur
Lezingendienst (Metten)
07.30 uur
Ochtendgetijden (Lauden)
09.30 uur
Eucharistieviering
12.30 uur
Middaggetijden
17.00 uur (donderdag om 20.00 uur)
Avondgetijden (Vespers)
20.00 uur
Dagsluiting (Completen).
Over het getijdengebed en de invulling daarvan is genoeg info te vinden via Wikipedia.
In de middeleeuwen begon men met 8 diensten per dag.
Mijn favoriete diensten zijn de metten, de lauden en de completen.
Steeds werd en wordt het werk onderbroken om weer in contact te komen met God. Soms, als ik weer mijn chaotische zelf thuis ben, bekruipt me het gevoel dat in het klooster het steeds maar doorgaat op dezelfde manier. Of ik hier ben of daar, de getijden blijven net als eb en vloed steeds maar doorgaan. Heel mooi en geruststellend.
De maaltijden gebruik je (afhankelijk van welk klooster) steeds vaker gescheiden van de monniken of nonnen. In het eigen gastenhuis en vaak in stilte.
De tijd die overblijft…. kun je gebruiken om te lezen, studeren, schrijven, wandelen, bidden, yoga te beoefenen, fotograferen, rusten, denken, huilen, slapen etc….
Bijna alle kloosters in Nederland gaan uit van het Katholieke geloof. Er is op dit moment naar mijn weten 1 Protestants Klooster in Jorwert (Friesland).
De kloosterlingen zelf, mannen of vrouwen, hebben zich verenigd omtrent een gemeenschappelijke geloofsopvatting en kloosterregel waaraan zij gebonden zijn. Zij leven op een permanente wijze samen binnen één en dezelfde plaatselijke gemeenschap. Meerdere kloosters van gelijkgezinde religieuzen vormen samen een kloosterorde.
Voorbeelden van kloosterordes:
De monniken (Abdij Egmond) en nonnen (Liobaklooster) in Egmond zijn Benedictijn, evenals de nonnen in Oosterhout waar ik in Januari 2017 was. Vorig jaar Juni was ik in het klooster in Huizen. Daar leven Dominicanen. Ik ben ook een keer in de Sion Abdij te Diepenveen geweest. Daar leefden de Cisterciënzer monniken. Inmiddels is het klooster gesloten en is deze orde verhuist naar Schiermonnikoog. Ook hebben we nog de orde van Trappisten en nog vele meer. Ikzelf vindt de verschillende kloosters prachtig, maar al die ordes verwarrend en soms vermoeiend. De mens maakt zoveel regels zelf of interpreteert het op een bepaalde manier.
Afgelopen Januari ging ik voor de 15e keer naar het klooster. Het is voor mij niet zomaar een bevlieging. Ik werd vanaf de 1e keer dat ik ging, bewogen. Er gebeurde iets met/in mij. En dat had niet alleen met God te maken. Het voelde als een soort van thuiskomen. Er daalt (na een tijdje) een rust over mij en dat is met mijn hyperactieve hersenen zeker een verademing. Kalmte en mildheid, op alle gebieden. Even weg van alle prikkels en je gewoon focussen op bewust leven, stil zijn, verwerken, ademen, wandelen, er gewoon zijn. Klinkt allemaal nogal spiritueel, en dat is het natuurlijk ook. 🙂
Een aantal bloglezers zou wel wat meer informatie willen over “het kloosteren”. En daar kom ik natuurlijk graag aan tegemoet.
Het 1e klooster waar ik een weekend heenging was het Klooster van de monniken in Egmond-Binnen. Ik ging in 2003 met een groep uit Texel waar ik woonde. Ik was op dat moment 31 jaar en de jongste van de groep. 10 mensen bij elkaar die van allerlei verschillende pluimage waren. (Lees…. allemaal verschillend gelovig, wel of niet aan een kerk verbonden en sommige zelfs niet gelovig.) Dat trok mij aan. Je mag gewoon zijn wie je bent en waar je behoefte aan hebt. Geen opgelegde regels door de mens gemaakt. Ik denk dat daar (ook nu) het grote probleem ligt. Geloof is gewoon net als heel veel andere dingen heel persoonlijk.
De tutor van de groep was bang dat ik met mijn drukke, bezige karakter tegen de muren op zou vliegen. Dat vond ik zelf ook wel spannend moet ik zeggen. Echter niets was minder waar. Toen ik voor het eerst tegen schemer de kloostergang in keek met aan het einde een prachtig glas in lood raam, moest ik huilen. Heilige grond.
Inmiddels ga ik al een hele tijd niet meer met een groep. Het beste gedij ik alleen. Ik neem gewoon teveel emoties van een ander over en wil dan teveel zorgen voor een ander en vergeet mezelf. Ik ben wel eens dagen stil geweest. Alleen zijn met je eigen emoties.
Veel mensen in mijn omgeving/netwerk hebben me al heel vaak gevraagd wat je daar de hele dag doet. Ja……daar kan ik niet kort antwoord op geven. Dus dat doe ik in een volgend blogje.
Mocht je echter al heel lang de behoefte voelen om eens naar het klooster te gaan. Wacht er niet meer mee. Bel en reserveer! Laat het gewoon over je heenkomen.
Er zijn verschillende manieren van zingeving te bedenken. Mijn blog gaat over hoe ik daar in sta. Bewust nadenken over wat belangrijk voor je is. Wat drijft een mens? Harry, (blogger & vlogger) heeft ook zijn blog hierop gebaseerd en naar genoemd. “Waar loop jij warm voor”. En waarom? Heel boeiend om te gaan volgen!
Die verschillende wegen naar Rome gelden ook voor het zoeken naar ontspanning. Hoe komt een mens tot rust? Hoe laat een mens zijn problemen en alle dingen die hij mee maakt of mee heeft gemaakt los? Net als vele met mij wandel ik. Niets zo fijn als het hart zwaar voelt, om stappen te zetten, voetje voor voetje in een miezerige regenbui. Als het nodig is ga ik naar het klooster. En dat was vorige week nodig. Zoals ik op instagram schreef: A few days of rest & silence after a intense period.
De valkuil in een mensenleven is het steeds maar doorgaan. Hard zijn. Mee willen doen aan alles wat voorbijkomt. Doorwerken. Kop in het zand. Kijken naar een ander en vandaar uit handelen. Het valt allemaal best mee. Een ander heeft het veel erger als ik.
Gek is dat toch. De psychiatrische hulpverlening is niet toereikend. Lange wachtlijsten. Kloosters en retraite-oorden zitten vaak maanden van tevoren al volgeboekt. De pelgrimstocht naar o.a. Santiago is populairder dan ooit. Er is nog nooit zo’n groot aanbod (en behoefte) geweest aan mindfullness cursussen, intuïtief dansen, yoga, meditatie, rebirthing en noem het maar op.
Er is een probleem. A worldwide problem. Kon het allemaal maar wat simpeler. Kon het allemaal maar wat rustiger. Kon het allemaal maar wat minder. Ik hoop op een kentering. Verander de wereld, begin bij jezelf. En dat is wat ik probeer te doen. Ik praat erover met anderen en schrijf het jullie. 🙂
Mijn manier om los te komen van alle prikkels, verdriet en problemen, is om me even letterlijk los te maken. Dicht bij mezelf proberen te komen. En dat is zwaar kan ik je vertellen. Elke keer weer.
Ik ben benieuwd hoe jullie dicht bij jezelf blijven? Hoe komen jullie tot rust?
Hieronder nog een paar foto’s van het klooster (en de wandelingen) in Huissen.
Leven & Meer 