Soms is loslaten eng.
Je weet niet.
Waar je terecht komt.
Je hebt er geen grip op.
Je ziet het niet.
Maar blijven hangen.
Blijven hopen op verlichting.
Er zelfs naar verlangen.
Zal niet helpen in de juiste richting.
Soms is loslaten beter.
Met beide benen op de grond.
En de wind in je rug.
Zonder te vergeten waar je stond.
(Geen idee wie dit heeft geschreven. Ik kreeg een kaart van iemand en daar stond deze tekst op). Mooi en bemoedigend.
Bruin
Het brood
Hij breekt het
Ik buig mijn hoofd
Symboliek
Rood
De wijn
Zij drinkt het
Ik kijk naar boven
Sacrament
Transparant
De Geest
Wij belijden het
Ik kniel voor U
Wind
Het Heilig Avondmaal heeft me geïnspireerd tot het maken van dit “elfje”.
Geloven
Het is een kwestie van richting,
een bepaalde weg die je gaat.
Zelf had je ‘m nooit gevonden,
een weg die jou vond,
een weg die je werd aangewezen.
Of hij begaanbaar is,
of hij goed afloopt,
je moet het maar vertrouwen.
Pas als je de eerste stap doet,
de tweede stap,
pas gaandeweg krijg je zekerheid.
Een vreemde weg, maar je komt niet bedrogen uit.
Degene die hem je aanwijst,
heeft kennelijk het beste met je voor.
Ach Hij, een God die niets liever wil,
dan dat je leeft volgens je diepste bestemming.
Als jij maar mens bent,
een prachtig en compleet mens.
(Hans Bouma, uit “Geloof”.)
Een prachtig gedicht wat een kennis voorlas aan het einde van een vergadering afgelopen Dinsdag. Het sprak me aan en raakte me. Er is veel verdriet in de wereld. Omwille van ziekte/gezondheid, vluchten, zoeken naar vrijheid, oorlog, sterven. 😦 Ik hoop dat onderstaand gedicht/gebed ook iets voor jou kan betekenen.
Mijn vleugels
God, leer mij mijn vleugels gebruiken
Als ik mij in de diepte bevind.
Help mij om naar boven te stijgen
Zodat mijn geloof het toch wint!
Bevrijd mij van angst voor de feiten
Waardoor mijn bestaan lijkt bepaald.
Leer mij naar uw horizon kijken
Van waaruit uw licht mij bestraalt.
Dan zal ik mijn kracht nooit verliezen,
Al weet ik mij nog zo beknot.
’t Geloof geeft mij adelaarsvleugels
en tart elke speling van het lot.
God, blijf met uw liefde in mij werken,
bepaal mij bij uw perspectief,
zodat ik verruimd en verademd
uw zuivere luchten doorklief!
Gedicht van Truus van der Roest
Uit ‘ dichtbij de bron’.
Bezoek aan Hasselt
Toen bij schemer ik in Hasselt kwam voor ’t eerst,
zag ik aan d’overzijde van ’t Zwartewater.
Tegen ’t avonddonker als een lange zwarte pater
De kerk van Stefanus die ’t zicht op ’t waterfront beheerst.
Hoe velen zijn niet deze weg gegaan,
zoals inmiddels in een ver verleden,
de pelgrims gingen naar de Heilige Stede,
om daar voor ’s Heren aangezicht te staan.
Mijn doel is heel profaan: de Herderin.
‘k Kom niet in Hasselt om te pelgrimeren
maar om gezellig samen te dineren.
De tafels zijn gedekt, ik krijg al zin.
(Tin Plomp, burgemeester Zwartewaterland)
’t Diepien (stroompje)
Het lop deur het laand en het speult as een kind.
Het laacht tegen “t locht en het daanst in de wind.
As glas is ’t zo helder; as zuiver zo blaank.
Het flikkert en fonkelt met sterren er maank.
Een zuivern lint tusken ’t gruun van de kaant.
Met schitt’rende kleuren van bloemen beraand.
’t Is schol en ’t is smal, moar het siegelt zo grif.
’t Doekt weg tusken ’t gruun en men zot niet woar ’t blif.
En diep in het water, hiel diep op het zaand.
Daor glinstert het gold, dat er ligt an de kaant.
Dat deur witte wieven bewaakt wordt en dekt.
Dat mennigien vaak nao de kolken hen trekt.
(J. H. Bergmans – Beins)
De mensen die mij persoonlijk/van dichtbij kennen weten dat ik net zo vaak huil/emotioneel ben als dat ik lach. Mooi evenwicht vind ik zelf, alhoewel het wel es vervelend is dat je steeds zo makkelijk vol schiet zeg maar. Iets kan me snel ontroeren/raken en ik kan dat dan (bijna) niet beheersen. De vraag is als je onderstaand gedicht leest of dat ook perse nodig is. Misschien heeft het wel een functie al die tranen van ons. En daarnaast ik ben wie ik ben en jij bent wie jij bent.
“Tranen” (uit: Jaarringen, Greet Brokerhof-van der Waa)
Liters tranen, zoute tranen stromen als een oceaan.
overal waar mensen leven, die met je zijn begaan…
Zoveel tranen om wat weg is, om een scheiding of de dood.
Om een mens die je moet missen. Het verdriet is levensgroot…
Zoveel tranen om je onmacht, om een fout of een gebrek.
Om de woorden die je raken op die ene zwakke plek…
Zoveel tranen om de dromen die niet uitgekomen zijn.
Om de plannen die gestrand zijn op een ziekte. Om de pijn…
Zoveel tranen om de wereld, om het onrecht, om de haat.
Tranen om de brand te blussen die misschien nooit overgaat…
Zoveel tranen op de aarde en soms huilt de hemel mee.
Regendruppels uit de wolken vloeien samen tot een zee…
Regen maakt de aarde vruchtbaar, anders krijg je een woestijn.
Mensen, zouden onze tranen toch nog ergens goed voor zijn?
Waar je ook heen gaat, ga met heel je hart!
Confucius.
Leven & Meer 