Dag 26a Venlo – Roermond

20 Augustus 2015

Zoals jullie konden lezen in mijn blog (wandeldag 25) schoot ik ’s avonds om 22.30 uur behoorlijk in de stress. Ik had me namelijk helemaal verrekend in de kilometers. Alleen om Venlo in te komen vanaf de refugio was al 5. En ik had daarnaast een route helemaal overgeslagen. Het zou er op neer komen dat we 43! km moesten lopen de volgende dag. Door Roermond heen en dan nog naar het dorp Herten. Nou zijn er natuurlijk personen die dat makkelijk doen en daar heb ik ook alle respect voor, maar voor mij is dat echt te ver…. Een mens moet zijn grenzen kennen.

In mijn nachtjapon over de gang naar mijn moeder. Het huilen stond me nader als het lachen. Je voelt je dan weer kind met je 43 jaar. Zal mama boos op me worden? Ik ben ten slotte de regelaar. Maar ze was natuurlijk niet boos en ze probeerde me gerust te stellen. Het komt goed en anders gaan we een stuk met de bus of taxi. Waar maakt een mens zich druk om. In bed piekerde ik echter nog even door en kwam op het idee om ons logeeradres een mailtje te sturen. Hulp vragen. Iets wat je steeds meer leert op deze tochten. Ik voelde me eigenlijk heel rustig worden in het besef dat alles wel goed zou komen.

Ik heb goed geslapen en ben in de vroege ochtend nog even naar de kapel van de zusters geweest om voor mam en mij 2 kaarsen op te steken en te bidden voor een voorspoedige wandeldag. Alle kleine beetjes helpen. Fijne stille sfeer daar. Hele lange ramen waardoor je prachtig de natuur om je heen kon zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het ontbijt ging het natuurlijk over de lange tocht die voor ons lag, er kwamen allerlei zusters nog langs voor ditjes en datjes, we kregen een stempel en in de moestuin zagen we een man? een stuk omspitten. Gezichtsbedrog. Het bleek 1 van de zusters te zijn. We hebben later nog bij de moestuin gekeken. Wat een bezieling had deze vrouw en wat had ze een verstand van alle groenten en fruit. Daar kan ik met mijn meter moestuin nog veel van leren. 🙂 Hoog tijd om aan de wandel te gaan. Pelgrim Jan loopt een stuk met ons op.

Hij heeft een zware rugzak op de rug. 15 kilo! Mijn moeder en ik plagen hem af en toe. Wij wandelen op de “less is more” manier. Niet meer als 5 kilo op de rug op dit moment. Jan zijn rugzak lijkt op een doos van Pandora. Wat zit er allemaal in?

Het tempo zit er goed in en via de kapel van Genooy komen we in de binnenstad van Venlo bij de St. Martinuskerk. De kerk is nog dicht. We kunnen alleen in het voorportaal zoals bij veel katholieke kerken. Maar we willen zo graag een stempel.

We zien een man in de kerk aan het werk. We roepen naar hem maar hij reageert niet. Gelijk een beetje een oordeel. “Hij wil ons gewoon niet horen! Oost-Indisch doof noemen we dat!” Opeens kijkt hij ons aan en ik kom tot het besef dat hij “echt” slechthorend is. Schaam……

Hij laat ons eerder in de kerk en geeft ons een stempel. Wat een prachtige kerk, inclusief 48 delig carillon. Een rijk interieur. De gotische koorbanken, communiebank en preekstoel zijn prachtig. Heel bijzonder is het koperen doopvont uit ca. 1621 met op het deksel een beeldengroep die de doop van Jezus in de Jordaan uitbeeldt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Via het “Huis Schreurs” en het prachtige stadhuis lopen we Venlo uit richting de Maas.

Advertentie

Dag 13 Zwolle – Wijhe (22,5 km.)

8 April 2014

We hebben de nacht doorgebracht bij Claire. Een lieve dame die woont in een prachtig herenhuis. Dat is het verrassende van vrienden op de fiets. Je komt overal.

  

Claire had vanmorgen de tafel gezellig gedekt. Ze vroeg aan ons of we muziek bij het ontbijt wilden. De Mattheus passion of opwekking of gewoon stilte. We moesten lachen om haar vraag, maar stiekem was ik ook wel ontroerd. Sommige mensen proberen zich zo in je in te leven. Bijzonder is dat. Mam en ik kozen voor stilte. Sssssttt…. Claire ging “en suite” werken.

Daarna betalen we een kleine 20 euro per persoon en gaan weer op pad. De route verlaat Zwolle via een wandelpad door een park. Dit park, “Het Engelse Werk” genaamd, is aangelegd in een romantische Engelse landschapsstijl. Het is koud en regenachtig. Het romantische ontgaat ons daardoor. Het wandelpad heet het “Horreus de haas-pad”. Deze predikant protesteerde in de oorlog openlijk tegen de Jodenvervolging.

 

 

 

 

 

 

 

Daarna de dijk op. Ik zag herten! Te laat met de fotocamera. Wat een prachtig zicht op de IJssel. We zagen in de verte een flinke bui aankomen. Snel even op een bankje rusten en wat eten. Daarna tot aan de knieën toe nat.

We lopen langs de IJsselcentrale, die aan de rand van Harculo staat. Even te ver gelopen. We werden afgeleid door een rustplek in de verte. Daar aangekomen was de plek net bezet. Toch maar terug naar huisnummer 23 want daar moesten we af, de velden in. Tussen de akkers door richting bos, over smalle bruggetjes naar toegangshek van Landgoed Windesheim. Prachtige omgeving.

Bij Hof van Windesheim, een kleinschalige zorgboerderij drinken we heerlijke koffie (in de koffieschenkerij) met een boerentosti. Ze runnen ook een bed en breakfast. (www.hofvanwindesheim.nl) We krijgen hier ook een stempel in ons pelgrimspaspoort. Er hing een leuke spreuk aan de muur.

 

 

 

 

 

 

 

 

We wandelen daarna langs een voormalig kloostercomplex, waar een tweetal kelders en de voormalige brouwerij bewaard zijn gebleven. De brouwerij is nu in gebruik als protestantse kerk.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarna via een fietspad zo de velden in. Dreigende luchten.

 

 

 

 

 

 

Flinke regenbuien en zelfs hagel. We worden koud. En zo lopen we bibberend Wijhe binnen. Net op tijd om de trein te halen richting Zwolle. Mam heeft met haar koude handen moeite om de kaartjes te pinnen.

In Zwolle overstappen naar Emmen. Mijn man pikt ons daar op en neemt ons mee richting huis, nadat we eerst nog even gewinkeld hebben.

Even een kopje koffie en gezellig bijkletsen.

De 3 dagen zitten er weer op! In Augustus 2014 vervolgen we ons pad tijdens een 4 daagse wandeling.

Dag 23 Kevelaer – Huis

22 Februari 2015

En zo beland (eindelijk) twee maanden later de laatste wandeldag van mijn pelgrimstocht van Februari jongsleden op het blog. Ik heb alle foto’s van mijn moeder en mezelf nog eens weer bekeken. Wonderlijk is dat je dan het gevoel erbij zo weer kan oproepen.

Ik heb eigenlijk best redelijk geslapen die nacht ondanks de schuttersvereniging onder ons raam. Mijn moeder wat minder, ze sliep op een doorgezakt matras. Om 8 uur weer aan het ontbijt. Dat zag er goed uit, op zijn Duits met lekkere broodjes en worst en kaas. Onze laatste dag samen zouden we het Jacobspad niet vervolgen. We wilden Kevelaer eens goed bekijken en dan terug met de bus naar Kranenburg en Kleve, met de trein naar Nijmegen, overstappen naar Lent en dan met de auto naar huis. Dus nog een lange dag voor ons.

 

 

 

 

 

 

We liepen de weg terug Kevelaer weer in en kwamen langs de St. Antoniuskerk. Voor de kerk staat een mooi bronzen beeld van Jacobus, gemaakt door Gert Gerresheim. Echter zijn staf was afgebroken en ook onderaan zijn voeten waren een aantal Jacobsschelpen vernield. Waarom doen mensen dit toch?

 

 

 

 

 

 

 

 

De kerk was in gebruik dus we zijn eerst naar het kapelletje gegaan ernaast. Tot onze verbazing was zowel het kapelletje als de kerk heel licht ingericht. Allerlei tinten grijs en lichte muren. Het kwam heel modern op ons over.

  

(bovenstaande foto’s zijn niet van mij of mijn moeder. Ik heb ze gevonden op de site van de kerk.)

Overal prachtige glas in lood ramen.

  

We gaan verder. We lopen door een straat met heel veel toeristische winkels. Vooral alles wat te maken heeft met Godsdienst, bedevaart en Kevelaer proberen ze hier te verkopen. We kwamen echter ook langs meerdere conditoreien en chocoladewinkels. Dat aardbeiengebak en die chocopaashazen! Even onthouden voor later.

Als stralen van een ster leiden de straten naar de “Kapellenplatz”, het centrum van de Mariabedevaartplaats. Centraal in de verering staat een 8×11 cm. groot prentje dat zich nog steeds in de “Gnadenkapelle” bevindt.

Als je de kapellenplaats oploopt weet je niet wat je ziet, zoveel kaarsen die buiten aangestoken zijn naast de “Kerzenkapelle”. Gisteravond emotioneerde me dat al. Elke kaars is voor iemand aangestoken. Wat een liefde. 🙂 Mijn moeder en ik staken een kaars voor elkaar aan. We zijn dankbaar dat we het zo fijn hebben samen en dat we deze tocht samen kunnen maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De kaarsenkapel heeft zijn naam te danken aan de vele offerkaarsen die tot op de dag van vandaag door bedevaartgangers worden meegebracht en jaarlijks worden vervangen. In de kapel wordt het interieur dan ook aan het oog onttrokken door een zee van kaarsen en bordjes met de herkomst van hun gevers.

 

 

 

 

 

 

 

Elke avond om 19 uur worden alle offerkaarsen binnen aangestoken en is er een vesperdienst. Wij waren gisteravond op zoek naar een slaapadres dus dat staat nog op ons verlanglijstje voor Augustus als we vanaf Kevelaer ons pad vervolgen.

Aan de kapellenplaats grenzen dan nog de Gnadenkapelle, het Priesterhuis (nu een pastorie met o.a. onderdak voor pelgrims, vroeger een klooster van de Oratorianen, wereldlijke geestelijken) en de Mariabasiliek. Een in 1864 in neogotiek gebouwde kathedraal.

We hebben uren rondgelopen. Tijd voor de aardbeientaart en dan nog een lange weg naar huis. Ik kijk terug op prachtige maar af en toe zware wandeldagen. Een beetje afzien doet een mens echter goed. Ik hoop (bij leven en gezondheid) dat we onze weg in Augustus kunnen vervolgen!

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 19 Lent – Nijmegen

18 Februari 2015

Vanaf vandaag gaat het eindelijk gebeuren, 5 dagen wandelen. Ik ben er helemaal klaar voor. Alles uitgewerkt op papier voor zowel de wandeldagen alswel hoe het thuisfront deze dagen moet doorkomen zonder mij. 🙂  We denken als moeder onmisbaar te zijn toch? Maar daar heb ik me al vaker in vergist. Het gaat anders, maar niet minder goed.

Het doel vandaag was om naar Lent te rijden en vandaar uit naar Nijmegen verder te wandelen. Er is om 19 uur vanavond een aswoensdag’s mis in de kapel van het Sint Jacobs Gasthuis. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder zou tegen 12 uur arriveren. We vinden het allebei weer spannend. Wat moet je mee? Wordt het koud? Hoe zwaar is onze rugzak? Red ik het met mijn nieuwe wandelschoenen?

In de auto zakt de spanning wat en we raken gezellig aan de klets en eten heerlijke broodjes ei die Mama mee had genomen. In Lent aangekomen is er geen plek meer vrij op de P&R parkeerplaats. We vinden uiteindelijk een plek in een wijkje erachter.

En dan lopen maar. Vorige keer zagen we een kerk in Lent, maar geen tijd meer om daar nog eens rustig te kijken. Dus eerst rennend over de grote weg (levensgevaarlijk eigenlijk) naar de Maria Geboorte Kerk.

We konden naar binnen, maar bleven in het voorportaal want de grote kerk was dicht. Jammer geen stempel in ons pelgrimspaspoort dus. We lopen naar ons eindpunt van vorige keer. Het is verrassend koud. Ik ben blij met mijn muts, halve handschoentjes, sjaal en wanten. Vanaf dat eindpunt moesten we richting de Waal. Ik merk dat we soms te “braaf” het boekje willen doen. Altijd bang om wat moois te missen. Dus dat was wel even zoeken, want het boekje heeft een update gekregen via internet. Ze zijn enorm aan het veranderen aan deze kant van de Waal.

Met de Waal in zicht raak ik in gesprek met mijn moeder over hoe zij het ervaarde. Ze heeft vaak de Nijmeegse vierdaagse heeft gelopen en dan zie je natuurlijk nu allerlei herkenningspunten. Wat mooi de Waal en Waalbrug. Prachtig die schepen. Bij Restaurant Belvedere (oude vestingtoren) gaan we rechtsaf en dan lopen we zo Nijmegen in.

We lopen door het Valkhof waar Karel de Grote en Frederik Barbarossa ooit versterkingen bouwden. Er resten nog 2 kapellen: de Sint Nicolaaskapel uit 1030 en de ruïne van de Sint Maartenskapel.

De route loopt verder door de benedenstad. We wanen ons een beetje in de middeleeuwen. Kleine straatjes. Klinkertjes. We komen door allerlei straatjes die door hun naam te herleiden zijn naar allerlei gebeds- & Godshuizen. In de Nonnenstraat zouden we overnachten en daar kwamen we toevallig al langs. We hadden daar echter pas na 20 uur af gesproken, dus nog wat te vroeg en we liepen door en kwamen bij cafe “De Hemel” uit. Prachtig pand en ik dacht alleen maar hoe geweldig je daar in de zomer op het terras kon zitten met een glaasje. Echter tijd voor een bakkie. In het pand bleek bovenin een koffiehuis en branderij te zitten. Dus daar zaten we, een heerlijke bak koffie met een zelfgemaakte slagroomtruffel voor ons op de tafel. (Het water loopt me nu ik dit schrijf weer in de mond.) De entourage was prachtig. Leuke zitjes en een prachtige verzameling koffiemolens.

We gaan verder richting de Jacobskapel. Daar begon om 19 uur de aswoensdagmis. Van tevoren nog snel een patatje en bamischijf. Om half 7 hadden we aldaar afgesproken, maar dat liep iets anders want onze afspraak kwam niet opdagen. Wachten dan maar. Tegen 10 voor 7 kwam gelukkig de 1e persoon aan met sleutel. Mama en ik waren inmiddels verkleumd. Ze vonden het heel bijzonder dat ze 2 pelgrims in hun midden hadden en vroegen of ze ons later de pelgrimszegen mochten geven. We kregen ook een stempel in ons Pelgrimspaspoort. We zijn daar getuige geweest van een prachtige, intieme en intense dienst. Het begon met het buiten in stilte verbranden van de buxustakjes van vorig jaar. Met deze as werd later het kruisje op ons voorhoofd “gezet”. (zie ook mijn blog over Aswoensdag.) Ook kregen we allemaal een waxinelichtje om aan te steken en om een gebedsintentie mee te doen. Ik heb gebeden voor mijn schoonzus want haar vader was op deze dag vroeg in de morgen gestorven. Er was afwisselend klassieke muziek, samenzang, bidden, lezen en stilte. Ik was ontroerd.

Tijdens de pelgrimszegen stonden de mensen uit de kapel voor en achter mijn moeder en mij. Er werd het volgende uitgesproken:

Na de dienst kwamen allerlei mensen naar ons toe om een praatje te maken. 1 dame nodigde ons de volgende dag uit in haar woonplaats om een bakkie te doen. Ze vroeg of we door Beek kwamen? Ik wist dat toen niet. Ze schreef haar adres op. Wat een gastvrijheid!

Ons slaapadres was zoals gezegd aan de Nonnenstraat (vrienden op de fiets) en daar hebben we eerst gezamenlijk een bak koffie gedronken met onze gastheer en gastvrouw. Daarna douchen en boven op zolder kruipen we in een lekker schoon bedje.