Dag 26a Venlo – Roermond

20 Augustus 2015

Zoals jullie konden lezen in mijn blog (wandeldag 25) schoot ik ’s avonds om 22.30 uur behoorlijk in de stress. Ik had me namelijk helemaal verrekend in de kilometers. Alleen om Venlo in te komen vanaf de refugio was al 5. En ik had daarnaast een route helemaal overgeslagen. Het zou er op neer komen dat we 43! km moesten lopen de volgende dag. Door Roermond heen en dan nog naar het dorp Herten. Nou zijn er natuurlijk personen die dat makkelijk doen en daar heb ik ook alle respect voor, maar voor mij is dat echt te ver…. Een mens moet zijn grenzen kennen.

In mijn nachtjapon over de gang naar mijn moeder. Het huilen stond me nader als het lachen. Je voelt je dan weer kind met je 43 jaar. Zal mama boos op me worden? Ik ben ten slotte de regelaar. Maar ze was natuurlijk niet boos en ze probeerde me gerust te stellen. Het komt goed en anders gaan we een stuk met de bus of taxi. Waar maakt een mens zich druk om. In bed piekerde ik echter nog even door en kwam op het idee om ons logeeradres een mailtje te sturen. Hulp vragen. Iets wat je steeds meer leert op deze tochten. Ik voelde me eigenlijk heel rustig worden in het besef dat alles wel goed zou komen.

Ik heb goed geslapen en ben in de vroege ochtend nog even naar de kapel van de zusters geweest om voor mam en mij 2 kaarsen op te steken en te bidden voor een voorspoedige wandeldag. Alle kleine beetjes helpen. Fijne stille sfeer daar. Hele lange ramen waardoor je prachtig de natuur om je heen kon zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het ontbijt ging het natuurlijk over de lange tocht die voor ons lag, er kwamen allerlei zusters nog langs voor ditjes en datjes, we kregen een stempel en in de moestuin zagen we een man? een stuk omspitten. Gezichtsbedrog. Het bleek 1 van de zusters te zijn. We hebben later nog bij de moestuin gekeken. Wat een bezieling had deze vrouw en wat had ze een verstand van alle groenten en fruit. Daar kan ik met mijn meter moestuin nog veel van leren. 🙂 Hoog tijd om aan de wandel te gaan. Pelgrim Jan loopt een stuk met ons op.

Hij heeft een zware rugzak op de rug. 15 kilo! Mijn moeder en ik plagen hem af en toe. Wij wandelen op de “less is more” manier. Niet meer als 5 kilo op de rug op dit moment. Jan zijn rugzak lijkt op een doos van Pandora. Wat zit er allemaal in?

Het tempo zit er goed in en via de kapel van Genooy komen we in de binnenstad van Venlo bij de St. Martinuskerk. De kerk is nog dicht. We kunnen alleen in het voorportaal zoals bij veel katholieke kerken. Maar we willen zo graag een stempel.

We zien een man in de kerk aan het werk. We roepen naar hem maar hij reageert niet. Gelijk een beetje een oordeel. “Hij wil ons gewoon niet horen! Oost-Indisch doof noemen we dat!” Opeens kijkt hij ons aan en ik kom tot het besef dat hij “echt” slechthorend is. Schaam……

Hij laat ons eerder in de kerk en geeft ons een stempel. Wat een prachtige kerk, inclusief 48 delig carillon. Een rijk interieur. De gotische koorbanken, communiebank en preekstoel zijn prachtig. Heel bijzonder is het koperen doopvont uit ca. 1621 met op het deksel een beeldengroep die de doop van Jezus in de Jordaan uitbeeldt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Via het “Huis Schreurs” en het prachtige stadhuis lopen we Venlo uit richting de Maas.

Advertentie

Kapel van Genooy

Op de fiets reden we op 19 Augustus vanaf het klooster Albertushof verder over het Jacobspad. We kwamen langs het kapelletje. Bijzonder! Zo bijzonder dat ik er een apart blogje over schrijf.

De kapel van Genooy is een kapel, gewijd aan Onze Lieve Vrouw van Genooy. Haar beeld uit circa 1630 siert het altaar. Eerder stond op de plek van de kapel een nonnenklooster dat in 1582 werd verwoest.

Deze plek trekt veel bedevaartgangers. Niet alleen uit Venlo, maar uit heel Limburg en de Nederlands-Duitse grensstreek.

Het houten altaar-retabel valt me op en ook de aan de rechterkant gelegen mogelijkheid om kaarsjes aan te steken.

In een bijgebouw hangt een 15e eeuwse crucifix. Een hele rustige, meditatieve sfeer hangt hier.

We hebben op ons gemakje rondgekeken en het een beetje op ons in laten werken. De volgende ochtend liepen we al wandelend er nog weer langs, maar ik was blij dat we de avond ervoor het kapelletje al zo uitgebreid hadden bekeken. Ik voelde namelijk  veel druk over de lange wandeling die ik nog moest volbrengen en kon er op dat moment niet optimaal  van genieten.

Pylger Andrys attendeerde me nog op het restaurant wat achter de kapel staat. Wij hebben daar niks genuttigd. De sfeer is van buitenaf  gezien heel gezellig. Ze zijn ook nog aan het verbouwen. De nonnen van de Albertushof wisten ons te vertellen dat er in de buurt van de kapel nog een refugio zou komen? Ik heb daar tot op heden nog niks over kunnen vinden.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 25b Straelen – Venlo

19 Augustus 2015

Zoals gezegd, we lopen door vanaf Straelen nadat we een lekker stuk gebak hebben genuttigd. We wandelen op ons gemakje Straelen uit. Vanmorgen zo’n 14 km gelopen, nog zo’n 13 kilometer te gaan. Lijkt niet al te ver meer, maar voor mij is deze dag uiteindelijk zwaar. We zijn in de ochtend al verdwaald, de temperatuur begint te stijgen en ik krijg nadat ik dagen niet heb kunnen afgaan een soort van darm “ontlading” zullen we maar zeggen.

Het 1e stuk gaat nog wat via tuinders en we staan serieus te kijken bij allemaal pompoenen en kalebassen. Pas later dringt tot ons door dat we dat natuurlijk onmogelijk! mee kunnen nemen.

 

 

 

 

 

 

Als we verder lopen zien we bij een kleine brug een houten “iets”. Ik krijg een warmteaanval en een darmaanval dus duik het mais in met biologisch afbreekbare 🙂 lichtgewicht billendoekjes onder de arm. Mijn moeder verdiept zich in het houten “iets” op de brug.

Dat blijkt een zelfgemaakt kastje te zijn voor de pelgrim. Er hoorde oorspronkelijk een wandelboek in te zitten. Daar hadden wij dan iets in kunnen schrijven, maar doordat er ook hier, mensen zijn geweest die er misbruik van hebben gemaakt, heeft de enthousiaste klusser annex Jacobusliefhebber het “Wanderbuch” eruit gehaald. Ik blijf me er (misschien naïef) over verbazen dat mensen gewoon niet van andermans spullen af kunnen blijven, laat staan dat ze het kapot maken. Wat frustrerend!

 

 

 

 

 

 

 

Inmiddels heb ik de billen afgeveegd en een korte broek aangetrokken en het leven lacht me weer toe. We gaan verder. In de verte zien we de grens van Nederland. Een hefboom die open staat. In de laatste boerderij voor de grens “Gut Kastanienburg” wordt nu een café bedreven door de familie Jacobs.

 

 

 

 

 

 

 

We duiken het bos in en passeren een bord met Zwart Water erop. Een 252ha groot natuurgebied. In een van de oude rivierarmen ligt het gebied de Venkoelen.

Een prachtig stukje natuur met veel verschillende soorten vogels. We pauzeren en mijn moeder schiet een prachtig plaatje van een baby eendje met zijn moeder. Een prijs waard zou ik zeggen.

 

 

 

 

 

 

Nog even doorzetten en opeens lopen we over een viaduct Venlo binnen. Ik had een aanvulling op het boekje Jacobspad deel 3 uitgedraaid via http://www.stjacobspad.nl. Daar staan ook overnachtingsadressen vermeld en routewijzigingen. We liepen dus zo naar de Albertushof. Refugio van de zusters Dominicanessen. We zijn warm, moe en blij dat we er zijn. Zo’n 27 km gelopen vandaag. En wie komt daar aan? Het is de pelgrim die we in Straelen ook al kort hebben gezien. Hij lijkt hier ook te overnachten, maar twijfelt.

We worden liefdevol onthaald door een gastvrije non. De andere nonnen zijn nog bij een korte dienst, maar komen ons daarna allemaal een hand geven. We voelen ons gedragen. De dames zijn allemaal gemiddeld zo’n 80 jaar en niet meer in “actieve” dienst al zou je dat niet zeggen want actief zijn ze op allerlei manieren. Ze dragen geen habijt meer en worden ook niet meer uitgezonden naar andere landen.

Pelgrim Jan blijkt toch ook op de goede plek te zijn. We krijgen allemaal een 1 persoonskamer. Mijn moeder en ik gaan voor het eerst weer een nacht alleen. Vinden we jammer. Je raakt zo snel aan elkaars gezelschap gewend, ook ’s nachts. We opperen nog om met matrassen te gaan slepen, maar daar zien we toch maar van af.

 

We kunnen fietsen lenen van de nonnen. Dit hebben mijn moeder en ik wel eens eerder voor elkaar gekregen bij de nonnen in Oosterhout. Mam en Jan pompen de banden op en worden door de nonnen op de foto gezet. En zo fietsen we via het kapelletje van Genooy, Venlo in op zoek naar een patatje.

Tegen 22:30 uur het bedje in. Lekker gedouched en mam geknuffeld. Ik bekijk op mijn gemakje liggend de route voor de volgende dag en…. schiet in de stress.

Waarom? Dat lees je in het volgende blog! Het is net een soap serie…hahaha…