Dag 24 Kevelaer – Walbeck

18 Augustus 2015

Vanmorgen al vroeg wakker. Om 5 uur gingen mijn ogen open. Nou ogen? 1 oog kreeg ik niet open. Door een prikmug gestoken. Zag er niet uit! Helemaal opgezet. Waar ben ik eigenlijk. Oja, in het priesterhuis. Mijn moeder werd ook wakker. We hebben een tijdje liggen kletsen en zijn daaarna nog even in slaap gesukkeld.

Om half 8 uiteindelijk opgestaan en om 8.15 uur naar de grote eetzaal om te ontbijten. Ik had al geschreven dat we ontroerd waren door het bordje Jacobspilger bij onze gedekte onbijttafel. Attent!

We gaven onze financiële gift aan de dame achter de receptie en liepen daarna zo Kevelaer uit. Langs een ommuurde kloostertuin. We hadden even een momentje met een roodborstje. Mijn moeder kreeg hem (of haar) zo mooi op de foto. Wonderlijk.

 

 

 

 

 

 

Op het hoogste punt in Twisteden bekeken we op ons gemak de H. Quirinuskerk. Geen stempel te verkrijgen in de omgeving.

Na de kerk kwamen we een klein kapelletje tegen met erin een prachtig in hout uitgevoerd gedeelte van de kruiswegstatie.

We liepen een heel stuk langs allerlei kwekers van heide, asperges en mais. En we wilden net het bos in lopen toen we het gevoel hadden verkeerd te gaan. Het wandelboekje eens bestudeerd en het bleek dat je ook door het bos (Steprather Wald) kon, maar dan zou de wandeling 3,5 km. korter zijn. Onze wandeltocht vandaag was een kleine 20 km. lang. Deden we er wat af dan zouden we wel erg vroeg in Walbeck zijn. Dus besloten om terug te lopen. We kwamen bij de Niers uit die we volgden tot we terug op de pilgerweg waren. Voor het heidedorp Lullingen, veel heide!

In het dorp kwamen we langs een bakkerij. Aldaar een goede bak koffie en een berlinerbol gegeten. Achteraf vergeten om bij de St. Rochuskapel te kijken. En zo liepen we via bos met overal bramenstruiken (even lekker snoepen) langs Kasteel Steprath (voormalig waterburcht) en Kasteel Walbeck het dorp Walbeck binnen. Het is er rustig. Het lijkt wel een slaapstad. Veel winkeltjes en horeca zijn gesloten. Zo ook ons hotel.

Walbeck is een mekka voor de aspergeliefhebber. In de aspergetijd schijnt het er heel bedrijvig te zijn en daarna slaapt het dorp weer in. We hebben het dorp eens aan een nadere kennismaking onderworpen. Naast het posthotel staat de St. Nicolaaskerk en de Luciakapel. We zijn op zoek gegaan naar een stempel. Dit had nog wel veel voeten in de aarde. Uiteindelijk via, via, via kwamen we bij een diaken van de kerk die ons een stempel kon geven en ook de kerk en kapel kon laten zien. Hij nodigde ons uit voor de volgende ochtend. Dan was er om 8.30 uur een korte dienst in de kapel.

 

 

 

 

 

 

Ik had in het posthotel de goedkoopste kamer gereserveerd. Ik kreeg een bevestigingsmail thuisgestuurd met verdere informatie. Of ik deze wilde ondertekenen en terug wilde sturen. In de mail stond of we begrepen dat we op de 2e etage een kamer hadden gereserveerd die alleen via een hele steile trap bereikbaar was. Ik dacht toen nog, valt vast wel mee, maar in de praktijk moest je er vooral niet aan denken dat er brand uit zou breken. We sliepen naast de klokkentoren. Dat leek eerst heel leuk, maar ik zal later vertellen waarom ik de halve nacht niet heb geslapen.

We hebben ons beneden tegoed gedaan aan een heerlijke Deutsche schnitzel met sehr viel zwiebeln. Lekker douchen en dan op 1 oor.

Advertentie

Priesterhuis

“Het Priesterhuis” in Kevelaer verdient wel wat meer aandacht vind ik, vandaar deze blog.

Letterlijk het huis van de priester is het oudste stenen gebouw in Kevelaer. Het is de thuisbasis van het bedevaart management en is ook pastorie van de parochie St. Mary . Gezien het steeds toenemende aantal pelgrims haalde in 1645 het bisschoppelijk gezag van Roermond, de Oratorianerpatrones van Scherpenheuvel in België naar Kevelaer .

Het Priester huis van nu is ontstaan uit het klooster sinds 1647. Het staat tegenover de Gnadenkapelle. Het is nu een plek voor retraites en meditatie.

In het Priesterhuis kunnen kerkelijke groepen en gemeenschappen vergaderen. Er kan worden gewerkt aan vragen uit de vereniging of m.b.t. de wereld en het geloof. Er worden ook retraites aangeboden waar men kan deelnemen als individu. Er is plaats voor pelgrims. Het huis heeft zo’n 60 kamers. Er is ook een ruimte waar pelgrims te voet met een slaapzak en luchtbed kunnen verblijven, “de zogenaamde “Ruckzackzimmer”. Mijn moeder en ik hebben geen slaapzak of rugzak mee dus kregen wij een tweepersoonskamer.

Er zijn drie grote vergaderzalen, drie eetzalen, een binnenplaats en tuin. Het gebouw is indrukwekkend en is heel goed onderhouden en netjes. Overal hangt en staat kunst, meubels en oude relieken. De kapel en meditatieruimte staan ter beschikking van de gasten. Kortom een prachtig begin van onze tocht. Het ontbijt was heel verzorgd en wij waren ontroerd door het bordje “Jacobspilger”.

 

 

 

 

 

 

 

Reisdag

Onze 1e dag pelgrimeren vorige week Maandag was eigenlijk een reisdag. Evengoed onderweg zijn. We hoopten voor de avond in Kevelaer aan te komen. Dus met de auto naar Lent, trein naar Nijmegen, bus naar Kleve en dan de trein naar Kevelaer. Mijn moeder was tegen 13 uur bij mij. Het is altijd een heel geregel m.b.t. de kinderen als ik weg ga. Maar mijn man red zich er prima mee en dan boffen we nog met een lieve oppasmoeder en buuv.

De reis ging voorspoedig tot Nijmegen. We stonden met een aantal anderen te wachten op de bus naar Duitsland. Bleek de bus te zijn geweest zonder dat wij het allemaal hadden gezien. En die bus kwam 1 keer per uur. Wat een tegenvaller. We maakten van de nood een deugt en zijn lekker aan de doner kebab gegaan. Het heeft die hele maandag geregend. Het leek wel 1 grote bui. Uiteindelijk liepen we net voor 19 uur Kevelaer in. Ik hoopte dat we de kaarsenceremonie nog konden meemaken.

Op dat moment belde er me iemand met een Duits nummer. Ik was al een paar keer gebeld onderweg dus ik nam een beetje geïrriteerd op met “Hallo”? Ik dacht nog “blijft iedereen me nou bellen deze week”? Het was de dame van het Priesterhuis, of we nog kwamen vandaag. Jazeker! Ze dacht dat we rond 16 uur bij haar zouden zijn. Misverstand in het Duits denk ik. Of we zo snel mogelijk konden komen want ze was bijna vrij?! Oké, dan maar niet naar de kaarsenceremonie. Bij de ingang bleek ze niet al te vriendelijk. M.a.w. zoek het zelf maar uit.  Ik vroeg zo beleefd mogelijk waar onze kamer was en het ontbijt morgen. Ze snauwde me af. Mijn moeder en ik konden niet meer eten nu! Dat bedoelde ik niet. Het ontbijt? Frühstück? Het luik ging weer dicht, ik zag haar achter haar computer kruipen en haar oordopjes van de i Pod weer indoen. En daar sta je dan met je goede gedrag. Een beetje een vervelende smaak in de mond. We lieten ons er echter niet door uit het veld slaan. Daar was het gebouw waar we mochten overnachten te mooi voor. En ik zal je zeggen dat dit onze enige vervelende ervaring was met andere mensen deze week.

Wat sliepen we op een prachtige kamer! We waren dankbaar.

 

 

 

 

 

 

We zijn zo snel mogelijk met de paraplu Kevelaer ingegaan. De kaarsenceremonie bleek helemaal niet plaats te vinden, maar we zagen wel allemaal mensen naar de Mariabasiliek gaan. Zou daar nog een dienst zijn? Het bleek een bedevaart groep uit Bergen op Zoom. We hebben een stuk van de eredienst meegemaakt. Deze groep verbleef ook in het priesterhuis.

Daarna op zoek naar koffie met kuchen. Deze keer namen we “donauwelle”. Een cakebeslag, met kersen, botercreme en chocolade. Verrukkelijk. 🙂

 

 

 

 

 

 

Genoten hebben we nog die avond. We zijn op onderzoek uit gegaan in het priesterhuis. Wat een bijzonder gebouw! Wat een mooie kunst en alles zo goed verzorgd en onderhouden. Vanaf morgen gaan we wandelen…..

 

Pelgrimeren

Vandaag is een speciale dag. Allereerst beleef ik 24 jaar vriendschap met mijn beste mannelijke vriend, mijn man. Zoveel jaar geleden kregen we “verkering” tijdens Delfsail in Delfzijl. Volgend jaar met leven en gezondheid al een kwart eeuw bevriend.

En vandaag is het precies 2 jaar geleden dat ik met mijn moeder aan het Jacobspad begon. Beide lieverds krijgen een kadootje van me. Maar ook ik ontvang een cadeau. Mijn moeder en ik gaan vandaag richting Kevelaer om weer een week te pelgrimeren op het Jacobspad Limburg.

Dus ik zeg tot later! Bon Camino!

 

 

 

 

 

 

 

 

Wandelen & oefenen

Over een week ga ik met mijn moeder het Jacobspad weer vervolgen. We zijn afgelopen jaar Februari in Kevelaer gestopt. Aanstaande maandag beginnen we daar weer. We overnachten dit keer wel in het priesterhuis. Alvast proberen te reserveren en er was plek! We hopen om 19 uur de kaarsenceremonie mee te maken.

De afgelopen weken ben ik weer langere afstanden gaan lopen. Oefenen zeg maar. Dit gaat goed op af en toe een klein blaartje na. Maar mijn rug dat is een ander verhaal. Ik maak weer een vervelende periode door. Maar mijn hoofd blijft sterk. Vele mooie belevenissen in mijn leven zijn gebaseerd op wilskracht en vertrouwen. Dus het zal wel goedkomen. Ik bid ervoor.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 23 Kevelaer – Huis

22 Februari 2015

En zo beland (eindelijk) twee maanden later de laatste wandeldag van mijn pelgrimstocht van Februari jongsleden op het blog. Ik heb alle foto’s van mijn moeder en mezelf nog eens weer bekeken. Wonderlijk is dat je dan het gevoel erbij zo weer kan oproepen.

Ik heb eigenlijk best redelijk geslapen die nacht ondanks de schuttersvereniging onder ons raam. Mijn moeder wat minder, ze sliep op een doorgezakt matras. Om 8 uur weer aan het ontbijt. Dat zag er goed uit, op zijn Duits met lekkere broodjes en worst en kaas. Onze laatste dag samen zouden we het Jacobspad niet vervolgen. We wilden Kevelaer eens goed bekijken en dan terug met de bus naar Kranenburg en Kleve, met de trein naar Nijmegen, overstappen naar Lent en dan met de auto naar huis. Dus nog een lange dag voor ons.

 

 

 

 

 

 

We liepen de weg terug Kevelaer weer in en kwamen langs de St. Antoniuskerk. Voor de kerk staat een mooi bronzen beeld van Jacobus, gemaakt door Gert Gerresheim. Echter zijn staf was afgebroken en ook onderaan zijn voeten waren een aantal Jacobsschelpen vernield. Waarom doen mensen dit toch?

 

 

 

 

 

 

 

 

De kerk was in gebruik dus we zijn eerst naar het kapelletje gegaan ernaast. Tot onze verbazing was zowel het kapelletje als de kerk heel licht ingericht. Allerlei tinten grijs en lichte muren. Het kwam heel modern op ons over.

  

(bovenstaande foto’s zijn niet van mij of mijn moeder. Ik heb ze gevonden op de site van de kerk.)

Overal prachtige glas in lood ramen.

  

We gaan verder. We lopen door een straat met heel veel toeristische winkels. Vooral alles wat te maken heeft met Godsdienst, bedevaart en Kevelaer proberen ze hier te verkopen. We kwamen echter ook langs meerdere conditoreien en chocoladewinkels. Dat aardbeiengebak en die chocopaashazen! Even onthouden voor later.

Als stralen van een ster leiden de straten naar de “Kapellenplatz”, het centrum van de Mariabedevaartplaats. Centraal in de verering staat een 8×11 cm. groot prentje dat zich nog steeds in de “Gnadenkapelle” bevindt.

Als je de kapellenplaats oploopt weet je niet wat je ziet, zoveel kaarsen die buiten aangestoken zijn naast de “Kerzenkapelle”. Gisteravond emotioneerde me dat al. Elke kaars is voor iemand aangestoken. Wat een liefde. 🙂 Mijn moeder en ik staken een kaars voor elkaar aan. We zijn dankbaar dat we het zo fijn hebben samen en dat we deze tocht samen kunnen maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De kaarsenkapel heeft zijn naam te danken aan de vele offerkaarsen die tot op de dag van vandaag door bedevaartgangers worden meegebracht en jaarlijks worden vervangen. In de kapel wordt het interieur dan ook aan het oog onttrokken door een zee van kaarsen en bordjes met de herkomst van hun gevers.

 

 

 

 

 

 

 

Elke avond om 19 uur worden alle offerkaarsen binnen aangestoken en is er een vesperdienst. Wij waren gisteravond op zoek naar een slaapadres dus dat staat nog op ons verlanglijstje voor Augustus als we vanaf Kevelaer ons pad vervolgen.

Aan de kapellenplaats grenzen dan nog de Gnadenkapelle, het Priesterhuis (nu een pastorie met o.a. onderdak voor pelgrims, vroeger een klooster van de Oratorianen, wereldlijke geestelijken) en de Mariabasiliek. Een in 1864 in neogotiek gebouwde kathedraal.

We hebben uren rondgelopen. Tijd voor de aardbeientaart en dan nog een lange weg naar huis. Ik kijk terug op prachtige maar af en toe zware wandeldagen. Een beetje afzien doet een mens echter goed. Ik hoop (bij leven en gezondheid) dat we onze weg in Augustus kunnen vervolgen!

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 22 Goch – Kevelaer

21 Februari 2015

Om 7 uur de wekker gezet. Mama duikt nog een keer onder de douche. Goed voor de spieren zegt ze. Moet je ook doen! Ik kom maar moeilijk mijn bed uit. Ik lijk wel een oude vrouw. Dus ik strompel richting douche. Mijn rug vind het niet leuk. Maar wat voelt het toch zalig aan een douche. Ik ervaar wederom hoe goed we het hebben. Opgepept en op kousenvoeten (ik ontwijk mijn wandelschoenen) gaan we ontbijten. In Duitsland. Wat leuk is dit. Mam en ik genieten volop. Terug in de hotelkamer checkt en verzorgt mam mijn voeten. Mijn onderrug is sinds mijn rugklachten heel stijf. Ik kan moeilijk bukken. Een blarenpleister hier en daar, wandelschoenen aan (slik) en we gaan op pad. Richting de St. Maria Magdalena parochiekerk. Hij is open en we zetten een stempel. We zijn nu nog fit dus we genieten enorm van de kerk. Dat is wel een verschil met als je dat aan het einde van je wandeldag doet.

We lopen nog langs een supermarkt en vullen onze nootjes en chocolade weer aan en nemen nog 2 berliner bollen mee. Het pad gaat weer verder langs de Niers. Op dit moment regent het niet en de zon doet erg zijn best om ons te verwarmen. De modderigheid blijft natuurlijk. Enfin..

We lopen verder door bosachtig gebied. Deze dagen hebben we al heel veel sneeuwklokjes gezien. Dat is toch ook een wonderlijk en beeldschoon bloemetje.

We pauzeren in de zon met een Berliner bol en een ei. We zitten bij het informatiebord van de Boxeltse spoorweg. Deze spoorlijn genoemd naar zijn vertrekpunt Boxtel, was een Duits-Nederlands samenwerkingsproject. Het doel was om tussen de zeehavens Rotterdam, Vlissingen en het Ruhrgebied een snelle spoorverbinding tot stand te brengen. Na de Eerste Wereldoorlog verloor het traject aan betekenis en na grootschalige verwoestingen in de Tweede Wereldoorlog werd de verbinding in 1963 stopgezet.

We gaan verder langs de Niers, we komen een trekpont tegen. Mam legt me uit hoe dat werkt. In de verte zien we een hele donkere lucht. Slecht weer op komst! Hagel, sneeuw en regen door elkaar heen. We lopen langs een Duitse oorlogsbegraafplaats van de 2e wereldoorlog. We besluiten ondanks het weer van het pad af er naartoe te lopen. Het ligt midden in het bos. Zo verstopt dat we het eerst niet kunnen vinden. Ook hier treft de zwaarmoedigheid me. Er liggen 2000 Duitse slachtoffers begraven. In tegenstelling tot het streng geometrische ereveld van gisteren is deze begraafplaats landschappelijk gehouden. Het past zich aan binnen de omgeving.

Voor Weeze begint mijn linker achillespees steeds meer pijn te doen. Ik loop een blessure aan mijn hak. Het word een strompelend, sneu verhaal met mij :(. Maar ik wilde dit zelf. Doorgaan dus! In de kerk aldaar geen stempel te vinden. Het Pharburo is gesloten. We zijn teleurgesteld. Ook mam is moe en heeft inmiddels wat blaren. Maar hoe is het mogelijk, naast de kerk is een…. conditorei. Er word van boven voor ons gezorgd. Koffie met gebak? We hebben geen andere keus… toch?

Ik vraag aan de niet zo vriendelijke serveerster of ze iets weet over een stempel en ze schreeuwt hard naar haar baas. Maar die weet er gelukkig wel wat van. Is het Pharburo dicht? Dan zou ik even bij “de Nonnen” aanbellen. En zo belanden we bij zuster Josephine op de stoep die een sleutel heeft van het Pharburo en krijgen we onze stempel van de St. Cyriacuskerk in Weeze. Ik kom zelfs nog met zuster Josephine op de foto. We beloven dat ik de foto niet op internet zet.

Mam probeert in mijn schoen met papier een verhoging te creëren. Dit lijkt wel wat te werken. Er zit vocht ter grootte van een 2 euromunt bij mijn achillespees. Ik heb bewondering voor de Pelgrims vroeger. Geen goede wandelschoenen. Dat was echt afzien en boetedoen. We lopen door het hertekamp van landgoed Hertfeld en langs kasteel Wissen. Mijn lijf is koud en vermoeid. Net als in het Reichswald zijn mijn darmen dan weer gevoelig. Dus hier en daar wat bemesting.

Maar dan zien we de toren van Kevelaer. Maar nog zo ver weg! Wat een lange tocht.

En als we Kevelaer inlopen duurt het ook nog wel even. Allerlei kerkklokken begroeten ons. Ik moet huilen. Uiteindelijk komen we op een plein uit. De Kapellenplatz. Beeldschoon! Allemaal kerken bij elkaar. Kaarsjes buiten aan.

We zijn vlak bij het Pilger Quartier. Het Priesterhuis voor o.a. Pelgrims. Maar er is geen plek. Wat een teleurstelling! Ze zijn aan het verbouwen en de slaapplekken die ze hebben zijn door een groep nonnen gereserveerd. En nu…

We lopen rond op zoek naar een overnachting. Hotels genoeg, maar allemaal vol. De moed zakt ons een beetje in de schoenen. Voor mijn gevoel komt het bankje in het park wel erg dichtbij. In een café helpt een man ons door te bellen naar een hotel. Hij weet het nummer uit zijn hoofd dus hij zal wel een vaste klant aan de bar zijn. Het is nog zo’n 10 minuten lopen. Poe poe…en vind het dan maar eens. We zijn verdwaald. Maar dan vlakbij een begraafplaats (stonden ook bankjes, rustiger slapen kan bijna niet) ziet mijn moeder een bordje met Gelder Dijck. Yes!! Het moet zo zijn.

 

 

 

 

 

 

 

We worden gastvrij onthaald. Jullie zijn de “wanderer”? Ja!! Kunnen we hier ook nog een hapje eten vraag ik? Aber naturlich! God zij dank, dan hoef ik niet met mijn mankepoot nog weer Kevelaer in.

De gastvrouw gaat ons voor naar onze slaapkamer. Het ziet er prima uit. We gaan op kousenvoeten naar het restaurant en bestellen een halve Huhnerbrust gevuld met kaas en gebakken aardappelen. Voor een prikkie. Het smaakt ons goed… Er zitten aan de bar een aantal mannen in pak met allerlei medailles en speldjes op de revers. En terwijl we van onze bitter lemon nippen komen er door de voordeur steeds meer naar binnen. Ze begroeten ons (allemaal) en lopen door naar achteren. Mijn moeder en ik krijgen er de slappe lach van. Uiteindelijk komt er nog een soort Koningin met tiara en boek (van Sinterklaas) in de hand binnen. Ze is niet echt slank en heeft een gala jurk aan. Het doet me denken aan een bijenkorf. De mannetjes verdringen zich om haar heen. Wat gebeurt hier? Onze kelner weet precies wat er aan de hand is. Het schuttersfeest…. Daarom konden we blijkbaar zo moeilijk een slaapplaats vinden. Ze vieren dit feest in de achterzaal. De rokerstent staat onder ons raam. Dat word nog leuk.

We douchen allebei heerlijk en met wat medicatie en oordoppen in val ik in slaap. Ik ben kapot.

 

 

 

Weer thuis…..

Lieve bloglezers,

Weken heb ik me erop verheugd en nu is het alweer voorbij. Mijn 5 dagen pelgrimeren.

En het is prachtig geweest maar af en toe heel zwaar. Ik ben gevallen, (broek kapot, knie kapot) heb blaren gelopen en mijn linker achillespees vol vocht gelopen van de rand van mijn wandelschoen. Dag 4 bereikte dit ’s avonds zijn dieptepunt. Ik kreupelde Kevelaer binnen. Priesterhuis vol, allerlei hotelletjes en gasthoven vol. Hou mijn blog in de gaten, dan lees je hoe dat is afgelopen. Dus met recht een pelgrimstocht.

Waarom voel ik me dan zo blij en voldaan? Omdat ik God weer heb ontmoet? In de schepping, in de mensen, in de kerken. Omdat doorzettingsvermogen soms gewoon nodig is? Omdat ik dagen met mijn moeder heb doorgebracht? Omdat we heerlijk hebben gegeten (elke dag taart)? Omdat de zon scheen, het heeft geregend, gesneeuwd, gehageld? Omdat ik mezelf heb overwonnen?

Er is nog zoveel positiefs te vinden. Laat ons alsjeblieft het donkere niet laten overheersen. Kijk om je heen. Het positieve is nog steeds te vinden maar ook te geven in kleine dingen.

Ik zal de dagen natuurlijk 1 voor 1 uitwerken, maar geef via foto’s hieronder eerst een kleine impressie.

Warme groet van Mirjam.

 

  

Waalbrug Nijmegen                            Pilgerweg

Duitse begraafplaats 2e wereldoorlog                     Britse begraafplaats 2e wereldoorlog

Reichswald                                              Rivier de Niers

Kevelaer                                                                            Kerzenkapelle