22 Augustus 2015
We besloten gisteravond om vroeg op te staan. 6 uur eruit. Dan waren we het warme weer een beetje voor en mijn moeder had ’s avonds nog een andere afspraak. Ja inderdaad, het is de laatste dag van onze pelgrimstocht in 2015.
Mw. Aben had een heerlijk ontbijt voor ons klaar staan. Een super-de-luxe koffiemachine stond op een sitetable. Elk kopje koffie werd vers gemalen. We schrijven nog wat in het gastenboek en gaan dan op pad. We vinden het moeilijk om de wijk weer uit te wandelen, maar Mw. Aben rijd achter ons aan met de fiets om alvast de krant te kopen. Een vroege vogel en een energiek type! Een stukje op weg naar het centrum van Maaseik horen we iemand roepen. Ook al zo’n vroege vogel. Het is de dame die met haar kleinkind ons naar de B&B heeft begeleid. Ze ging even naar de bakker. Sommige dingen zijn op een pelgrimstocht zo bijzonder. Het kan gewoon niet allemaal op toeval berusten.
Via de weg die naar de markt loopt komen we voorbij de St. Jacobskercke/Kruisherenkerk. De sobere ossenbloedrode buitenkant moet in groot contrast staan met het prachtige interieur. Echter de kerk is gesloten. Voor de kerk staat een bronzen beeld gemaakt door Roland Rens die de vier deugden van de Maaseikenaar verbeeld. Kaal, Lui, Lekker en Hovaardig (hoogmoedig.)
Op de markt zien we nog gebouwen die in de 17e eeuw gebouwd zijn. De prachtige stadsapotheek is daar 1 van.
We wandelen Maaseik uit via een brug over de Maas. De Maasbrug vormt de grens tussen Belgie, Maaseik en Nederland, Roosteren. Wat ons opvalt is het kunstwerk van Peter Seegers. Touwen waaraan door handen uit brons wordt getrokken symboliseren de verbondenheid van Belgisch en Nederlands Limburg.
En dan lopen we zomaar een prachtig stukje natuurgebied in, de Rug genaamd. Er lopen paarden los. Wat een prachtig gezicht. Wat is de natuur mooi zo in de vroege ochtend.
In het dorp Roosteren staat ook een St. Jacobuskerk. Dicht. 😦 We vragen iemand op straat. Een stempel lijkt ons wel wat. We krijgen een adres van een gepensioneerde priester die in de pastorie woont. Hij heeft echter geen stempel en geen sleutel van de kerk. Alles is me afgenomen, zegt hij. Jammer is dat toch dat kerken steeds meer dicht zijn en dat je als je gepensioneerd bent blijkbaar niet meer voor vol aan word gezien.
We lopen door naar Susteren. Toch alweer zo’n 11 kilometer gelopen volgend Jan zijn app. Daar houdt de reis voor ons op. We lopen naar het treinstation en beginnen aan de terugreis. Moe maar voldaan. Het geeft een heel prettige energie zo’n Pelgrimstocht.
Leven & Meer 