Soms is loslaten eng.
Je weet niet.
Waar je terecht komt.
Je hebt er geen grip op.
Je ziet het niet.
Maar blijven hangen.
Blijven hopen op verlichting.
Er zelfs naar verlangen.
Zal niet helpen in de juiste richting.
Soms is loslaten beter.
Met beide benen op de grond.
En de wind in je rug.
Zonder te vergeten waar je stond.
(Geen idee wie dit heeft geschreven. Ik kreeg een kaart van iemand en daar stond deze tekst op). Mooi en bemoedigend.
En toen was het een hele tijd stil op “wandelenenmeer“.
Heel Nederland doorgewandeld. Meer lukte gewoon niet. Hoe leuk ik het wandelen en vooral het wandelen op hele oude pelgrimspaden ook vindt. Mijn lichaam heeft me de laatste jaren verschillende grenzen gegeven. En het omgaan met die grenzen zijn nog aan de orde van de dag. Maar….. ik heb pelgrimerend door Nederland gewandeld. Het was een geweldige ervaring. 🙂
Zo langzamerhand begint de drang om te schrijven weer terug te komen. Want, dat kan ik nog wel.
En het genieten van kleine dingen. Dat kan ik nog wel.
En fotograferen. Dat kan ik nog wel.
En bewust leven. Dat probeer ik elke dag.
En geloven in God. Dat doe ik nog steeds.
Vandaag heb ik daarom besloten een doorstart te maken. Met een nieuwe naam, een nieuw logo en een nieuw webadres www.levenenmeer.com
Met minder wandelverhalen, maar misschien nog steeds interessant voor jou. Evengoed welkom als je blijft of als je (op)nieuw langskomt.
Groet Mirjam.
Leven & Meer 