Op instagram (mirretje2014) volg ik een man/vrouw die zich allegharia noemt. Hij/zij fietst en wandelt langs de rand van Nederland en verder. En maakt prachtige foto’s daarvan.
Afgelopen weekend zette hij een foto van zijn nieuwe en oude wandelschoenen op instagram. Het raakte me. Ik heb zelf namelijk na 5 jaar net nieuwe gekocht maar…kan de oude niet weggooien. En daar zit dan direct mijn “probleem”. Ik bewaar veeeeeeel!
Ik hecht me aan van alles en nog wat. Auto’s, mensen, dieren, kleding en dus ook aan wandelschoenen. En dan bedoel ik niet de materiële kant ervan, maar de emotionele kant.
Met deze wandelschoenen heb ik wandelen geleerd zeg maar. Mijn moeder deed het al veel langer. Heeft meerdere malen de Nijmeegse alleen gelopen, wandelde en fietste jaren en jaren geleden al door heel Nederland en het kost haar (nog steeds) niet veel moeite. Ik ben in vergelijking met haar nog maar relatief kort gegrepen door het wandelvirus. Ik ben op deze schoenen begonnen met korte stukjes. Ik vond het leuk en merkte dat ik mijn hoofd leeg kon lopen. Geen psycholoog nodig. : ) Het werden steeds langere stukken. Tochten om de Noord in Groningen. Wandelwoensdagochtenden met mijn vriendin. Dagen wandelen met mijn moeder. Op vakantie gingen ze mee. Langs het strand wandelen. En nu als hoogtepunt het wandelen van het Jacobspad met mijn moeder. Duzzz….deze schoenen weg doen is moeilijk voor mij. : (
Ik moet wel zeggen dat ik gisteren een fantastische sneeuwwandeling op mijn nieuwe heb gewandeld. Nieuwe wandelsokken erin…o nee…ik begin me alweer te hechten. Hahaha…
Links mijn nieuwe Meindl’s en rechts mijn oude Lowa’s.
Leven & Meer 