Dag 11 Halfweg – Hasselt (26 km.)

6 April 2014.

Mijn moeder is  om 9 uur bij me. Ik verdeel nog even wat taken onder de kinderen en dan brengt mijn man ons naar Halfweg. Rond De Wijk zie ik al weer ooievaars op het land en in de lucht. Bij Café Het vergulde Ros staat al vlot de eigenaar buiten. We mochten hier niet parkeren. Hij kreeg vandaag nog veel bezoekers! Gelukkig zette mijn man ons af en ging daarna weer op huis aan.

 

 

 

 

 

 

 

Vanuit Halfweg vervolgen wij onze route van Februari via de nieuwe route van het Jacobspad door de boswachterij van Staphorst. In het bos eten we bij een picknicktafel een broodje en daarna begon het te regenen. Bij RUST-punt De boswachter dachten we een bakkie te kunnen doen, maar helaas niet open. Vanuit dit pand werkten jaren de boswachters. Er scharrelden in alle vrijheid kippies rond met een haan.

 

 

 

 

 

 

 

Hierna begon een saaie wandeling, niet echt opgefleurd door de regen en er was geen spreekwoordelijke hond te bekennen. Ook een bankje liet errug lang op zich wachten. Op een verhoogd “iets” in de berm aan de spoorbaan weer wat gegeten. Af en toe komt er een trein voorbij en in de verte zien we Hotel De Koperen Hoogte (van Hennie van der Most) liggen. Een voormalig watertoren. Mam en ik hebben er eens koffie gedaan op de terugweg vanuit een weekendje klooster. Na alle soberheid van dat weekend, kregen we toen een cultuurshock. We konden niet eens met contant geld betalen, maar moesten toen eerst een soort van kaart regelen.

In het lange dorp Rouveen vallen ons de blauw geschilderde melkbusrekken op. Die hadden we ook al rondom Staphorst gezien. We zien op 1 perceel meerdere boerderijen achter elkaar.

 

 

 

 

 

 

 

Vroeger was het traditie dat de kinderen een boerderij achter de ouders bouwden. Zo ontstonden die meerdere boerderijen. Door ruimtegebrek wordt dit tegenwoordig niet meer gedaan. Via de Korte Kerkweg komen we op de Stadsweg terecht. Deze laatste is lang. Op een rooster (bij gebrek aan bank) even bijgekomen. Ik ga na mandarijnen en zoute stengels te hebben gegeten even lekker liggen. Het grappige is dat ik vorige week dat rooster ook weer herkende en dat lange stuk langs de poldersloot. We steken een drukke weg over en we gaan dan aan de overkant  van het Zwarte Water richting Hasselt. Tegenover de kalkovens komen we een kleine begraafplaats tegen. Het hek is los. Op de begraafplaat zag ik een vogeldrinkbak als gedenksteen. Ik vond dat heel bijzonder. De foto’s hiervan gemaakt zijn niet goed gelukt. Vorige week dacht ik een nieuwe kans te krijgen, maar de poort zat op slot.

Bij café de Zon koffie gedronken en we snacken bij de snackbar. Daarna gingen we naar ons slaapadres via Vrienden op de fiets.

Om 19 uur wilde ik graag naar de kerkdienst in de grote of Sint-Stephanuskerk. Daar bewonderden we na de dienst een prachtig orgel en een mooie muurschildering van Sint Christophorus, de beschermheilige van de reizigers. Veel dames met hoedjes in de dienst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Terug op ons slaapadres, lekker douchen en toen gaf ik mijn moeder en mezelf een kadootje. Een kleine verzilverde Jacobsschelp voor aan de rugzak. Het 1e Jacobspad Uithuizen – Hasselt helemaal uitgelopen. Een lengte van 208,5 km samen gedaan! Ik ben trots. Nadat we elkaar in bed op de foto hebben gezet en heel toepasselijk….”de Pelgrimskachel” viel ik al snel in slaap.

 

 

 

 

 

 

 

Mam was op een gegeven moment in haar slaap wat onrustig over de kerkklok. Ze dacht dat het een klok was van onze gastvrouw. “Waarom zet ze die niet uit!” 🙂 Je geest doet toch rare dingen als je slaapt. Het leek een beetje op wat er gebeurde in Dwingeloo. Ze droomde dat ze wat hoorde hinniken en ze dacht dat het appjes waren op mijn nieuwe smartphone. Het bleek een paard te zijn. We moesten lachen, maar midden in de nacht natuurlijk nog klaarwakker. En dan knort het maagje ook nog. Dus lekker aan de cashewnoten.

Advertentie

Wandelen & Rouveen – Hasselt (en terug)

Vandaag heb ik weer eens gespijbeld. Op avontuur in je eigen leven noem ik het. Een tijdje alle rollen die ik vervul naast me neerleggen en gewoon wandelen. Ik heb mijn hondenvriend meegenomen.

En wat een dag! Prachtige blauwe hemel met af en toe een wolk. De laatste kilometers van het 1e boekje “het Jacobspad”. Afgelopen week heb ik een concept blog gemaakt van dag 11 Halfweg – Hasselt. Ik wist toen ik dit pad vorig jaar liep nog niet dat ik een blog ging bijhouden over o.a. het pelgrimeren. Dus ik kwam er achter dat er wat foto’s misten rondom de kerk in Hasselt.

Kinders naar school en daar ging ik in de auto op pad. Bij Staphorst de A28 af richting Rouveen. De blauwe melkbushouders aan de zijkant van de boerderijen vielen me gelijk weer op en het achter elkaar bouwen van boerderijtjes op eenzelfde perceel.

In Rouveen foto’s gemaakt van de hervormde en gereformeerde kerk. Op het Kerkplein de auto neergezet en dan wandelen vanaf de Korte Kerkweg, via de Stadsweg naar Hasselt.

In Mei leggen alle vogels een ei. Vandaag was het vogeldag. Zoveel vogels te zien! Kievieten, Grutto’s, Ganzen, Zwanen (met baby’s) en ook weer ooievaars. Ik heb een tijd staan kijken naar de lucht. Twee ooievaars vlogen op de thermiek cirkels om elkaar heen. Zo sierlijk. Beeldschone dieren zijn dat. Ik moest een beetje slikken. Het deed me denken aan de spreuk in mijn vorige blog. Ik ben blij en dankbaar dat deze prachtige schoonheid en vrijheid me raakt.

 

 

 

 

 

 

 

 

In Hasselt lekker koffie gedronken in het zonnetje bij Café de Zon. 🙂 Vorig jaar met mijn moeder zaten we binnen, was het zwaar bewolkt en het was toen begin April.

Rond 13 uur zou ik misschien in de kerk kunnen werd me op het info punt verteld. Want dan kwamen de mensen waarmee je de toren in kon. Dat viel even tegen, ze hadden geen sleutel van de kerk. Na wat rondgetelefoneer lukte het toch niet. Jammer. Opeens kwam Peter (vrijwilliger van de rondleiding in de toren) op het idee om de foto’s voor mijn blog voor me te maken en naar me op te sturen. En terwijl ik deze blog schrijf heeft hij ze al naar me gemaild. Wat is dat toch leuk en verrassend met mensen.

De terugreis ging langs dezelfde weg. Warm. 18 Graden. 16 Kilometer gelopen. Ik bruis nu nog van de energie. Zo’n dag is goed voor lichaam en geest zullen we maar zeggen.

Dag 23 Kevelaer – Huis

22 Februari 2015

En zo beland (eindelijk) twee maanden later de laatste wandeldag van mijn pelgrimstocht van Februari jongsleden op het blog. Ik heb alle foto’s van mijn moeder en mezelf nog eens weer bekeken. Wonderlijk is dat je dan het gevoel erbij zo weer kan oproepen.

Ik heb eigenlijk best redelijk geslapen die nacht ondanks de schuttersvereniging onder ons raam. Mijn moeder wat minder, ze sliep op een doorgezakt matras. Om 8 uur weer aan het ontbijt. Dat zag er goed uit, op zijn Duits met lekkere broodjes en worst en kaas. Onze laatste dag samen zouden we het Jacobspad niet vervolgen. We wilden Kevelaer eens goed bekijken en dan terug met de bus naar Kranenburg en Kleve, met de trein naar Nijmegen, overstappen naar Lent en dan met de auto naar huis. Dus nog een lange dag voor ons.

 

 

 

 

 

 

We liepen de weg terug Kevelaer weer in en kwamen langs de St. Antoniuskerk. Voor de kerk staat een mooi bronzen beeld van Jacobus, gemaakt door Gert Gerresheim. Echter zijn staf was afgebroken en ook onderaan zijn voeten waren een aantal Jacobsschelpen vernield. Waarom doen mensen dit toch?

 

 

 

 

 

 

 

 

De kerk was in gebruik dus we zijn eerst naar het kapelletje gegaan ernaast. Tot onze verbazing was zowel het kapelletje als de kerk heel licht ingericht. Allerlei tinten grijs en lichte muren. Het kwam heel modern op ons over.

  

(bovenstaande foto’s zijn niet van mij of mijn moeder. Ik heb ze gevonden op de site van de kerk.)

Overal prachtige glas in lood ramen.

  

We gaan verder. We lopen door een straat met heel veel toeristische winkels. Vooral alles wat te maken heeft met Godsdienst, bedevaart en Kevelaer proberen ze hier te verkopen. We kwamen echter ook langs meerdere conditoreien en chocoladewinkels. Dat aardbeiengebak en die chocopaashazen! Even onthouden voor later.

Als stralen van een ster leiden de straten naar de “Kapellenplatz”, het centrum van de Mariabedevaartplaats. Centraal in de verering staat een 8×11 cm. groot prentje dat zich nog steeds in de “Gnadenkapelle” bevindt.

Als je de kapellenplaats oploopt weet je niet wat je ziet, zoveel kaarsen die buiten aangestoken zijn naast de “Kerzenkapelle”. Gisteravond emotioneerde me dat al. Elke kaars is voor iemand aangestoken. Wat een liefde. 🙂 Mijn moeder en ik staken een kaars voor elkaar aan. We zijn dankbaar dat we het zo fijn hebben samen en dat we deze tocht samen kunnen maken.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

De kaarsenkapel heeft zijn naam te danken aan de vele offerkaarsen die tot op de dag van vandaag door bedevaartgangers worden meegebracht en jaarlijks worden vervangen. In de kapel wordt het interieur dan ook aan het oog onttrokken door een zee van kaarsen en bordjes met de herkomst van hun gevers.

 

 

 

 

 

 

 

Elke avond om 19 uur worden alle offerkaarsen binnen aangestoken en is er een vesperdienst. Wij waren gisteravond op zoek naar een slaapadres dus dat staat nog op ons verlanglijstje voor Augustus als we vanaf Kevelaer ons pad vervolgen.

Aan de kapellenplaats grenzen dan nog de Gnadenkapelle, het Priesterhuis (nu een pastorie met o.a. onderdak voor pelgrims, vroeger een klooster van de Oratorianen, wereldlijke geestelijken) en de Mariabasiliek. Een in 1864 in neogotiek gebouwde kathedraal.

We hebben uren rondgelopen. Tijd voor de aardbeientaart en dan nog een lange weg naar huis. Ik kijk terug op prachtige maar af en toe zware wandeldagen. Een beetje afzien doet een mens echter goed. Ik hoop (bij leven en gezondheid) dat we onze weg in Augustus kunnen vervolgen!

 

 

 

 

 

 

 

 

Dag 21 Kranenburg – Goch

20 Februari 2015

Afgelopen nacht nog een extra deken gepakt. De kamer was ijskoud toen we aankwamen. Om 8 uur weer een afspraak om te ontbijten. Veel biologische producten. Zelfs plakjes nepvlees. We maken bij daglicht nog wat foto’s van ons onderkomen want daar was het gisteravond te donker voor.

We kunnen via de achtertuin door een hekje naar links en wandelen dan zo het Reichswald in. We komen heel makkelijk weer op de pilgerweg uit. Op een kruising waar we het Reichswald verder in moeten gaan komen we bij een oude eik. Men geloofd dat op de plek van deze eik het “wonderdadige kruis” is gevonden. De legende gaat dat een schaapherder in het jaar 1280 de hostie die hij tijdens de mis had ontvangen niet kreeg doorgeslikt. Hij verstopte hem toen in een boom. Toen de boom 28 jaar later werd gekloofd, viel er een 60 cm. groot houten kruis uit dat uit de hostie leek te zijn gegroeid. Een zg. hostiewonder. In de kerk in Kranenburg hebben mijn moeder en ik dit kruis kunnen aanschouwen.

Op de plek van de eik kan je door een gat in een zuil kijken die je de kerk in Kranenburg precies laat zien.

We gaan het Reichswald in. Een lange, koude wandeling met druilerige regen. Ik had op verschillende blogs al gelezen dat het lang en op een gegeven moment wat saai was, maar vooral doordat we geen enkel bankje tegenkwamen vond ik het zwaar en lang. Saai vond ik het niet want ik hou van het bos. En dit was een oud bos. Ik kon bijna de kabouters en elfen zien bewegen. Mijn darmen vonden de kou en de lichamelijke inspanning wel zwaar. Ik heb me helemaal leeg gepoe.. in het Reichswald. Goede bemesting zullen we maar zeggen. Ieder nadeel heeft een voordeel.

We kwamen langs een Britse begraafplaats. Heel koud en veel wind. Een mistroostige en verdrietige sfeer. Dit grote ereveld wordt gevormd door 7654 graven uit beide wereldoorlogen. Ik moest huilen. Het grijpt me altijd aan. Al die doden en waarvoor? We hebben niks van al die oorlogen geleerd. Nog steeds doen mensen elkaar zoveel aan. 😦 Omwille van geloof, kleur, ras, idealen of “gewoon” zonder zelfs een reden te hebben. Ik voel me zwaarmoedig.

Britse erevelden lijken op elkaar. Er zijn strenge universeel geldende regels. Midden op het kerkhof staat bijvoorbeeld altijd een kruis (Cross of Sacrifice) en een altaarsteen (Stone of Rememberance) met het opschrift “Their name liveth for ever” (moge hun naam eeuwig voortleven).

We lopen verder. Ik probeer mijn sombere bui een beetje te boven te komen. Maar het weer werkt ook niet echt mee. Langs rivier de Niers begint het te regenen en het lijkt ook niet meer op te houden. Ik heb last van mijn linker kleine teen. Ik heb de nagel van die teen er al meerdere malen afgelopen. Ook voel ik een blaar aan mijn linkervoet. Ik heb het moeilijk. In Hotel ter Kelling proberen we een bak koffie te krijgen, maar ze zijn dicht. We proberen elkaar een beetje op te beuren. Dan maar verder richting landgoed Graefenthal. Op een bankje leggen we onze droge regenbroek en eten we onze voorraad nootjes en chocolade. Dit noodrantsoen is bedoeld voor dit soort momenten. We peppen er wat van op. Landgoed Graefenthal is van oorsprong een vrouwenklooster. Er staat nog steeds een 1,3 km. lange baksteenmuur omheen. Bij de ingang zagen we een bord staan dat we er wat konden drinken en nog belangrijker dat ze open waren! We liepen door de poort en verbaasden ons over de middeleeuws aandoende sfeer.

We hebben in het Kloostercafé bij een haardvuur en met een fleecekleed om de schouders heibe choco gedronken. Maar sta dan maar eens weer op. Kunnen we hier niet blijven? Mam moest me behoorlijk aansporen.

Het is ook maar goed dat je alles niet weet, want het was lang langs de Niers. Regen, wind, modder en Niers. Alhoewel ik denk dat in een ander jaargetijde en met een andere temperatuur het hier veel mooier zal zijn.

Ook nog een keer mis gelopen, maar dan komen we na 17 uur Goch binnen. De kerk blijkt net dicht te zijn. Ons energielevel is nog maar zo groot als een pinda. Maar….het keert allemaal weer ten goede hoor! We gaan in het warme café Konig zitten. We slepen een spoor van modder naar binnen. Ik doe mijn wandelschoenen uit. Wat een opluchting! Onze paraplu’s staan lekker in een hoekje te druppen.  En voor 10 euro krijgen we een fantastische schnitzel met patat en groente. Ik proost op mezelf met een glaasje rosé. De energie stroomt weer terug in ons lichaam.

Daarna nog een kilometer lopen naar Hotel Litjes. Onderweg kwamen we nog een conditorei tegen. Ik moest mijn moeders voornemen natuurlijk in vervulling laten gaan. 🙂 Dus bepakt met 2 stukken gebak kwamen we in het hotel aan. En wat geniet je dan van die warme douche! En wat ben je dan dankbaar voor de dingetjes die je hebt meegenomen in je rugzak!

Uiteindelijk koffie met gebak op de kamer en dan slapen maar.

 

 

 

 

 

Dag 20 Nijmegen – Kranenburg (Deel 2)

Vervolg 19 Februari 2015.

We zijn dus in Zyfflich aangekomen. We hebben tot nu vandaag zo’n 12 kilometer gelopen. Het is flink koud en we kunnen de kerk niet in. Geen stempel in ons pelgrimspaspoort. Veel kerken die we tot nu toe zijn tegengekomen zijn in de 2e wereldoorlog beschadigd en daarna zoveel mogelijk in de oude stijl weer opgebouwd.

Inmiddels begint het ook te regenen dus mijn wandelstok/plu krijgt een andere functie. Een lang stuk naar Wyler (het Duitse woord Weiler, betekent gehucht.) Onbeschermd, tegen de wind in. We zien veel ganzen op het land en in de lucht. Die V-vorm blijft wonderlijk en doet me aan God denken. Vroeger zei men altijd dat die V voor vorst stond. Dus zag je ganzen zat er vorst in de lucht. Mam probeert ze op te jagen en een foto te maken. Het lukt haar moeilijk. Ik schiet in de lach, want het is een grappig gezicht.

We zien aan de rand van de stuwwal de torens van 2 kerken. We beklimmen de stuwwal via een steil glad trappetje. We rusten uiteindelijk wat in het portaal van een prachtig wit kerkje. De St. Johannes de Doper kerk. Ook hier branden kaarsjes bij Maria. Warm hebben we het niet. Maar beter iets als niets.

En dan op naar Kranenburg. Ons wandelboekje kan in de rugzak, want de route is ontzettend  goed aangegeven. We komen via een smal graspad langs koeien. Mijn moeder speelt met ze. Ze rennen achter haar aan. Ik ben bang voor koeien. Mijn moeder krijgt de slappe lach van mijn angstige gedoe. We zingen daarna nog een hele tijd samen “een koetje en een kalfje die liepen in de wei”.

Een beetje afleiding was ook wel nodig want er lag een saai stuk voor ons o.a. langs een weg met veel verkeer. We knabbelen wat nootjes en dan zijn we opeens ook in Kranenburg. Eerst naar de bedevaartkerk  St. Petrus en Paulus. Die is open. En wat voor kerk. Groot! We kunnen zelf een stempel zetten. Ik ben trots. We kijken een tijdje in de kerk rond en zitten allebei met onze eigen gedachten een tijdje in een kerkbank. Maar dan, het maagje knort. We vinden een conditorei en trakteren onszelf op choco met kuchen. Mam heeft het voornemen om elke dag taart te eten nu we in Duitsland zijn. Ik sluit me volkomen bij haar voornemen aan. Lijkt me geen straf. 🙂

Om 17.30 uur willen we naar de kerk terug en daar dan de Vesper meemaken. We wandelen voor die tijd nog door Kranenburg. Via de oude stadsmuur en molentoren komen we dan weer bij de kerk uit.

Echter de vesper valt ons tegen. Het voelt wat beklemmend aan en heel conservatief. Wat een verschil met gisteren in de Jacobskapel. Er “zitten” ook maar 4 mensen in de kerk. Na de Vesper sluipen we weg, voordat de pastor doorgaat met de eucharistie. Tijdens onze wandeling door Kranenburg hadden we al een pizzeria gespot. Daar vullen we ons buikje voor 6 euro. Inmiddels is het donker. Ik had een plek van vrienden op de fiets uitgezocht genaamd Huize Rivendel. Een woongemeenschap annex B&B. Het ligt tegen het Reichswald aan. Dus zaklantaarns uit de rugzak en lopen maar. Nog een paar kilometer te gaan. We zijn eigenlijk helemaal niet bang. Het is evengoed heel donker, maar de sterren en onze zaklantaarns schijnen ons bij. Tegen de rand van het bos zie ik licht. We blijken vlakbij “de Hovel” te zijn. We dralen wat, weten niet welke kant we op moeten want je loopt natuurlijk van het Jacobspad af. Ik bel aan bij een huis. Er zit een man in de woonkamer met een hond die flink aanslaat. Help! (dit kan je op 2 manieren uitleggen. Help ons! en help! een man met een hond.) In mijn vriendelijkste Duits vraag ik hem de weg. Eerst kijkt hij wat nors maar later ontdooit hij een beetje. Hij wijst ons de weg.

En zo komen we aan bij “Huize Rivendel”. Alfons doet open en zet thee. We worden naar een prachtig ruime woonkamer/keuken gebracht. Inmiddels is Peter onze gastheer van Franse les teruggekomen en zitten we een tijd gezellig te praten met een paar koppen rooibosthee. Ik ben moe en na het douchen val ik al snel in slaap op onze 2 persoonskamer. We hebben vandaag zo’n 23 kilometer gelopen.

 

 

 

Dag 20 Nijmegen – Kranenburg (Deel 1)

19 februari 2015

Na een goede nachtrust staan we om 8 uur op. We krijgen een heerlijk ontbijtje voorgeschoteld met zelfgebakken brood. Om 9. 15 uur start onze wandeldag weer. We volgen eerst nog een stuk in het centrum van Nijmegen. We maken foto’s bij het oudste cafe van Nijmegen. “De Blaauwe Hand uit 1542.”

En we komen langs de beelden uit het middeleeuwse verhaal van Mariken (van Nimwegen) en Moenen (de duivel). Moenen verleidt Marieke, maar uiteindelijk komt zij tot inkeer en krijgt vergiffenis.

We lopen ook nog langs de Latijnse school die tegenover de kerk staat. Daar zien we op de voorgevel van de school Jacobus en de andere apostelen. De Stevenskerk staat in de steigers. We kunnen de kerk niet binnen. Twee werkmannen maken grapjes dat we hun ook wel op de foto mogen zetten. Dat ze ook de uitstraling van een apostel hebben. Een van de werkmannen heette Pieter. Apostel Pieter. We moesten lachen.

En zo lopen we al snel het centrum weer uit, bij een prachtige oude stadsmuur langs.

En hoe het gebeurd weet ik niet, maar achter mijn moeder aan lopend stort ik zo op de grond. Ik struikel en zelfs mijn plu annex wandelstok kan me niet tegenhouden. Knie kapot, broek kapot en het is me in mijn al gevoelige rug geschoten. 😦 Mam schrikt en ik zit op handen en knieën en kom niet overeind. Mijn moeder denkt dat hier onze wandeling al eindigt. We hebben ons er zo op verheugd. Eerst even een potje huilen en wat medicatie innemen en dan toch maar doorbijten. Een pelgrim heeft het niet altijd makkelijk. Via de woonboten en het Hollandsch-Duitsch gemaal lopen we de ruimte in richting Persingen.

Persingen noemt zichzelf het kleinste dorp van Nederland, met een kerkje, een paar huizen en enkele schuren. In de Middeleeuwen was het veel groter en strategisch belangrijk.

Inmiddels begint de medicatie een beetje te werken. Ik voel me wat beter. Nog 1,5 km en dan komen we in Beek aan. Het is het dorp waar de dame woont die ons in de Jacobskapel koffie aanbood. Mam en ik besluiten om het aanbod te accepteren. Boudewien is blij verrast. Ze dacht dat we niet meer kwamen. En wat weer een bijzondere en gastvrije ontmoeting. We kregen lekkere bakken sterke koffie met paashaaskoekjes. Al snel werd het gesprek intiem en de fotoboeken van haar pelgrimswandelingen (als vrouw alleen) kwamen op tafel. Toen we weg gingen werd ons nog een appel en een pakje drinken in de hand gedrukt. Dank je wel Boudewien!

Net buiten Beek zien we de eerste wegwijzer van de Pilgerweg. Nog een stukje doorlopen, over een brug en we zijn in Duitsland. Spannend vinden we het.

Als we Duitsland binnenlopen zien we rechts een groot meer. Het WylerMeer, een oude loop van de Rijn die onder langs de stuwwal naar Nijmegen stroomde. Veel watervogels te zien! Achter het meer ligt de Querdamm, in 1854 aangelegd om Zyfflich te beschermen tegen overstromingen. We eten even een broodje.

We lopen daarna recht zo die gaat over deze dam en komen via wegkruisjes en mooie vergezichten in Zyfflich aan. De kerk is dicht. Er staat een koude wind.

De Sint Maartenskerk hoorde bij een kloosterdomein. Dit klooster is weg, maar de kerk staat er nog steeds.

En zo gaat de Jacobsweg Nieumeghen over in het Jacobspad Limburg. In een volgende blog dus deel 2 van deze dag.

 

 

 

 

Dag 19 Lent – Nijmegen

18 Februari 2015

Vanaf vandaag gaat het eindelijk gebeuren, 5 dagen wandelen. Ik ben er helemaal klaar voor. Alles uitgewerkt op papier voor zowel de wandeldagen alswel hoe het thuisfront deze dagen moet doorkomen zonder mij. 🙂  We denken als moeder onmisbaar te zijn toch? Maar daar heb ik me al vaker in vergist. Het gaat anders, maar niet minder goed.

Het doel vandaag was om naar Lent te rijden en vandaar uit naar Nijmegen verder te wandelen. Er is om 19 uur vanavond een aswoensdag’s mis in de kapel van het Sint Jacobs Gasthuis. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder zou tegen 12 uur arriveren. We vinden het allebei weer spannend. Wat moet je mee? Wordt het koud? Hoe zwaar is onze rugzak? Red ik het met mijn nieuwe wandelschoenen?

In de auto zakt de spanning wat en we raken gezellig aan de klets en eten heerlijke broodjes ei die Mama mee had genomen. In Lent aangekomen is er geen plek meer vrij op de P&R parkeerplaats. We vinden uiteindelijk een plek in een wijkje erachter.

En dan lopen maar. Vorige keer zagen we een kerk in Lent, maar geen tijd meer om daar nog eens rustig te kijken. Dus eerst rennend over de grote weg (levensgevaarlijk eigenlijk) naar de Maria Geboorte Kerk.

We konden naar binnen, maar bleven in het voorportaal want de grote kerk was dicht. Jammer geen stempel in ons pelgrimspaspoort dus. We lopen naar ons eindpunt van vorige keer. Het is verrassend koud. Ik ben blij met mijn muts, halve handschoentjes, sjaal en wanten. Vanaf dat eindpunt moesten we richting de Waal. Ik merk dat we soms te “braaf” het boekje willen doen. Altijd bang om wat moois te missen. Dus dat was wel even zoeken, want het boekje heeft een update gekregen via internet. Ze zijn enorm aan het veranderen aan deze kant van de Waal.

Met de Waal in zicht raak ik in gesprek met mijn moeder over hoe zij het ervaarde. Ze heeft vaak de Nijmeegse vierdaagse heeft gelopen en dan zie je natuurlijk nu allerlei herkenningspunten. Wat mooi de Waal en Waalbrug. Prachtig die schepen. Bij Restaurant Belvedere (oude vestingtoren) gaan we rechtsaf en dan lopen we zo Nijmegen in.

We lopen door het Valkhof waar Karel de Grote en Frederik Barbarossa ooit versterkingen bouwden. Er resten nog 2 kapellen: de Sint Nicolaaskapel uit 1030 en de ruïne van de Sint Maartenskapel.

De route loopt verder door de benedenstad. We wanen ons een beetje in de middeleeuwen. Kleine straatjes. Klinkertjes. We komen door allerlei straatjes die door hun naam te herleiden zijn naar allerlei gebeds- & Godshuizen. In de Nonnenstraat zouden we overnachten en daar kwamen we toevallig al langs. We hadden daar echter pas na 20 uur af gesproken, dus nog wat te vroeg en we liepen door en kwamen bij cafe “De Hemel” uit. Prachtig pand en ik dacht alleen maar hoe geweldig je daar in de zomer op het terras kon zitten met een glaasje. Echter tijd voor een bakkie. In het pand bleek bovenin een koffiehuis en branderij te zitten. Dus daar zaten we, een heerlijke bak koffie met een zelfgemaakte slagroomtruffel voor ons op de tafel. (Het water loopt me nu ik dit schrijf weer in de mond.) De entourage was prachtig. Leuke zitjes en een prachtige verzameling koffiemolens.

We gaan verder richting de Jacobskapel. Daar begon om 19 uur de aswoensdagmis. Van tevoren nog snel een patatje en bamischijf. Om half 7 hadden we aldaar afgesproken, maar dat liep iets anders want onze afspraak kwam niet opdagen. Wachten dan maar. Tegen 10 voor 7 kwam gelukkig de 1e persoon aan met sleutel. Mama en ik waren inmiddels verkleumd. Ze vonden het heel bijzonder dat ze 2 pelgrims in hun midden hadden en vroegen of ze ons later de pelgrimszegen mochten geven. We kregen ook een stempel in ons Pelgrimspaspoort. We zijn daar getuige geweest van een prachtige, intieme en intense dienst. Het begon met het buiten in stilte verbranden van de buxustakjes van vorig jaar. Met deze as werd later het kruisje op ons voorhoofd “gezet”. (zie ook mijn blog over Aswoensdag.) Ook kregen we allemaal een waxinelichtje om aan te steken en om een gebedsintentie mee te doen. Ik heb gebeden voor mijn schoonzus want haar vader was op deze dag vroeg in de morgen gestorven. Er was afwisselend klassieke muziek, samenzang, bidden, lezen en stilte. Ik was ontroerd.

Tijdens de pelgrimszegen stonden de mensen uit de kapel voor en achter mijn moeder en mij. Er werd het volgende uitgesproken:

Na de dienst kwamen allerlei mensen naar ons toe om een praatje te maken. 1 dame nodigde ons de volgende dag uit in haar woonplaats om een bakkie te doen. Ze vroeg of we door Beek kwamen? Ik wist dat toen niet. Ze schreef haar adres op. Wat een gastvrijheid!

Ons slaapadres was zoals gezegd aan de Nonnenstraat (vrienden op de fiets) en daar hebben we eerst gezamenlijk een bak koffie gedronken met onze gastheer en gastvrouw. Daarna douchen en boven op zolder kruipen we in een lekker schoon bedje.

 

 

Spreuk

Wie durft te verdwalen, vindt nieuwe wegen.

 

Ik moest aan deze spreuk denken toen ik Pylger Andrys (zoek maar eens op via google) zijn blog las begin van de week. Hij vertrekt in Maart naar Santiago. Hij wil de tocht op zich af laten komen. Kijken wat er gebeurd. Ik citeer hem: “plannen en regelen dat doe ik in het dagelijkse leven al genoeg”. Ik ben het helemaal met hem eens. De route uitstippelen is nodig en dan de boel de boel laten. Op de bonnefooi…..

Mijn moeder en ik vonden het vooral in het begin enorm spannend om te gaan zonder “overnachtingsplekken” te regelen, routekaarten te kopiëren en de google maps/GPS binnen handbereik op mijn smartphone. Een mens lijkt toch zekerheden nodig te hebben. Wij zijn daar inmiddels ook steeds makkelijker in geworden. Het komt namelijk vaak 🙂 wel weer op zijn pootjes terecht.

Morgen ga ik weer op pelgrimstocht. Ik hoop te verdwalen…….tot volgende week!!

Dag 10 Hees – Halfweg

24 Februari 2014

Vanmorgen gaan we eerst richting halfweg met 2 auto’s. Ik rij voorop. Bolt gaat ook weer een dag mee.

Onderweg komen we langs landgoed de Havixhorst en ooievaarsstation “de lokkerij”. Daar raak ik wat in de war. We vragen de weg. We blijken in de buurt te zitten. We zien de eerste nesten met ooievaars al in het landschap.

Bij restaurant “de vergulde ros” zetten we mama’s auto neer om met die van mij naar Hees te gaan waar we de vorige keer met de wandeling waren gestopt.

We lopen een stuk door het open veld en dan zo het bos in van boswachterij Ruinen. We wandelen daar gelijk tegen een prachtige kudde schapen op. Ze doen me denken aan het standbeeld in Ruinen van Bram de ram. Al eeuwen lopen hier kuddes rond. Zo symbolisch. Voor ons graasden ze hier al en na ons gaat dat ook gewoon door.

We boffen met het weer vandaag. Jas open, Jas uit, zweten geblazen. Het lijkt wel lente.

Na een spoorwegovergang en langs manege Zoer worden we via een pad van de weg afgeleid over 4 opstapjes. Mijn stijve rug/lichaam had moeite om over de opstapjes heen te komen. Ook wat angstig geef ik toe dat het me in de rug schiet. Mama ging het wat makkelijker af. Bij de laatste “gleed” ze heel soepeltjes onder het prikkeldraad door. Dat leek heel grappig. We schieten in de lach. De (bijna) 42 jarige heeft een lichaam van een stijve hark en de (bijna) 60 jarige is nog zo lenig en soepel als een panter. Toch zijn mijn rugklachten niet zo lachwekkend, maar ik probeer er het beste van te maken. Met wilskracht kom je een heel eind.

We lopen langs de Noorderkanaalweg. Een lange, lange tippel in de warmte. pfff… Bij de ossesluis gaan we lekker op een bankje zitten. In de Wijk komen we gelijk al ooievaars tegen. Ze lopen gewoon in het veld en op het land. Heel dichtbij.

Op de Oosterwijkerweg broeden ze. Grote nesten in de bomen en veel ooievaars zijn met zijn 2-en. De  ooievaar is een monogaam dier. Ik dacht altijd dat ze ook een paar voor het leven vormen, maar dat is niet zo. In de dorpsstraat drinken we koffie bij een café. De dame achter de bar wist ons te vertellen dat ooievaars ook veel overlast geven. Vooral de grote plakkaten poep zijn de inwoners wel eens zat. De ontlasting kan de lak van je auto afbijten.

Door de wijk heen lopen we bij een prachtig huis langs. Vroeger woonde hier de machtige en rijke familie de Vos – van Steenwijk.

Uiteindelijk lopen we over het riviertje de Reest. Grensrivier tussen Drenthe en Overijssel en komen zo weer bij onze auto uit.

Thuis lekker nagenieten met pizza. We hebben weer een gezellige en sportieve dag achter de rug.

Dag 9 Lhee – Hees

27 Januari 2014

De voornacht was wat onrustig. Ik had mama gisteren van alles uitgelegd over mijn nieuwe telefoon en alle bijkomende geluiden, van appjes en smsjes. Je word er helemaal gek van dus heb ik de geluidjes op stil gezet. Mama dommelde gisteravond al vrij snel in. Ik heb nog een tijdje liggen lezen via mijn e-reader. Ik schrok want opeens hoorde ik een paard. En wel heel dichtbij. Het leek net of hij naast mijn bed stond. Mama dacht na meerdere malen gehinnik dat het om binnenkomende app’s ging. Met andere woorden zet dat ding es op zacht. We kregen de slappe lach. ‘S ochtends hebben we het bewijs gezien…een echt paard en inderdaad hij stond dicht bij ons huisje.

Om 8 uur een heerlijk ontbijtje….er lag zelfs een mango bij! Tegen 9 uur namen we afscheid van Meta en haar man. De dooi had ingezet. Er was zelfs een zonnetje aan de hemel te zien. De man van Meta had ons uitgelegd hoe we weer op het Jacobspad konden komen en dat ging heel gemakkelijk. Bij schaapskooi “achter het zaand” pakten we de draad weer op en liepen al snel langs een radiotelescoop. Deze is in 1956 gebouwd en had toen de grootste doorsnee ter wereld, 25 meter. Verder over het Dwingelderveld. Het natste gebied van Europa. Er broeden tal van vogels en er groeien zeldzame planten. Hier was het nog wel glad. Oppassen geblazen! Er stond een barre wind.

We liepen door een stiltegebied. Zo stil waren wij niet (kwebbel, kwebbel). Dan linksaf verder de heide op en na een lang stuk (3.5 km.) bij schaapskooi Ruinen de heide weer af. Even verderop een info centrum. We hadden zin in een bakkie, maar het centrum was gesloten.

We lopen door het dorp Benderse en langs het Molenpad waar we ook daadwerkelijk een intacte molen tegenkomen. “De Zaandplatte” een achtkantige beltmolen.

Via het gehucht, Engeland lopen we zo Ruinen binnen en daar vinden we een heerlijke koffiestop bij Luning’s restaurant. Een tapas café en pannenkoekenboerderij. Prachtig!

We hebben het zusje van Bartje (“ik bid niet veur brune bonen”), Lammechien en Bram de ram op de foto gezet. Bram symboliseert de schaapskudden die eeuwenlang op de Drentse heidevelden graasden. Ze stonden voor een prachtige kerk. De Maria kerk, voormalig kloosterkerk met toren in Gotische stijl.

Nog 5 kilometer te gaan naar Hees. We zijn niet laat klaar, maar moeten allebei de auto’s nog halen en op huis aan.

Mama schreef in haar dagboekje. “Weer twee prachtige, witte, winterse wandeldagen beleefd! Mirjam hier kunnen we op terug kijken. Liefs Mama”

En ik kijk erop terug. Eerst door het in mijn wandeldagboek te hebben geschreven en nu door het op mijn blog te zetten. Het grappige is dat afgelopen weekend precies zo’n weekend was als vorig jaar. Nu ook zo’n 5 cm. sneeuw gevallen. Gisteren heb ik ook een hele mooie wandeling gemaakt. Sneeuw lijkt wel stilte en licht te absorberen.