We besloten gisteravond om vroeg op te staan. 6 uur eruit. Dan waren we het warme weer een beetje voor en mijn moeder had ’s avonds nog een andere afspraak. Ja inderdaad, het is de laatste dag van onze pelgrimstocht in 2015.
Mw. Aben had een heerlijk ontbijt voor ons klaar staan. Een super-de-luxe koffiemachine stond op een sitetable. Elk kopje koffie werd vers gemalen. We schrijven nog wat in het gastenboek en gaan dan op pad. We vinden het moeilijk om de wijk weer uit te wandelen, maar Mw. Aben rijd achter ons aan met de fiets om alvast de krant te kopen. Een vroege vogel en een energiek type! Een stukje op weg naar het centrum van Maaseik horen we iemand roepen. Ook al zo’n vroege vogel. Het is de dame die met haar kleinkind ons naar de B&B heeft begeleid. Ze ging even naar de bakker. Sommige dingen zijn op een pelgrimstocht zo bijzonder. Het kan gewoon niet allemaal op toeval berusten.
Via de weg die naar de markt loopt komen we voorbij de St. Jacobskercke/Kruisherenkerk. De sobere ossenbloedrode buitenkant moet in groot contrast staan met het prachtige interieur. Echter de kerk is gesloten. Voor de kerk staat een bronzen beeld gemaakt door Roland Rens die de vier deugden van de Maaseikenaar verbeeld. Kaal, Lui, Lekker en Hovaardig (hoogmoedig.)
Op de markt zien we nog gebouwen die in de 17e eeuw gebouwd zijn. De prachtige stadsapotheek is daar 1 van.
We wandelen Maaseik uit via een brug over de Maas. De Maasbrug vormt de grens tussen Belgie, Maaseik en Nederland, Roosteren. Wat ons opvalt is het kunstwerk van Peter Seegers. Touwen waaraan door handen uit brons wordt getrokken symboliseren de verbondenheid van Belgisch en Nederlands Limburg.
En dan lopen we zomaar een prachtig stukje natuurgebied in, de Rug genaamd. Er lopen paarden los. Wat een prachtig gezicht. Wat is de natuur mooi zo in de vroege ochtend.
In het dorp Roosteren staat ook een St. Jacobuskerk. Dicht. 😦 We vragen iemand op straat. Een stempel lijkt ons wel wat. We krijgen een adres van een gepensioneerde priester die in de pastorie woont. Hij heeft echter geen stempel en geen sleutel van de kerk. Alles is me afgenomen, zegt hij. Jammer is dat toch dat kerken steeds meer dicht zijn en dat je als je gepensioneerd bent blijkbaar niet meer voor vol aan word gezien.
We lopen door naar Susteren. Toch alweer zo’n 11 kilometer gelopen volgend Jan zijn app. Daar houdt de reis voor ons op. We lopen naar het treinstation en beginnen aan de terugreis. Moe maar voldaan. Het geeft een heel prettige energie zo’n Pelgrimstocht.
Zoals gezegd we lopen Venlo uit via de Maas richting Tegelen. Mijn telefoon gaat. Het is onze gastheer van vanavond uit Herten. Hij weet geen buslijn naar hun huis, maar wil ons wel ophalen met de auto als we er zat van zijn. (Lees: als ik in staat ben om te kruipen.) Ik ben helemaal opgelucht. De opluchting geeft me vleugels. We lopen makkelijk door Tegelen heen. De Maas steeds aan onze rechterhand. Op de dijk merk je hoe warm het nu al is en het is nog maar ochtend. Even wat water drinken. Pelgrim Jan heeft een absorberend klein handdoekje bij zich want hij zweet heel makkelijk. Een vrouw attendeert ons erop dat iemand ons roept. Het is een man die ons koffie aanbied. Nouja……! Wat een gastvrijheid. Hij zit midden in een verbouwing, maar het wordt prachtig. Op een schaduwrijke plek in de tuin doen we een bakkie met hem en zijn hondje die het ook warm heeft. Het blijft bijzonder in deze tijd mensen tegen te komen die tijd vrijmaken voor een ander die ze niet eens kennen.
We lopen door naar Steyl. Daar bellen we aan voor een stempel bij een loket van de “slotzusters van de heilige geest”. Deze slotzusters hebben een roze habijt, met een witte sluier, en worden daarom in de volksmond de roze zusters genoemd. Ze bidden 24 uur per dag, zeven dagen per week en leven, afgesloten van de maatschappij.
Boven de ingang van het klooster is een witte duif ingemetseld. Met de tekst “unter dem schattem deiner flugel wohnen wir”. Het raakt me.
We geven onze credential via het luikje aan een zuster. Luikje dicht. Luikje weer open. De zuster wijst ons er met zachte stem op dat we nog in de kapel kunnen. Buiten in de warme zon aangekomen komt Jan erachter dat zijn handdoekje kwijt is. Het handdoekje waar hij steeds zijn hoofd en handen mee afveegt. Hij is er aan gehecht en wil graag terug gaan. Onze wegen scheiden zich op een natuurlijke manier. Even wennen, maar ik ben er van overtuigd dat we hem nog weer tegenkomen.
Mam en ik gaan rustig zitten in de koele kapel. Er zit een roze zuster in de kerk te mediteren. Ze zit doodstil. Wat een concentratie en zelfbeheersing! We lopen verder. Nog een heel stuk voor de boeg. Ik probeer niet teveel in mijn boekje te bladeren om te kijken hoeveel bladzijden we nog moeten lopen. Het werkt erg demotiverend merk ik. 😦
Dus er maar weer flink tegenaan. Vanuit Steijl komen we al snel bij het kapelletje van Geloo. Een kapel bedoeld voor hulp in alle nood. Binnen was het prachtig met allemaal kaarsen, maar buiten vond ik het bijna nog mooier met die prachtige lucht en al die onrustig, vliegende zwaluwen.
Een heel lang stuk wandelen langs en door de westrand van het Brachterwald. Prachtig mooi en heel fijn lopen in de schaduw.
Voorbij de witte steen kunnen we even een glas drinken op een terras. Heel toeristisch hier. Veel fietsers en wandelaars en wespen. Ik ben zelf nogal fobisch voor deze vliegende, zoemende en stekende insecten. Maar gelukkig lag er bij elke tafel een muggenklapper. Je hebt dan als gast het gevoel de boel zelf wat in de hand te kunnen houden. Mama moet altijd lachen om mij. Ik vlieg af en toe weer omhoog (ook al ben ik geen insect.) ‘Mir, blijf nou stil zitten!” Mijn moeder lijkt die roze zuster in het klooster wel als er een wesp in de buurt is. In opperste concentratie blijft ze stil zitten. Af en toe een zachte elegante zwier met haar hand. Ze doen haar niks.
Daarna komt er wel een dipje in onze motivatie. Lopen tot aan grenspaal 425. Volgens het boekje 3 km lang, maar wij zijn het erover eens, minimaal het dubbele en dan ook nog in de volle zon. Bah….mijn darmen en ik vinden het weer niet leuk. Als we eindelijk bij de grenspaal op een bankje gaan rusten duik ik gelijk de bosjes in tussen de mestkevers en mijn moeder zit voor me op een bankje onbewogen een zakje chips leeg te (vr)eten. Op dat moment en ook later heb ik aan dit moment vaak terug gedacht. Wat een mooie en kostbare intimiteit is er inmiddels tussen ons ontstaan. Ik zou op dit moment deze tocht met niemand anders dan haar willen volbrengen. Samen zitten we nog een tijdje op blote voeten bij te komen en te ginnegappen over de mestkevers etc.
Een stukje verder twijfelen we welke kant we op moeten. Gelukkig met hulp van google maps kiezen wij de goede weg. Later horen we van Jan dat hij op dat punt helemaal verkeerd is gelopen. We lopen via het dorp Swalmen en eten daar een pizza. Onze verwachtingen zijn hooggespannen voor wat betreft het volgende dorpje genaamd Asselt. De kerk in dat dorp moet op 1 van de meest schilderachtige plekjes staan van deze route. En dat klopt ook. Wat prachtig! gelegen aan het water. Mooie torentjes. Mijn spieren en blaren protesteren als ik de trappen op klim, maar het is het meer als waard. Bijzonder mooie luchten ook trouwens.
En dan komen we eindelijk bij het bordje van Roermond. Het loopt al tegen 20 uur ’s avonds. Ik moet huilen. Wat een opluchting en ontlading en wat ben ik trots op mezelf en mama. Want voor mij is het moment aangebroken dat ik wel wil kruipen. Mijn sterke moeder echter loopt nog steeds voor me in dezelfde regelmatige pas. Toch bel ik met onze gastheer en hij komt onze kant op. In een jeep pikt hij ons op bij een tankstation. Wat een gedreven man. Hij laat ons in de auto het prachtige Roermond zien.
We ervaren weer zo’n gastvrijheid. En wat woont dit stel prachtig aan het water in Herten. Op de 2e etage is de woonkamer en op het balkon met uitzicht op dat water drinken we koffie (of willen jullie wijn of iets anders?) En wat hebben ze een prachtig verblijf voor ons op de 3e etage. Douchen geeft dan zo’n luxe gevoel. Ongelooflijk. Heerlijk liggen, nog even kletsen en al snel vallen we in slaap. Ik hoor onze gastheer en gastvrouw nog zachtjes buiten praten met een glaasje. Wat staat ons morgen weer te wachten? Een nog warmere dag als vandaag. Ruim 30 graden.
En zo beland (eindelijk) twee maanden later de laatste wandeldag van mijn pelgrimstocht van Februari jongsleden op het blog. Ik heb alle foto’s van mijn moeder en mezelf nog eens weer bekeken. Wonderlijk is dat je dan het gevoel erbij zo weer kan oproepen.
Ik heb eigenlijk best redelijk geslapen die nacht ondanks de schuttersvereniging onder ons raam. Mijn moeder wat minder, ze sliep op een doorgezakt matras. Om 8 uur weer aan het ontbijt. Dat zag er goed uit, op zijn Duits met lekkere broodjes en worst en kaas. Onze laatste dag samen zouden we het Jacobspad niet vervolgen. We wilden Kevelaer eens goed bekijken en dan terug met de bus naar Kranenburg en Kleve, met de trein naar Nijmegen, overstappen naar Lent en dan met de auto naar huis. Dus nog een lange dag voor ons.
We liepen de weg terug Kevelaer weer in en kwamen langs de St. Antoniuskerk. Voor de kerk staat een mooi bronzen beeld van Jacobus, gemaakt door Gert Gerresheim. Echter zijn staf was afgebroken en ook onderaan zijn voeten waren een aantal Jacobsschelpen vernield. Waarom doen mensen dit toch?
De kerk was in gebruik dus we zijn eerst naar het kapelletje gegaan ernaast. Tot onze verbazing was zowel het kapelletje als de kerk heel licht ingericht. Allerlei tinten grijs en lichte muren. Het kwam heel modern op ons over.
(bovenstaande foto’s zijn niet van mij of mijn moeder. Ik heb ze gevonden op de site van de kerk.)
Overal prachtige glas in lood ramen.
We gaan verder. We lopen door een straat met heel veel toeristische winkels. Vooral alles wat te maken heeft met Godsdienst, bedevaart en Kevelaer proberen ze hier te verkopen. We kwamen echter ook langs meerdere conditoreien en chocoladewinkels. Dat aardbeiengebak en die chocopaashazen! Even onthouden voor later.
Als stralen van een ster leiden de straten naar de “Kapellenplatz”, het centrum van de Mariabedevaartplaats. Centraal in de verering staat een 8×11 cm. groot prentje dat zich nog steeds in de “Gnadenkapelle” bevindt.
Als je de kapellenplaats oploopt weet je niet wat je ziet, zoveel kaarsen die buiten aangestoken zijn naast de “Kerzenkapelle”. Gisteravond emotioneerde me dat al. Elke kaars is voor iemand aangestoken. Wat een liefde. 🙂 Mijn moeder en ik staken een kaars voor elkaar aan. We zijn dankbaar dat we het zo fijn hebben samen en dat we deze tocht samen kunnen maken.
De kaarsenkapel heeft zijn naam te danken aan de vele offerkaarsen die tot op de dag van vandaag door bedevaartgangers worden meegebracht en jaarlijks worden vervangen. In de kapel wordt het interieur dan ook aan het oog onttrokken door een zee van kaarsen en bordjes met de herkomst van hun gevers.
Elke avond om 19 uur worden alle offerkaarsen binnen aangestoken en is er een vesperdienst. Wij waren gisteravond op zoek naar een slaapadres dus dat staat nog op ons verlanglijstje voor Augustus als we vanaf Kevelaer ons pad vervolgen.
Aan de kapellenplaats grenzen dan nog de Gnadenkapelle, het Priesterhuis (nu een pastorie met o.a. onderdak voor pelgrims, vroeger een klooster van de Oratorianen, wereldlijke geestelijken) en de Mariabasiliek. Een in 1864 in neogotiek gebouwde kathedraal.
We hebben uren rondgelopen. Tijd voor de aardbeientaart en dan nog een lange weg naar huis. Ik kijk terug op prachtige maar af en toe zware wandeldagen. Een beetje afzien doet een mens echter goed. Ik hoop (bij leven en gezondheid) dat we onze weg in Augustus kunnen vervolgen!
We zijn dus in Zyfflich aangekomen. We hebben tot nu vandaag zo’n 12 kilometer gelopen. Het is flink koud en we kunnen de kerk niet in. Geen stempel in ons pelgrimspaspoort. Veel kerken die we tot nu toe zijn tegengekomen zijn in de 2e wereldoorlog beschadigd en daarna zoveel mogelijk in de oude stijl weer opgebouwd.
Inmiddels begint het ook te regenen dus mijn wandelstok/plu krijgt een andere functie. Een lang stuk naar Wyler (het Duitse woord Weiler, betekent gehucht.) Onbeschermd, tegen de wind in. We zien veel ganzen op het land en in de lucht. Die V-vorm blijft wonderlijk en doet me aan God denken. Vroeger zei men altijd dat die V voor vorst stond. Dus zag je ganzen zat er vorst in de lucht. Mam probeert ze op te jagen en een foto te maken. Het lukt haar moeilijk. Ik schiet in de lach, want het is een grappig gezicht.
We zien aan de rand van de stuwwal de torens van 2 kerken. We beklimmen de stuwwal via een steil glad trappetje. We rusten uiteindelijk wat in het portaal van een prachtig wit kerkje. De St. Johannes de Doper kerk. Ook hier branden kaarsjes bij Maria. Warm hebben we het niet. Maar beter iets als niets.
En dan op naar Kranenburg. Ons wandelboekje kan in de rugzak, want de route is ontzettend goed aangegeven. We komen via een smal graspad langs koeien. Mijn moeder speelt met ze. Ze rennen achter haar aan. Ik ben bang voor koeien. Mijn moeder krijgt de slappe lach van mijn angstige gedoe. We zingen daarna nog een hele tijd samen “een koetje en een kalfje die liepen in de wei”.
Een beetje afleiding was ook wel nodig want er lag een saai stuk voor ons o.a. langs een weg met veel verkeer. We knabbelen wat nootjes en dan zijn we opeens ook in Kranenburg. Eerst naar de bedevaartkerk St. Petrus en Paulus. Die is open. En wat voor kerk. Groot! We kunnen zelf een stempel zetten. Ik ben trots. We kijken een tijdje in de kerk rond en zitten allebei met onze eigen gedachten een tijdje in een kerkbank. Maar dan, het maagje knort. We vinden een conditorei en trakteren onszelf op choco met kuchen. Mam heeft het voornemen om elke dag taart te eten nu we in Duitsland zijn. Ik sluit me volkomen bij haar voornemen aan. Lijkt me geen straf. 🙂
Om 17.30 uur willen we naar de kerk terug en daar dan de Vesper meemaken. We wandelen voor die tijd nog door Kranenburg. Via de oude stadsmuur en molentoren komen we dan weer bij de kerk uit.
Echter de vesper valt ons tegen. Het voelt wat beklemmend aan en heel conservatief. Wat een verschil met gisteren in de Jacobskapel. Er “zitten” ook maar 4 mensen in de kerk. Na de Vesper sluipen we weg, voordat de pastor doorgaat met de eucharistie. Tijdens onze wandeling door Kranenburg hadden we al een pizzeria gespot. Daar vullen we ons buikje voor 6 euro. Inmiddels is het donker. Ik had een plek van vrienden op de fiets uitgezocht genaamd Huize Rivendel. Een woongemeenschap annex B&B. Het ligt tegen het Reichswald aan. Dus zaklantaarns uit de rugzak en lopen maar. Nog een paar kilometer te gaan. We zijn eigenlijk helemaal niet bang. Het is evengoed heel donker, maar de sterren en onze zaklantaarns schijnen ons bij. Tegen de rand van het bos zie ik licht. We blijken vlakbij “de Hovel” te zijn. We dralen wat, weten niet welke kant we op moeten want je loopt natuurlijk van het Jacobspad af. Ik bel aan bij een huis. Er zit een man in de woonkamer met een hond die flink aanslaat. Help! (dit kan je op 2 manieren uitleggen. Help ons! en help! een man met een hond.) In mijn vriendelijkste Duits vraag ik hem de weg. Eerst kijkt hij wat nors maar later ontdooit hij een beetje. Hij wijst ons de weg.
En zo komen we aan bij “Huize Rivendel”. Alfons doet open en zet thee. We worden naar een prachtig ruime woonkamer/keuken gebracht. Inmiddels is Peter onze gastheer van Franse les teruggekomen en zitten we een tijd gezellig te praten met een paar koppen rooibosthee. Ik ben moe en na het douchen val ik al snel in slaap op onze 2 persoonskamer. We hebben vandaag zo’n 23 kilometer gelopen.
Vanaf vandaag gaat het eindelijk gebeuren, 5 dagen wandelen. Ik ben er helemaal klaar voor. Alles uitgewerkt op papier voor zowel de wandeldagen alswel hoe het thuisfront deze dagen moet doorkomen zonder mij. 🙂 We denken als moeder onmisbaar te zijn toch? Maar daar heb ik me al vaker in vergist. Het gaat anders, maar niet minder goed.
Het doel vandaag was om naar Lent te rijden en vandaar uit naar Nijmegen verder te wandelen. Er is om 19 uur vanavond een aswoensdag’s mis in de kapel van het Sint Jacobs Gasthuis. Zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder zou tegen 12 uur arriveren. We vinden het allebei weer spannend. Wat moet je mee? Wordt het koud? Hoe zwaar is onze rugzak? Red ik het met mijn nieuwe wandelschoenen?
In de auto zakt de spanning wat en we raken gezellig aan de klets en eten heerlijke broodjes ei die Mama mee had genomen. In Lent aangekomen is er geen plek meer vrij op de P&R parkeerplaats. We vinden uiteindelijk een plek in een wijkje erachter.
En dan lopen maar. Vorige keer zagen we een kerk in Lent, maar geen tijd meer om daar nog eens rustig te kijken. Dus eerst rennend over de grote weg (levensgevaarlijk eigenlijk) naar de Maria Geboorte Kerk.
We konden naar binnen, maar bleven in het voorportaal want de grote kerk was dicht. Jammer geen stempel in ons pelgrimspaspoort dus. We lopen naar ons eindpunt van vorige keer. Het is verrassend koud. Ik ben blij met mijn muts, halve handschoentjes, sjaal en wanten. Vanaf dat eindpunt moesten we richting de Waal. Ik merk dat we soms te “braaf” het boekje willen doen. Altijd bang om wat moois te missen. Dus dat was wel even zoeken, want het boekje heeft een update gekregen via internet. Ze zijn enorm aan het veranderen aan deze kant van de Waal.
Met de Waal in zicht raak ik in gesprek met mijn moeder over hoe zij het ervaarde. Ze heeft vaak de Nijmeegse vierdaagse heeft gelopen en dan zie je natuurlijk nu allerlei herkenningspunten. Wat mooi de Waal en Waalbrug. Prachtig die schepen. Bij Restaurant Belvedere (oude vestingtoren) gaan we rechtsaf en dan lopen we zo Nijmegen in.
We lopen door het Valkhof waar Karel de Grote en Frederik Barbarossa ooit versterkingen bouwden. Er resten nog 2 kapellen: de Sint Nicolaaskapel uit 1030 en de ruïne van de Sint Maartenskapel.
De route loopt verder door de benedenstad. We wanen ons een beetje in de middeleeuwen. Kleine straatjes. Klinkertjes. We komen door allerlei straatjes die door hun naam te herleiden zijn naar allerlei gebeds- & Godshuizen. In de Nonnenstraat zouden we overnachten en daar kwamen we toevallig al langs. We hadden daar echter pas na 20 uur af gesproken, dus nog wat te vroeg en we liepen door en kwamen bij cafe “De Hemel” uit. Prachtig pand en ik dacht alleen maar hoe geweldig je daar in de zomer op het terras kon zitten met een glaasje. Echter tijd voor een bakkie. In het pand bleek bovenin een koffiehuis en branderij te zitten. Dus daar zaten we, een heerlijke bak koffie met een zelfgemaakte slagroomtruffel voor ons op de tafel. (Het water loopt me nu ik dit schrijf weer in de mond.) De entourage was prachtig. Leuke zitjes en een prachtige verzameling koffiemolens.
We gaan verder richting de Jacobskapel. Daar begon om 19 uur de aswoensdagmis. Van tevoren nog snel een patatje en bamischijf. Om half 7 hadden we aldaar afgesproken, maar dat liep iets anders want onze afspraak kwam niet opdagen. Wachten dan maar. Tegen 10 voor 7 kwam gelukkig de 1e persoon aan met sleutel. Mama en ik waren inmiddels verkleumd. Ze vonden het heel bijzonder dat ze 2 pelgrims in hun midden hadden en vroegen of ze ons later de pelgrimszegen mochten geven. We kregen ook een stempel in ons Pelgrimspaspoort. We zijn daar getuige geweest van een prachtige, intieme en intense dienst. Het begon met het buiten in stilte verbranden van de buxustakjes van vorig jaar. Met deze as werd later het kruisje op ons voorhoofd “gezet”. (zie ook mijn blog over Aswoensdag.) Ook kregen we allemaal een waxinelichtje om aan te steken en om een gebedsintentie mee te doen. Ik heb gebeden voor mijn schoonzus want haar vader was op deze dag vroeg in de morgen gestorven. Er was afwisselend klassieke muziek, samenzang, bidden, lezen en stilte. Ik was ontroerd.
Tijdens de pelgrimszegen stonden de mensen uit de kapel voor en achter mijn moeder en mij. Er werd het volgende uitgesproken:
Na de dienst kwamen allerlei mensen naar ons toe om een praatje te maken. 1 dame nodigde ons de volgende dag uit in haar woonplaats om een bakkie te doen. Ze vroeg of we door Beek kwamen? Ik wist dat toen niet. Ze schreef haar adres op. Wat een gastvrijheid!
Ons slaapadres was zoals gezegd aan de Nonnenstraat (vrienden op de fiets) en daar hebben we eerst gezamenlijk een bak koffie gedronken met onze gastheer en gastvrouw. Daarna douchen en boven op zolder kruipen we in een lekker schoon bedje.
Weken heb ik me erop verheugd en nu is het alweer voorbij. Mijn 5 dagen pelgrimeren.
En het is prachtig geweest maar af en toe heel zwaar. Ik ben gevallen, (broek kapot, knie kapot) heb blaren gelopen en mijn linker achillespees vol vocht gelopen van de rand van mijn wandelschoen. Dag 4 bereikte dit ’s avonds zijn dieptepunt. Ik kreupelde Kevelaer binnen. Priesterhuis vol, allerlei hotelletjes en gasthoven vol. Hou mijn blog in de gaten, dan lees je hoe dat is afgelopen. Dus met recht een pelgrimstocht.
Waarom voel ik me dan zo blij en voldaan? Omdat ik God weer heb ontmoet? In de schepping, in de mensen, in de kerken. Omdat doorzettingsvermogen soms gewoon nodig is? Omdat ik dagen met mijn moeder heb doorgebracht? Omdat we heerlijk hebben gegeten (elke dag taart)? Omdat de zon scheen, het heeft geregend, gesneeuwd, gehageld? Omdat ik mezelf heb overwonnen?
Er is nog zoveel positiefs te vinden. Laat ons alsjeblieft het donkere niet laten overheersen. Kijk om je heen. Het positieve is nog steeds te vinden maar ook te geven in kleine dingen.
Ik zal de dagen natuurlijk 1 voor 1 uitwerken, maar geef via foto’s hieronder eerst een kleine impressie.
Warme groet van Mirjam.
Waalbrug Nijmegen Pilgerweg
Duitse begraafplaats 2e wereldoorlog Britse begraafplaats 2e wereldoorlog
Ik moest aan deze spreuk denken toen ik Pylger Andrys (zoek maar eens op via google) zijn blog las begin van de week. Hij vertrekt in Maart naar Santiago. Hij wil de tocht op zich af laten komen. Kijken wat er gebeurd. Ik citeer hem: “plannen en regelen dat doe ik in het dagelijkse leven al genoeg”. Ik ben het helemaal met hem eens. De route uitstippelen is nodig en dan de boel de boel laten. Op de bonnefooi…..
Mijn moeder en ik vonden het vooral in het begin enorm spannend om te gaan zonder “overnachtingsplekken” te regelen, routekaarten te kopiëren en de google maps/GPS binnen handbereik op mijn smartphone. Een mens lijkt toch zekerheden nodig te hebben. Wij zijn daar inmiddels ook steeds makkelijker in geworden. Het komt namelijk vaak 🙂 wel weer op zijn pootjes terecht.
Morgen ga ik weer op pelgrimstocht. Ik hoop te verdwalen…….tot volgende week!!
Leven & Meer 
