“Het Priesterhuis” in Kevelaer verdient wel wat meer aandacht vind ik, vandaar deze blog.
Letterlijk het huis van de priester is het oudste stenen gebouw in Kevelaer. Het is de thuisbasis van het bedevaart management en is ook pastorie van de parochie St. Mary . Gezien het steeds toenemende aantal pelgrims haalde in 1645 het bisschoppelijk gezag van Roermond, de Oratorianerpatrones van Scherpenheuvel in België naar Kevelaer .
Het Priester huis van nu is ontstaan uit het klooster sinds 1647. Het staat tegenover de Gnadenkapelle. Het is nu een plek voor retraites en meditatie.
In het Priesterhuis kunnen kerkelijke groepen en gemeenschappen vergaderen. Er kan worden gewerkt aan vragen uit de vereniging of m.b.t. de wereld en het geloof. Er worden ook retraites aangeboden waar men kan deelnemen als individu. Er is plaats voor pelgrims. Het huis heeft zo’n 60 kamers. Er is ook een ruimte waar pelgrims te voet met een slaapzak en luchtbed kunnen verblijven, “de zogenaamde “Ruckzackzimmer”. Mijn moeder en ik hebben geen slaapzak of rugzak mee dus kregen wij een tweepersoonskamer.
Er zijn drie grote vergaderzalen, drie eetzalen, een binnenplaats en tuin. Het gebouw is indrukwekkend en is heel goed onderhouden en netjes. Overal hangt en staat kunst, meubels en oude relieken. De kapel en meditatieruimte staan ter beschikking van de gasten. Kortom een prachtig begin van onze tocht. Het ontbijt was heel verzorgd en wij waren ontroerd door het bordje “Jacobspilger”.
Onze 1e dag pelgrimeren vorige week Maandag was eigenlijk een reisdag. Evengoed onderweg zijn. We hoopten voor de avond in Kevelaer aan te komen. Dus met de auto naar Lent, trein naar Nijmegen, bus naar Kleve en dan de trein naar Kevelaer. Mijn moeder was tegen 13 uur bij mij. Het is altijd een heel geregel m.b.t. de kinderen als ik weg ga. Maar mijn man red zich er prima mee en dan boffen we nog met een lieve oppasmoeder en buuv.
De reis ging voorspoedig tot Nijmegen. We stonden met een aantal anderen te wachten op de bus naar Duitsland. Bleek de bus te zijn geweest zonder dat wij het allemaal hadden gezien. En die bus kwam 1 keer per uur. Wat een tegenvaller. We maakten van de nood een deugt en zijn lekker aan de doner kebab gegaan. Het heeft die hele maandag geregend. Het leek wel 1 grote bui. Uiteindelijk liepen we net voor 19 uur Kevelaer in. Ik hoopte dat we de kaarsenceremonie nog konden meemaken.
Op dat moment belde er me iemand met een Duits nummer. Ik was al een paar keer gebeld onderweg dus ik nam een beetje geïrriteerd op met “Hallo”? Ik dacht nog “blijft iedereen me nou bellen deze week”? Het was de dame van het Priesterhuis, of we nog kwamen vandaag. Jazeker! Ze dacht dat we rond 16 uur bij haar zouden zijn. Misverstand in het Duits denk ik. Of we zo snel mogelijk konden komen want ze was bijna vrij?! Oké, dan maar niet naar de kaarsenceremonie. Bij de ingang bleek ze niet al te vriendelijk. M.a.w. zoek het zelf maar uit. Ik vroeg zo beleefd mogelijk waar onze kamer was en het ontbijt morgen. Ze snauwde me af. Mijn moeder en ik konden niet meer eten nu! Dat bedoelde ik niet. Het ontbijt? Frühstück? Het luik ging weer dicht, ik zag haar achter haar computer kruipen en haar oordopjes van de i Pod weer indoen. En daar sta je dan met je goede gedrag. Een beetje een vervelende smaak in de mond. We lieten ons er echter niet door uit het veld slaan. Daar was het gebouw waar we mochten overnachten te mooi voor. En ik zal je zeggen dat dit onze enige vervelende ervaring was met andere mensen deze week.
Wat sliepen we op een prachtige kamer! We waren dankbaar.
We zijn zo snel mogelijk met de paraplu Kevelaer ingegaan. De kaarsenceremonie bleek helemaal niet plaats te vinden, maar we zagen wel allemaal mensen naar de Mariabasiliek gaan. Zou daar nog een dienst zijn? Het bleek een bedevaart groep uit Bergen op Zoom. We hebben een stuk van de eredienst meegemaakt. Deze groep verbleef ook in het priesterhuis.
Daarna op zoek naar koffie met kuchen. Deze keer namen we “donauwelle”. Een cakebeslag, met kersen, botercreme en chocolade. Verrukkelijk. 🙂
Genoten hebben we nog die avond. We zijn op onderzoek uit gegaan in het priesterhuis. Wat een bijzonder gebouw! Wat een mooie kunst en alles zo goed verzorgd en onderhouden. Vanaf morgen gaan we wandelen…..
En zo beland (eindelijk) twee maanden later de laatste wandeldag van mijn pelgrimstocht van Februari jongsleden op het blog. Ik heb alle foto’s van mijn moeder en mezelf nog eens weer bekeken. Wonderlijk is dat je dan het gevoel erbij zo weer kan oproepen.
Ik heb eigenlijk best redelijk geslapen die nacht ondanks de schuttersvereniging onder ons raam. Mijn moeder wat minder, ze sliep op een doorgezakt matras. Om 8 uur weer aan het ontbijt. Dat zag er goed uit, op zijn Duits met lekkere broodjes en worst en kaas. Onze laatste dag samen zouden we het Jacobspad niet vervolgen. We wilden Kevelaer eens goed bekijken en dan terug met de bus naar Kranenburg en Kleve, met de trein naar Nijmegen, overstappen naar Lent en dan met de auto naar huis. Dus nog een lange dag voor ons.
We liepen de weg terug Kevelaer weer in en kwamen langs de St. Antoniuskerk. Voor de kerk staat een mooi bronzen beeld van Jacobus, gemaakt door Gert Gerresheim. Echter zijn staf was afgebroken en ook onderaan zijn voeten waren een aantal Jacobsschelpen vernield. Waarom doen mensen dit toch?
De kerk was in gebruik dus we zijn eerst naar het kapelletje gegaan ernaast. Tot onze verbazing was zowel het kapelletje als de kerk heel licht ingericht. Allerlei tinten grijs en lichte muren. Het kwam heel modern op ons over.
(bovenstaande foto’s zijn niet van mij of mijn moeder. Ik heb ze gevonden op de site van de kerk.)
Overal prachtige glas in lood ramen.
We gaan verder. We lopen door een straat met heel veel toeristische winkels. Vooral alles wat te maken heeft met Godsdienst, bedevaart en Kevelaer proberen ze hier te verkopen. We kwamen echter ook langs meerdere conditoreien en chocoladewinkels. Dat aardbeiengebak en die chocopaashazen! Even onthouden voor later.
Als stralen van een ster leiden de straten naar de “Kapellenplatz”, het centrum van de Mariabedevaartplaats. Centraal in de verering staat een 8×11 cm. groot prentje dat zich nog steeds in de “Gnadenkapelle” bevindt.
Als je de kapellenplaats oploopt weet je niet wat je ziet, zoveel kaarsen die buiten aangestoken zijn naast de “Kerzenkapelle”. Gisteravond emotioneerde me dat al. Elke kaars is voor iemand aangestoken. Wat een liefde. 🙂 Mijn moeder en ik staken een kaars voor elkaar aan. We zijn dankbaar dat we het zo fijn hebben samen en dat we deze tocht samen kunnen maken.
De kaarsenkapel heeft zijn naam te danken aan de vele offerkaarsen die tot op de dag van vandaag door bedevaartgangers worden meegebracht en jaarlijks worden vervangen. In de kapel wordt het interieur dan ook aan het oog onttrokken door een zee van kaarsen en bordjes met de herkomst van hun gevers.
Elke avond om 19 uur worden alle offerkaarsen binnen aangestoken en is er een vesperdienst. Wij waren gisteravond op zoek naar een slaapadres dus dat staat nog op ons verlanglijstje voor Augustus als we vanaf Kevelaer ons pad vervolgen.
Aan de kapellenplaats grenzen dan nog de Gnadenkapelle, het Priesterhuis (nu een pastorie met o.a. onderdak voor pelgrims, vroeger een klooster van de Oratorianen, wereldlijke geestelijken) en de Mariabasiliek. Een in 1864 in neogotiek gebouwde kathedraal.
We hebben uren rondgelopen. Tijd voor de aardbeientaart en dan nog een lange weg naar huis. Ik kijk terug op prachtige maar af en toe zware wandeldagen. Een beetje afzien doet een mens echter goed. Ik hoop (bij leven en gezondheid) dat we onze weg in Augustus kunnen vervolgen!
Leven & Meer 
