Klooster

Afgelopen Januari ging ik voor de 15e keer naar het klooster. Het is voor mij niet zomaar een bevlieging. Ik werd vanaf de 1e keer dat ik ging, bewogen. Er gebeurde iets met/in mij. En dat had niet alleen met God te maken. Het voelde als een soort van thuiskomen. Er daalt (na een tijdje) een rust over mij en dat is met mijn hyperactieve hersenen zeker een verademing. Kalmte en mildheid, op alle gebieden. Even weg van alle prikkels en je gewoon focussen op bewust leven, stil zijn, verwerken, ademen, wandelen, er gewoon zijn. Klinkt allemaal nogal spiritueel, en dat is het natuurlijk ook. 🙂

Een aantal bloglezers zou wel wat meer informatie willen over “het kloosteren”. En daar kom ik natuurlijk graag aan tegemoet.

Het 1e klooster waar ik een weekend heenging was het Klooster van de monniken in Egmond-Binnen. Ik ging in 2003 met een groep uit Texel waar ik woonde. Ik was op dat moment 31 jaar en de jongste van de groep. 10 mensen bij elkaar die van allerlei verschillende pluimage waren. (Lees…. allemaal verschillend gelovig, wel of niet aan een kerk verbonden en sommige zelfs niet gelovig.) Dat trok mij aan. Je mag gewoon zijn wie je bent en waar je behoefte aan hebt. Geen opgelegde regels door de mens gemaakt. Ik denk dat daar (ook nu) het grote probleem ligt. Geloof is gewoon net als heel veel andere dingen heel persoonlijk.

De tutor van de groep was bang dat ik met mijn drukke, bezige karakter tegen de muren op zou vliegen. Dat vond ik zelf ook wel spannend moet ik zeggen. Echter niets was minder waar. Toen ik voor het eerst tegen schemer de kloostergang in keek met aan het einde een prachtig glas in lood raam, moest ik huilen. Heilige grond.

Inmiddels ga ik al een hele tijd niet meer met een groep. Het beste gedij ik alleen. Ik neem gewoon teveel emoties van een ander over en wil dan teveel zorgen voor een ander en vergeet mezelf. Ik ben wel eens dagen stil geweest. Alleen zijn met je eigen emoties.

Veel mensen in mijn omgeving/netwerk hebben me al heel vaak gevraagd wat je daar de hele dag doet. Ja……daar kan ik niet kort antwoord op geven. Dus dat doe ik in een volgend blogje.

Mocht je echter al heel lang de behoefte voelen om eens naar het klooster te gaan. Wacht er niet meer mee. Bel en reserveer! Laat het gewoon over je heenkomen.

Advertentie

Klooster Egmond

Zoals gezegd in mijn vorige blog over de stilte ben ik begin Januari een paar dagen naar de Sint Adelberta-abij in Egmond Binnen geweest. Het was wel even geleden dat ik in dit klooster was, maar het voelde als een warme deken.

Zo aan het begin van een nieuw jaar schept het veel rust. Ik kon terugkijken op vorig jaar. Af en toe omhoog kijken naar God en vooruitkijken op wat komen gaat. De stilte heeft me goed gedaan. Ik heb een aantal knopen kunnen doorhakken en zaken kunnen bestuderen.

Ik heb besloten om niet te gaan pelgrimeren (hoe erg ik dat ook vind) in Maart van dit jaar met mijn moeder. Mijn rug is te instabiel. Ik heb veel pijn en onderga weer allerlei onderzoeken en therapieën.

Ik heb mijn leven onderworpen aan een stukje snoeitijd. Ik zal daar binnenkort een blog aan wijden. Een “letterlijke” tuin moet af en toe gesnoeid worden, maar dat moet eens in de zoveel tijd in je levenstuin ook gebeuren.

Ik heb prachtige (korte) wandelingen gemaakt. Nieuwe boeken gekocht in de winkel naast het klooster (Albertushof). Heerlijk gelezen en geslapen en ik ben natuurlijk veel in contact met mezelf en met God geweest. Ik heb fijn kunnen toegeven aan een enorme huilbui. Mijn “letterlijke” ingehouden pijn van de laatste maanden kwam eruit. Ik kon bijna niet meer stoppen. Een mens houdt teveel vast. Ik ben ervan overtuigd dat we daar gewoon ziek van worden. Het is heerlijk om je daar soms even in te kunnen verliezen. Ik ging helemaal moe op bed, maar werd vroeg wakker met een heel rustig gevoel. Opruimen die ellende.

Aan goede voornemens doe ik meestal niet, maar ik heb me voorgenomen om mezelf dit begin volgend jaar (als dat mogelijk is) weer te gunnen.

Hieronder nog wat foto’s. Alhoewel jullie via instagram al een voorproefje hebben gehad. 🙂