Dag 27a Roermond – Maaseik

21 Augustus 2015

Na goed geslapen te hebben en een gezellig ontbijt samen met onze gastvrouw en gastheer werden we met de auto afgezet op een plein voor het theaterhotel “de Orangerie” in Roermond. We hadden toen nog niet door dat hier (vroeger) een stempel kon worden gehaald als de St. christoffelkathedraal dicht was. Vol goede moed liepen we naar de Munsterkerk. Er was een dienst aan de gang. We konden niet naar binnen. Jammer. Geen stempel dus. Ik herinner me het prieel vlakbij de kerk nog goed. Nu helemaal met geraniums versierd. In November 2014 met lichtjes versierd.

 

 

 

 

 

 

 

Op naar de St. Christoffelkathedraal. Wat jammer. Deze prachtige kerk is pas om 14 uur open voor publiek. Daar hadden we niet op gerekend. Geen stempel in Roermond. Teleurstellend vond ik tijdens mijn voorbereidingen van deze week ook dat de refugio onder de kerk op last van de brandweer was gesloten. We hebben nog bij het VVV een stempel proberen te bemachtigen en later nog bij de Orangerie. Daar bleek de stempel te zijn weggehaald, maar een ander alternatief was er nog niet op bedacht. Een beetje flauw (het kost je toch weer een uur) liepen we de voorstad Sint Jacob in. Het weer was heerlijk. Langs het witte kerkje en langs het beeld van St. Jacobus. Ik ga even op een bankje zitten om mijn wandelschoenen aan te doen i.p.v. de Birkenstocks. Mam is geheimzinnig en stil in de weer met haar fotocamera. Ze maakt een prachtige foto van 2 zwarte zwanen en een loerende poes.

 

 

 

 

 

 

 

We lopen richting Ool. Vlakbij waar we vannacht geslapen hebben. Daar nemen we het pontje van Ool. Via Marina Oolderhuuske lopen we om 3 plassen heen. Het is al heel warm. We proberen in de schaduw te lopen. Opeens gaat mijn mobiel. Pelgrim Jan! He? Hoe kom je aan mijn nummer? Waar ben jij nu? Jan bleek een uurtje te vroeg bij het pontje te zijn aangekomen. Hij besloot daarom de alternatieve route (5 km. langer) te lopen. Dat bleek achteraf niet zo’n goede keuze. Bepaalde stukken van die route waren niet goed aangegeven en moeilijk te lopen.

Hij had mijn nummer gekregen van onze gastheer in Ool/Herten. Hij was buiten bezig met de caravan en zag Jan lopen. Wij hadden verteld dat we een pelgrim hadden ontmoet, met een grote rugzak en dat we hem kwijt waren geraakt. Een klein wereldje is het soms. We konden in elk geval contact houden.

Via de sluis van Osen kwamen we weer op de originele route terecht. Een pauze. Echter nergens een bankje in de schaduw. We zagen een hoekhuis te koop en leeg staan en daar zijn we in de tuin gaan zitten op twee stoeltjes die er nog stonden. Jacobus was ons gunstig gezind.

We schampen het dorpje Heel en Pol. Grappige namen…. We raken daar verdwaald in een woonwijk. Terug gelopen en zo komen we weer op het goed pad terecht. In Wessum bekijken we met aandacht de kerk en de beelden die erom heen staan. We kunnen niet in de kerk. Geen stempel te verkrijgen. De Sint Medarduskerk in het Nederlands-Limburgse dorp Wessem is een Rooms-katholieke kerk, oorspronkelijk gebouwd omstreeks het jaar 946. Er staat een prachtig beeld in een plantsoen tegenover de Sint Medarduskerk. Het Heilig Hartbeeld genaamd. Het natuurstenen beeld toont een staande Christusfiguur gekleed in gedrapeerd gewaad. Hij houdt zijn beide armen wijd gespreid. Op zijn borst is het Heilig Hart zichtbaar. Het beeld staat op een van keien gemetselde sokkel.

 

 

 

 

 

 

 

Eindelijk komen we in Thorn aan. Vanwege de witgekalkte huizen wordt Thorn ook wel het “witte stadje” genoemd.

Maar daarover later meer. 🙂

 

 

 

Advertentie

Dag 26b Venlo – Roermond

20 Augustus 2015

Zoals gezegd we lopen Venlo uit via de Maas richting Tegelen. Mijn telefoon gaat. Het is onze gastheer van vanavond uit Herten. Hij weet geen buslijn naar hun huis, maar wil ons wel ophalen met de auto als we er zat van zijn. (Lees: als ik in staat ben om te kruipen.) Ik ben helemaal opgelucht. De opluchting geeft me vleugels. We lopen makkelijk door Tegelen heen. De Maas steeds aan onze rechterhand. Op de dijk merk je hoe warm het nu al is en het is nog maar ochtend. Even wat water drinken. Pelgrim Jan heeft een absorberend klein handdoekje bij zich want hij zweet heel makkelijk. Een vrouw attendeert ons erop dat iemand ons roept. Het is een man die ons koffie aanbied. Nouja……! Wat een gastvrijheid. Hij zit midden in een verbouwing, maar het wordt prachtig. Op een schaduwrijke plek in de tuin doen we een bakkie met hem en zijn hondje die het ook warm heeft. Het blijft bijzonder in deze tijd mensen tegen te komen die tijd vrijmaken voor een ander die ze niet eens kennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We lopen door naar Steyl. Daar bellen we aan voor een stempel bij een loket van de “slotzusters van de heilige geest”. Deze slotzusters hebben een roze habijt, met een witte sluier, en worden daarom in de volksmond de roze zusters genoemd. Ze bidden 24 uur per dag, zeven dagen per week en leven, afgesloten van de maatschappij.

Boven de ingang van het klooster is een witte duif ingemetseld. Met de tekst “unter dem schattem deiner flugel wohnen wir”. Het raakt me.

We geven onze credential via het luikje aan een zuster. Luikje dicht. Luikje weer open. De zuster wijst ons er met zachte stem op dat we nog in de kapel kunnen. Buiten in de warme zon aangekomen komt Jan erachter dat zijn handdoekje kwijt is. Het handdoekje waar hij steeds zijn hoofd en handen mee afveegt. Hij is er aan gehecht en wil graag terug gaan. Onze wegen scheiden zich op een natuurlijke manier. Even wennen, maar ik ben er van overtuigd dat we hem nog weer tegenkomen.

Mam en ik gaan rustig zitten in de koele kapel. Er zit een roze zuster in de kerk te mediteren. Ze zit doodstil. Wat een concentratie en zelfbeheersing! We lopen verder. Nog een heel stuk voor de boeg. Ik probeer niet teveel in mijn boekje te bladeren om te kijken hoeveel bladzijden we nog moeten lopen. Het werkt erg demotiverend merk ik. 😦

Dus er maar weer flink tegenaan. Vanuit Steijl komen we al snel bij het kapelletje van Geloo. Een kapel bedoeld voor hulp in alle nood. Binnen was het prachtig met allemaal kaarsen, maar buiten vond ik het bijna nog mooier met die prachtige lucht en al die onrustig, vliegende  zwaluwen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een heel lang stuk wandelen langs en door de westrand van het Brachterwald. Prachtig mooi en heel fijn lopen in de schaduw.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorbij de witte steen kunnen we even een glas drinken op een terras. Heel toeristisch hier. Veel fietsers en wandelaars en wespen. Ik ben zelf nogal fobisch voor deze vliegende, zoemende en stekende insecten. Maar gelukkig lag er bij elke tafel een muggenklapper. Je hebt dan als gast het gevoel de boel zelf wat in de hand te kunnen houden. Mama moet altijd lachen om mij. Ik vlieg af en toe weer omhoog (ook al ben ik geen insect.) ‘Mir, blijf nou stil zitten!” Mijn moeder lijkt die roze zuster in het klooster wel als er een wesp in de buurt is. In opperste concentratie blijft ze stil zitten. Af en toe een zachte elegante zwier met haar hand. Ze doen haar niks.

Daarna komt er wel een dipje in onze motivatie. Lopen tot aan grenspaal 425. Volgens het boekje 3 km lang, maar wij zijn het erover eens, minimaal het dubbele en dan ook nog in de volle zon. Bah….mijn darmen en ik vinden het weer niet leuk. Als we eindelijk bij de grenspaal op een bankje gaan rusten duik ik gelijk de bosjes in tussen de mestkevers en mijn moeder zit voor me op een bankje onbewogen een zakje chips leeg te (vr)eten. Op dat moment en ook later heb ik aan dit moment vaak terug gedacht. Wat een mooie en kostbare intimiteit is er inmiddels tussen ons ontstaan. Ik zou op dit moment deze tocht met niemand anders dan haar willen volbrengen. Samen zitten we nog een tijdje op blote voeten bij te komen en te ginnegappen over de mestkevers etc.

 

 

 

 

 

 

 

Een stukje verder twijfelen we welke kant we op moeten. Gelukkig met hulp van google maps kiezen wij de goede weg. Later horen we van Jan dat hij op dat punt helemaal verkeerd is gelopen. We lopen via het dorp Swalmen en eten daar een pizza. Onze verwachtingen zijn hooggespannen voor wat betreft het volgende dorpje genaamd Asselt. De kerk in dat dorp moet op 1 van de meest schilderachtige plekjes staan van deze route. En dat klopt ook. Wat prachtig! gelegen aan het water. Mooie torentjes. Mijn spieren en blaren protesteren als ik de trappen op klim, maar het is het meer als waard. Bijzonder mooie luchten ook trouwens.

 

 

 

 

 

 

En dan komen we eindelijk bij het bordje van Roermond. Het loopt al tegen 20 uur ’s avonds. Ik moet huilen. Wat een opluchting en ontlading en wat ben ik trots op mezelf en mama. Want voor mij is het moment aangebroken dat ik wel wil kruipen. Mijn sterke moeder echter loopt nog steeds voor me in dezelfde regelmatige pas. Toch bel ik met onze gastheer en hij komt onze kant op. In een jeep pikt hij ons op bij een tankstation. Wat een gedreven man. Hij laat ons in de auto het prachtige Roermond zien.

We ervaren weer zo’n gastvrijheid. En wat woont dit stel prachtig aan het water in Herten. Op de 2e etage is de woonkamer en op het balkon met uitzicht op dat water drinken we koffie (of willen jullie wijn of iets anders?) En wat hebben ze een prachtig verblijf voor ons op de 3e etage. Douchen geeft dan zo’n luxe gevoel. Ongelooflijk. Heerlijk liggen, nog even kletsen en al snel vallen we in slaap. Ik hoor onze gastheer en gastvrouw nog zachtjes buiten praten met een glaasje. Wat staat ons morgen weer te wachten? Een nog warmere dag als vandaag. Ruim 30 graden.

Najaarsbijeenkomst Nederlands genootschap van Sint Jacob

Afgelopen zaterdag de 8e November werd er in Roermond de najaarsbijeenkomst gehouden van het genootschap van Sint Jacob. Mijn moeder en ik zijn er vorig jaar lid van geworden toen we besloten om de Jacobspaden te bewandelen.

Wat me aansprak is dat het dit jaar in Roermond was en dat het veelal ging over het Jacobspad Limburg. Mijn moeder en ik zijn namelijk bijna aan dat pad (boekje) toe.

We zijn vroeg op weg gegaan met de auto en kwamen 9.45 uur aan bij het Bisschoppelijk College Broekhin alwaar we werden ontvangen met een kop koffie en een groot stuk appel/abrikoos vlaai. Om 10.30 had ik ons ingeschreven voor de Stadswandeling in Roermond. We werden met een bus naar het centrum gebracht.

Onder leiding van een stadsgids ging de Jacobuswandeling eerst naar de St. Christoffel kathedraal. Het is een laatgotische kruiskerk uit 1410. Bovenop de kerk staat het beeld van Christoffel. De patroonheilige van o.a. reizigers en pelgrims. Het beeld is van goud en 3 meter en 60 cm. hoog. De totale lengte van de toren is 85 meter.

De binnenkant overtrof al mijn verwachtingen. Ik heb nog nooit zo’n mooie onderhouden kerk gezien. Prachtig glas in lood, een apart Jacobskapelletje, kunst en allerlei Jacobalia (sporen van Sint Jacobus).

Op onze wandeling kwamen we vervolgens langs de Munsterkerk. In Nederland de enige kerk in laat romaanse stijl. De kerk werd gebouwd als onderdeel van een cisterciënzer vrouwenabdij rond 1218.

Uiteindelijk kwamen we via de Maria Theresiabrug bij de Voorstad Sint Jacob uit. Een plek waar vele Jacobalia te zien zijn. De wandeling was ongeveer 2 km. lang en we gingen met de bus terug.

Na een heerlijke lunch zijn we even over de infomarkt gelopen. Mijn moeder wilde het wandelboekje nog kopen.

Daarna hadden we nog 2 lezingen voor de boeg.

“Pelgrimeren door Limburg: Het Jacobspad” & “Kruisen en Kapellen langs de Limburgse Camino”.

Moe maar voldaan zijn we naar ons overnachtingsadresje gereden van vrienden op de fiets in Lent. Maar daarover later meer. Morgen (Zondag 9 November)  staat er nog een wandeldag op het programma.