26 Januari 2014
Gisteren nog via de sms contact met mijn moeder gehad, want er is sneeuw voorspeld. Ik sms-te spottend of ze de sneeuwschep al had ingepakt. Zij dacht dat we wel 2 nodig hadden. 🙂
We wisten toen nog niet dat deze wandeldag wel onze wandelervaring op de proef zou stellen. Aan de voorbereiding lag het niet. Legging onder de broek, halve vingerhandschoentjes, wanten, ijzertjes voor onder de wandelschoenen. Deze laatste heb ik een aantal jaren geleden gekregen van mijn lieve wandelmoeder en ik heb ze al regelmatig gebruikt in het bos.
Maar toen ik opstond deze ochtend schrok ik behoorlijk. 1 witte, wonderlijke sneeuwwereld buiten. Ik ben zenuwachtig. Zal mama het aandurven om te komen met haar auto? Maar iets over 9 hoor ik haar rustig aan komen tuffen. Ze had de hele weg bijna 60 gereden. Allemaal sneeuwschuivers op de weg en glad. Wat een doorzetter. Eerst maar weer een bak koffie met cake en dan gaan we met 2 auto’s richting Hees. Onderweg stil & wit weer. Ik geniet ervan. We kunnen niet hard rijden. Veel sneeuw en gladheid. Vooral op de A28 meerdere sporen van auto’s die greppels zijn ingereden.
Vanuit Hees terug met mijn auto naar Westerbork.
In Westerbork nog een snelle bak uit de thermoskan en dan tegen half 12 op de ijzers. We lopen flink door. We hebben energie.
We komen langs de Boekweitenplas en daar grazen Schotse Hooglanders. Ze zijn wel nieuwsgierig naar ons en wij naar hun. Dan door Makkum en Terhorst en eigenlijk lopen we dan heel makkelijk naar Spier. We vinden het etablissement “Het Schortinghuis” en daar drinken we iets warms voor een brandend vuur. Het leven is goed!
Maar……dan begint de uitdaging. Niet goed gekeken en daardoor een flink stuk verkeerd gelopen. Via mijn gps komen we uiteindelijk weer op het goede pad terecht. Maar inmiddels is het al 17 uur en het gaat schemeren. Over de A28, hotel v/d Valk Spier aan de rechterhand. We lopen richting het bos en Dwingelderveld. Daar gaat het Jacobspad dwars doorheen, maar vanwege het tijdstip besluiten we om langs de berm van de N855 te lopen. Het was een lange saaie weg met best veel verkeer. We twijfelden meerdere malen of we toch niet het bos in zouden gaan. De moed zakte ons flink in de schoenen. Maar uiteindelijk bereikten we ons slaapadres. Bosrand 14. Rustplek de groene stek. Heel donker.
We belden aan en de eigenaresse bracht ons over gladde keitjes naar ons minihuisje. Mijn moeder en ik zijn inmiddels lid geworden van vrienden op de fiets. En dit adres sprak mij gelijk aan. We zagen niet veel groen buiten zoals de naam aangeeft. Morgen maar eens goed kijken.
De gaskachel kwam op hoog, we zetten meerdere kopjes thee en smikkelen wat van onze meegebrachte salade. Ik heb niet veel trek, terwijl ik veel van mezelf gevraagd heb vandaag. Mijn rug vind het ook niet echt leuk meer. Dus lekker douchen en vroeg op bed. Mama had nog 2 kruikjes gemaakt. Die hingen in het huisje aan de muur op ons te wachten.
Trusten……..
Leven & Meer 