’t Diepien (stroompje)
Het lop deur het laand en het speult as een kind.
Het laacht tegen “t locht en het daanst in de wind.
As glas is ’t zo helder; as zuiver zo blaank.
Het flikkert en fonkelt met sterren er maank.
Een zuivern lint tusken ’t gruun van de kaant.
Met schitt’rende kleuren van bloemen beraand.
’t Is schol en ’t is smal, moar het siegelt zo grif.
’t Doekt weg tusken ’t gruun en men zot niet woar ’t blif.
En diep in het water, hiel diep op het zaand.
Daor glinstert het gold, dat er ligt an de kaant.
Dat deur witte wieven bewaakt wordt en dekt.
Dat mennigien vaak nao de kolken hen trekt.
(J. H. Bergmans – Beins)
Leven & Meer 