Dag 26b Venlo – Roermond

20 Augustus 2015

Zoals gezegd we lopen Venlo uit via de Maas richting Tegelen. Mijn telefoon gaat. Het is onze gastheer van vanavond uit Herten. Hij weet geen buslijn naar hun huis, maar wil ons wel ophalen met de auto als we er zat van zijn. (Lees: als ik in staat ben om te kruipen.) Ik ben helemaal opgelucht. De opluchting geeft me vleugels. We lopen makkelijk door Tegelen heen. De Maas steeds aan onze rechterhand. Op de dijk merk je hoe warm het nu al is en het is nog maar ochtend. Even wat water drinken. Pelgrim Jan heeft een absorberend klein handdoekje bij zich want hij zweet heel makkelijk. Een vrouw attendeert ons erop dat iemand ons roept. Het is een man die ons koffie aanbied. Nouja……! Wat een gastvrijheid. Hij zit midden in een verbouwing, maar het wordt prachtig. Op een schaduwrijke plek in de tuin doen we een bakkie met hem en zijn hondje die het ook warm heeft. Het blijft bijzonder in deze tijd mensen tegen te komen die tijd vrijmaken voor een ander die ze niet eens kennen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

We lopen door naar Steyl. Daar bellen we aan voor een stempel bij een loket van de “slotzusters van de heilige geest”. Deze slotzusters hebben een roze habijt, met een witte sluier, en worden daarom in de volksmond de roze zusters genoemd. Ze bidden 24 uur per dag, zeven dagen per week en leven, afgesloten van de maatschappij.

Boven de ingang van het klooster is een witte duif ingemetseld. Met de tekst “unter dem schattem deiner flugel wohnen wir”. Het raakt me.

We geven onze credential via het luikje aan een zuster. Luikje dicht. Luikje weer open. De zuster wijst ons er met zachte stem op dat we nog in de kapel kunnen. Buiten in de warme zon aangekomen komt Jan erachter dat zijn handdoekje kwijt is. Het handdoekje waar hij steeds zijn hoofd en handen mee afveegt. Hij is er aan gehecht en wil graag terug gaan. Onze wegen scheiden zich op een natuurlijke manier. Even wennen, maar ik ben er van overtuigd dat we hem nog weer tegenkomen.

Mam en ik gaan rustig zitten in de koele kapel. Er zit een roze zuster in de kerk te mediteren. Ze zit doodstil. Wat een concentratie en zelfbeheersing! We lopen verder. Nog een heel stuk voor de boeg. Ik probeer niet teveel in mijn boekje te bladeren om te kijken hoeveel bladzijden we nog moeten lopen. Het werkt erg demotiverend merk ik. 😦

Dus er maar weer flink tegenaan. Vanuit Steijl komen we al snel bij het kapelletje van Geloo. Een kapel bedoeld voor hulp in alle nood. Binnen was het prachtig met allemaal kaarsen, maar buiten vond ik het bijna nog mooier met die prachtige lucht en al die onrustig, vliegende  zwaluwen.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Een heel lang stuk wandelen langs en door de westrand van het Brachterwald. Prachtig mooi en heel fijn lopen in de schaduw.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Voorbij de witte steen kunnen we even een glas drinken op een terras. Heel toeristisch hier. Veel fietsers en wandelaars en wespen. Ik ben zelf nogal fobisch voor deze vliegende, zoemende en stekende insecten. Maar gelukkig lag er bij elke tafel een muggenklapper. Je hebt dan als gast het gevoel de boel zelf wat in de hand te kunnen houden. Mama moet altijd lachen om mij. Ik vlieg af en toe weer omhoog (ook al ben ik geen insect.) ‘Mir, blijf nou stil zitten!” Mijn moeder lijkt die roze zuster in het klooster wel als er een wesp in de buurt is. In opperste concentratie blijft ze stil zitten. Af en toe een zachte elegante zwier met haar hand. Ze doen haar niks.

Daarna komt er wel een dipje in onze motivatie. Lopen tot aan grenspaal 425. Volgens het boekje 3 km lang, maar wij zijn het erover eens, minimaal het dubbele en dan ook nog in de volle zon. Bah….mijn darmen en ik vinden het weer niet leuk. Als we eindelijk bij de grenspaal op een bankje gaan rusten duik ik gelijk de bosjes in tussen de mestkevers en mijn moeder zit voor me op een bankje onbewogen een zakje chips leeg te (vr)eten. Op dat moment en ook later heb ik aan dit moment vaak terug gedacht. Wat een mooie en kostbare intimiteit is er inmiddels tussen ons ontstaan. Ik zou op dit moment deze tocht met niemand anders dan haar willen volbrengen. Samen zitten we nog een tijdje op blote voeten bij te komen en te ginnegappen over de mestkevers etc.

 

 

 

 

 

 

 

Een stukje verder twijfelen we welke kant we op moeten. Gelukkig met hulp van google maps kiezen wij de goede weg. Later horen we van Jan dat hij op dat punt helemaal verkeerd is gelopen. We lopen via het dorp Swalmen en eten daar een pizza. Onze verwachtingen zijn hooggespannen voor wat betreft het volgende dorpje genaamd Asselt. De kerk in dat dorp moet op 1 van de meest schilderachtige plekjes staan van deze route. En dat klopt ook. Wat prachtig! gelegen aan het water. Mooie torentjes. Mijn spieren en blaren protesteren als ik de trappen op klim, maar het is het meer als waard. Bijzonder mooie luchten ook trouwens.

 

 

 

 

 

 

En dan komen we eindelijk bij het bordje van Roermond. Het loopt al tegen 20 uur ’s avonds. Ik moet huilen. Wat een opluchting en ontlading en wat ben ik trots op mezelf en mama. Want voor mij is het moment aangebroken dat ik wel wil kruipen. Mijn sterke moeder echter loopt nog steeds voor me in dezelfde regelmatige pas. Toch bel ik met onze gastheer en hij komt onze kant op. In een jeep pikt hij ons op bij een tankstation. Wat een gedreven man. Hij laat ons in de auto het prachtige Roermond zien.

We ervaren weer zo’n gastvrijheid. En wat woont dit stel prachtig aan het water in Herten. Op de 2e etage is de woonkamer en op het balkon met uitzicht op dat water drinken we koffie (of willen jullie wijn of iets anders?) En wat hebben ze een prachtig verblijf voor ons op de 3e etage. Douchen geeft dan zo’n luxe gevoel. Ongelooflijk. Heerlijk liggen, nog even kletsen en al snel vallen we in slaap. Ik hoor onze gastheer en gastvrouw nog zachtjes buiten praten met een glaasje. Wat staat ons morgen weer te wachten? Een nog warmere dag als vandaag. Ruim 30 graden.

Advertentie

Dag 26a Venlo – Roermond

20 Augustus 2015

Zoals jullie konden lezen in mijn blog (wandeldag 25) schoot ik ’s avonds om 22.30 uur behoorlijk in de stress. Ik had me namelijk helemaal verrekend in de kilometers. Alleen om Venlo in te komen vanaf de refugio was al 5. En ik had daarnaast een route helemaal overgeslagen. Het zou er op neer komen dat we 43! km moesten lopen de volgende dag. Door Roermond heen en dan nog naar het dorp Herten. Nou zijn er natuurlijk personen die dat makkelijk doen en daar heb ik ook alle respect voor, maar voor mij is dat echt te ver…. Een mens moet zijn grenzen kennen.

In mijn nachtjapon over de gang naar mijn moeder. Het huilen stond me nader als het lachen. Je voelt je dan weer kind met je 43 jaar. Zal mama boos op me worden? Ik ben ten slotte de regelaar. Maar ze was natuurlijk niet boos en ze probeerde me gerust te stellen. Het komt goed en anders gaan we een stuk met de bus of taxi. Waar maakt een mens zich druk om. In bed piekerde ik echter nog even door en kwam op het idee om ons logeeradres een mailtje te sturen. Hulp vragen. Iets wat je steeds meer leert op deze tochten. Ik voelde me eigenlijk heel rustig worden in het besef dat alles wel goed zou komen.

Ik heb goed geslapen en ben in de vroege ochtend nog even naar de kapel van de zusters geweest om voor mam en mij 2 kaarsen op te steken en te bidden voor een voorspoedige wandeldag. Alle kleine beetjes helpen. Fijne stille sfeer daar. Hele lange ramen waardoor je prachtig de natuur om je heen kon zien.

 

 

 

 

 

 

 

 

Tijdens het ontbijt ging het natuurlijk over de lange tocht die voor ons lag, er kwamen allerlei zusters nog langs voor ditjes en datjes, we kregen een stempel en in de moestuin zagen we een man? een stuk omspitten. Gezichtsbedrog. Het bleek 1 van de zusters te zijn. We hebben later nog bij de moestuin gekeken. Wat een bezieling had deze vrouw en wat had ze een verstand van alle groenten en fruit. Daar kan ik met mijn meter moestuin nog veel van leren. 🙂 Hoog tijd om aan de wandel te gaan. Pelgrim Jan loopt een stuk met ons op.

Hij heeft een zware rugzak op de rug. 15 kilo! Mijn moeder en ik plagen hem af en toe. Wij wandelen op de “less is more” manier. Niet meer als 5 kilo op de rug op dit moment. Jan zijn rugzak lijkt op een doos van Pandora. Wat zit er allemaal in?

Het tempo zit er goed in en via de kapel van Genooy komen we in de binnenstad van Venlo bij de St. Martinuskerk. De kerk is nog dicht. We kunnen alleen in het voorportaal zoals bij veel katholieke kerken. Maar we willen zo graag een stempel.

We zien een man in de kerk aan het werk. We roepen naar hem maar hij reageert niet. Gelijk een beetje een oordeel. “Hij wil ons gewoon niet horen! Oost-Indisch doof noemen we dat!” Opeens kijkt hij ons aan en ik kom tot het besef dat hij “echt” slechthorend is. Schaam……

Hij laat ons eerder in de kerk en geeft ons een stempel. Wat een prachtige kerk, inclusief 48 delig carillon. Een rijk interieur. De gotische koorbanken, communiebank en preekstoel zijn prachtig. Heel bijzonder is het koperen doopvont uit ca. 1621 met op het deksel een beeldengroep die de doop van Jezus in de Jordaan uitbeeldt.

 

 

 

 

 

 

 

 

Via het “Huis Schreurs” en het prachtige stadhuis lopen we Venlo uit richting de Maas.

Dag 25b Straelen – Venlo

19 Augustus 2015

Zoals gezegd, we lopen door vanaf Straelen nadat we een lekker stuk gebak hebben genuttigd. We wandelen op ons gemakje Straelen uit. Vanmorgen zo’n 14 km gelopen, nog zo’n 13 kilometer te gaan. Lijkt niet al te ver meer, maar voor mij is deze dag uiteindelijk zwaar. We zijn in de ochtend al verdwaald, de temperatuur begint te stijgen en ik krijg nadat ik dagen niet heb kunnen afgaan een soort van darm “ontlading” zullen we maar zeggen.

Het 1e stuk gaat nog wat via tuinders en we staan serieus te kijken bij allemaal pompoenen en kalebassen. Pas later dringt tot ons door dat we dat natuurlijk onmogelijk! mee kunnen nemen.

 

 

 

 

 

 

Als we verder lopen zien we bij een kleine brug een houten “iets”. Ik krijg een warmteaanval en een darmaanval dus duik het mais in met biologisch afbreekbare 🙂 lichtgewicht billendoekjes onder de arm. Mijn moeder verdiept zich in het houten “iets” op de brug.

Dat blijkt een zelfgemaakt kastje te zijn voor de pelgrim. Er hoorde oorspronkelijk een wandelboek in te zitten. Daar hadden wij dan iets in kunnen schrijven, maar doordat er ook hier, mensen zijn geweest die er misbruik van hebben gemaakt, heeft de enthousiaste klusser annex Jacobusliefhebber het “Wanderbuch” eruit gehaald. Ik blijf me er (misschien naïef) over verbazen dat mensen gewoon niet van andermans spullen af kunnen blijven, laat staan dat ze het kapot maken. Wat frustrerend!

 

 

 

 

 

 

 

Inmiddels heb ik de billen afgeveegd en een korte broek aangetrokken en het leven lacht me weer toe. We gaan verder. In de verte zien we de grens van Nederland. Een hefboom die open staat. In de laatste boerderij voor de grens “Gut Kastanienburg” wordt nu een café bedreven door de familie Jacobs.

 

 

 

 

 

 

 

We duiken het bos in en passeren een bord met Zwart Water erop. Een 252ha groot natuurgebied. In een van de oude rivierarmen ligt het gebied de Venkoelen.

Een prachtig stukje natuur met veel verschillende soorten vogels. We pauzeren en mijn moeder schiet een prachtig plaatje van een baby eendje met zijn moeder. Een prijs waard zou ik zeggen.

 

 

 

 

 

 

Nog even doorzetten en opeens lopen we over een viaduct Venlo binnen. Ik had een aanvulling op het boekje Jacobspad deel 3 uitgedraaid via http://www.stjacobspad.nl. Daar staan ook overnachtingsadressen vermeld en routewijzigingen. We liepen dus zo naar de Albertushof. Refugio van de zusters Dominicanessen. We zijn warm, moe en blij dat we er zijn. Zo’n 27 km gelopen vandaag. En wie komt daar aan? Het is de pelgrim die we in Straelen ook al kort hebben gezien. Hij lijkt hier ook te overnachten, maar twijfelt.

We worden liefdevol onthaald door een gastvrije non. De andere nonnen zijn nog bij een korte dienst, maar komen ons daarna allemaal een hand geven. We voelen ons gedragen. De dames zijn allemaal gemiddeld zo’n 80 jaar en niet meer in “actieve” dienst al zou je dat niet zeggen want actief zijn ze op allerlei manieren. Ze dragen geen habijt meer en worden ook niet meer uitgezonden naar andere landen.

Pelgrim Jan blijkt toch ook op de goede plek te zijn. We krijgen allemaal een 1 persoonskamer. Mijn moeder en ik gaan voor het eerst weer een nacht alleen. Vinden we jammer. Je raakt zo snel aan elkaars gezelschap gewend, ook ’s nachts. We opperen nog om met matrassen te gaan slepen, maar daar zien we toch maar van af.

 

We kunnen fietsen lenen van de nonnen. Dit hebben mijn moeder en ik wel eens eerder voor elkaar gekregen bij de nonnen in Oosterhout. Mam en Jan pompen de banden op en worden door de nonnen op de foto gezet. En zo fietsen we via het kapelletje van Genooy, Venlo in op zoek naar een patatje.

Tegen 22:30 uur het bedje in. Lekker gedouched en mam geknuffeld. Ik bekijk op mijn gemakje liggend de route voor de volgende dag en…. schiet in de stress.

Waarom? Dat lees je in het volgende blog! Het is net een soap serie…hahaha…

Dag 25a Walbeck – Straelen

19 Augustus 2015

Ik zou vertellen waarom ik niet goed had geslapen. De klokken stopten met geluid maken tussen 22 uur en 7 uur, dus daar lag het niet aan. Ik heb de halve nacht wakker gelegen van … vleermuizen! Wat een vervelende hoge tonen. En dat gefladder! Ik kan het geluid niet uitleggen. Zelfs met oordoppen in kwam het er nog door heen. Ik werd er ook bang van, droomde dat er 1 onze kamer binnen vloog. Bah…..

Evengoed redelijk opgewekt naar het ontbijt en daarna naar de dienst in de Luciakapel. Het was een bijzonder samenzijn. Een goed begin van de dag. Vrolijk en opgewekt. De diaken vertelde aan de mensen over onze pelgrimsreis, dus na de dienst hadden we nog aanspraak genoeg en werden er foto’s genomen. Onze bepakking stond tijdens de dienst mooi in de hoek.

 

 

 

 

 

 

 

En dan zo wandelend vanuit Walbeck een stuk door het bos en daarna langs en door allerlei kwekerijen. Bloemen- en Groenteteelt. Echter we komen er achter dat we toch weer zijn verdwaald. Even niet opletten, wat intensieve gespreksstof en mis is het. We balen ervan, want dat zijn dan extra kilometers, maar wat we vervelender vinden is dat we een heel stuk langs een drukke weg moeten lopen en het is warm.

 

 

 

 

 

Na wat mensen gevraagd te hebben komen we uiteindelijk weer op het goede pad terecht. We pauzeren even in het land op een waterput. Om ons heen allemaal kleine plantjes in verschillende soorten en maten. Het blijkt sla te zijn. Geen slak te bekennen?!

Als we langs de windmolen aan de Gieselberg lopen laat ik per ongeluk mijn paraplu/wandelstok vallen. Het handvat breekt kapot. Ik voel me wat down ervan. De wandelstok is belangrijk voor mij gebleken. Het is een soort van steun en toeverlaat. Ik heb hem van mijn moeder gekregen. Een stukje verderop ligt een roze Gerbera op de grond en even verderop nog 1! Toeval? Mam en ik fleuren er in elk geval weer wat van op. De gerbera wordt aan de rugzak bevestigt. En zo lopen we “stralend” Straelen in. Voor de Klosterstrabe staat een prachtig kunstwerk. Een carnavals vereniging heeft het beeld laten maken ter ere van 100 jaar Sint Maarten lopen.

 

 

 

 

 

 

 

 

Door het centrum naar de St. Petrus en Paulus kerk. De kerk is dicht. We kunnen alleen een kaarsje branden in het voorportaal.

Het pfarrerbureau is gesloten als ik aanbel. Een medewerker wil gelukkig zijn pauze wel onderbreken en zo komen we aan een stempel. We bekijken de stempel op een bankje in de zon. Was er nu maar een mogelijkheid om die kerk even in te komen?! Ons gebedje werd verhoord. Er loopt een man langs die een praatje begint te maken. Het blijkt een nieuw aangenomen Pfarrer (priester) te zijn. Hij heeft nog tijd genoeg. Zijn werkuren zijn nog niet helemaal ingevuld. Dat blijkt wel als hij een heel lang en belerend verhaal begint over hoe de schepping bedoeld moet zijn. Drie eenheid, vater, mutter, kind. Wie ist das in die natur! Ik wist het antwoord er niet op. De kern van het verhaal was ik al tamelijk snel kwijt. “You lost me” zeggen ze zo mooi in het Engels. Maar hij wilde ons (een half uur later) wel de kerk van binnen laten zien. Een prachtige kerk, van binnen rijk ingericht.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daarover echter meer in het volgende blog.

Want in deze kerk hadden mijn moeder en ik de 1e ontmoeting met Pelgrim Jan. En ik kan je zeggen dat we met deze man een heel bijzonder contact krijgen de komende dagen. Op dit moment echter hebben we een reden om snel weg te vluchten bij de een beetje enge Pfarrer, want hij richt zijn aandacht op Jan. Achteraf heeft Jan meer als een uur bij de priester gezeten met hetzelfde belerende verhaal over Vater, Mutter Kind. 🙂

In het centrum van Straelen lunchen we nog 1 keer met “Cafe und Kuchen”. De laatste keer kuchen in Duitsland want de tocht gaat verder naar Venlo en de nonnen.