Dag 7 Westerscheveld – Westerbork

25 november 2013.

Toen mijn moeder gisteravond op bed ging heeft deze Sinterklaas nog even haar wandelschoenen gevuld met kadootjes. Bij het wakker worden vanmorgen was ze blij verrast.

Deze dag wilden we lopen tot het dorp Westerbork. We gingen weer op pad met 2 auto’s. Soms kijk je er raar tegenaan. Waar moet nou welke auto staan en hoe.

Wat me is bijgebleven van deze wandeldag is veel modder, plassen en nattigheid. De aarde lijkt wel compleet verzadigd. We gaan het 1e stuk door bos, over een graspad en over de heide.

Wat ons opvalt zijn de nestkasten. Vrij laag opgehangen en ze hebben allemaal een nummer. We hebben nog geprobeerd door de gaatjes te kijken, maar geen nest natuurlijk. Het is immers November. Af en toe komt het zonnetje nog even te voorschijn.

Dit was ook een dag van verkeerd lopen. Als eerste raakten we bij Amen het spoor van de Jacobsschelp kwijt, daarna bij kamp Westerbork en aan het einde van de wandeling rondom het dorp Westerbork. Wat meer kilometers gelopen en daardoor werd het voor mij een lange en zware wandeling.

Kamp Westerbork vond ik intensief. Er is veel gebeurd in de 2e wereldoorlog.

In Elp bij de koekoekshof  koffie gedaan. De uitbater en zijn zoon hadden de inrichting helemaal vernieuwd. We namen plaats in een gezellige zithoek met een mooie gashaard.

Mama en ik namen veel zandgrond onder de schoenen mee naar binnen in dat nieuwe interieur. We voelden ons opgelaten en een beetje lacherig. Toen we de reis verder vervolgden viel ons buiten bij het café een bord op met de krijttekst “fietsers welkom” (wandelaars dus niet?)

Misschien weet hij inmiddels uit ervaring dat ze bergen zand mee naar binnen slepen. 🙂

We waren blij dat we niet met onze schoenen ook nog het toilet hadden bevuild. We kregen de slappe lach en buiten Elp bij een hek maar even geplast. We leken wel 2 hondjes.

In Westerbork na de dwalingen naar de auto die achter de kerk geparkeerd stond en op de terugweg gelijk chinees meegenomen en zo sluiten we deze dag weer af.

Tijdens de drukke decembermaand slaan we het Jacobspad wandelen even over.

 

 

Advertentie

Dag 6 Jacobspad Vries – Westerscheveld

24 November 2013.

Mijn moeder zou vanmorgen vroeg bij mij zijn, maar ze was verlaat omdat de n33 was afgesloten. Via een omweg kwam ze bij mij aan met het gevoel dat ze er al een “hele dag” op had zitten. Eerst maar even tot rust komen onder het genot van een bakkie koffie. Koffie staat voor ons allebei hoog in de prio lijst van levensbehoeften. Dat merken we ook als we aan het wandelen zijn. Het gaat vaak over “waar kunnen we nog een bakkie doen”.

We doen de “autotruc” weer. Met 2 auto’s naar Westerscheveld en met 1 door naar ons startpunt Vries.

Vries is 1 van de oudste Drentse dorpen. Waarschijnlijk was het al in de Romeinse tijd een versterkte nederzetting.

De huidige (Bonifatius)kerk aan de brink staat op de plek waar rond 800 al een houten kapel stond. Het schip heeft muren van maar liefst 120 cm dik.

Toen ik een paar weken geleden in Vries was voor extra foto’s voor dit blog, kon ik ook in de kerk. Van binnen heel sober en sereen. Ik trof daar ook een prachtige avondsmaalsgroep aan. Jezus en zijn 12 Discipelen. Gemaakt door Ruud Bartlema. Op de kerkmuur staat in het Latijn: Si deus pro nobis. Quis contra nos. Als God voor ons is. Wie kan er dan tegen ons zijn. Ik ben er gaan zitten, heb een tijdje gebeden en de hele ambiance op me in laten werken. Het gaf me vertrouwen.

Maargoed, ik dwaal af. We gaan wandelen. 🙂

We lopen lekker door en zien al snel veel geknakte en omgevallen en omgewaaide bomen. Er is afgelopen maand (November 2013) een grote storm geweest. Veel bomen zaten nog in het blad. En dan gaat het dubbel zo snel met een storm. Het zal ons de komende wandelingen nog wel vaker opvallen denk ik.

Voordat we het op hoger zandgrond gelegen dorp Loon doorlopen, wandelen we via een hunebed. Hij is bijna nog intact. Mam en ik vinden het een raar idee maar ook bijzonder dat vroeger op deze manier mensen begraven werden (en dat wij daar overheen lopen.)

Als we het dorp Loon binnenlopen komen we langs een beeld van een hond. Mijn moeder en ik maken grapjes dat er hier veel hondenliefhebbers moeten zijn. We pauzeren en drinken een warme choco met slagroom. Het wordt bijna vaste prik elke wandeling of koffie of chocolademelk. We kregen de slappe lach toen bleek dat de serveerster inderdaad hield van honden want Bolt kreeg bij het weggaan een hondenkoekje.

Zo uit Loon wandelen we over het Loonerdiepje. En daar doet het volgende verhaal de ronde! Over een wild steigerend  paard wat rond galoppeerd. Als je het paard weet te bestijgen ligt een kostbare schat met goud op je te wachten in het moeras. Wij hebben geen paard gezien en ook geen goud. Jammer….

We gaan richting Balloo, maar dan wel met een flinke omweg wat betreft deze pelgrim. Over grafheuvels en langs een prachtig ven. De maand November past er precies bij. Je vraagt je af of het ooit weer Lente wordt. Heel stil, somber en sober. Uiteindelijk al verder wandelend komen we in Rolde aan. Een prachtige gotische Jacobuskerk daar trouwens. Ik hoop er nog eens een kijkje binnen te kunnen nemen.

Er zijn in elk geval 2 houten en 2 stenen voorgangers geweest. De huidige kerk dateert uit de 15de eeuw. Lange tijd heeft men niet geweten wie de beschermheilige van de kerk was. Tot men in 1961 bij een restauratie een Jacobsschelp vond op de plek van een zijaltaar. Men nam toen aan dat de kerk aan de Heilige Jacobus is gewijd.

In Rolde bemachtigen we de 3e stempel van deze route. Nog even de laatste loodjes via Nijlande naar het Westersche veld. Morgen (25 November 2013) lopen we verder. Mijn moeder sliep bij mij die nacht.